Adam Radomyski

Adam Radomyski

podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1893 Smoleńsk, gubernia smoleńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Zapas Młodych Koni
Stanowiska	zarządca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa obrona Lwowa
Odznaczenia

Adam Radomyski (ur. 4 marca^?/ 16 marca 1893 w Smoleńsku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Floriana i Róży z Krzyczkowskich. Należał do korporacji akademickiej „Jagiellonia” w Wiedniu^[1]. Był żołnierzem kawalerii armii carskiej,

Podczas I wojny światowej służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Brał udział w powstaniu wielkopolskim na przełomie 1918/1919. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w 1919 po odzyskaniu niepodległości przez Polskę. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 7 pułku Ułanów Lubelskich. 6 września 1919 roku został przeniesiony do szwadronu przybocznego Naczelnika Państwa na stanowisko dowódcy plutonu i zastępcy dowódcy szwadronu. 12 lutego 1921 roku zastąpił rotmistrza Edwarda Dunin-Markiewicza na stanowisku dowódcy szwadronu przybocznego Naczelnika Państwa. Od 1922 był dowódcą szwadronu przybocznego. Został awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. 6 maja 1926 roku został mianowany adiutantem generalnym Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego^[2]. 19 lipca 1926 roku, po przewrocie majowym i objęciu urzędu Prezydenta RP przez Ignacego Mościckiego, został przeniesiony do 15 pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy szwadronu. W lutym 1927 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a w kwietniu następnego roku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[3][4]. 6 marca 1928 roku został przeniesiony służbowo do Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu, w charakterze słuchacza trzy i półmiesięcznego kursu oficerów sztabowych kawalerii^[5]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko Inspektora Północnej Grupy Szwadronów KOP w Wilnie^[6]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów kawalerii. 11 kwietnia 1933 roku został przeniesiony z KOP na stanowisko rejonowego inspektora koni w Gródku Jagiellońskim^[7]. 26 stycznia 1934 roku został przeniesiony do Zapasu Młodych Koni w Jarosławiu na stanowisko zarządcy^[8]. W marcu 1939 na stanowisku zarządcy Zapasu Młodych Koni w Górze Kalwarii^[9].

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą 31 batalionu sformowanego z rozbitków w składzie Grupy „Żółkiew” płk. dypl. Stefana Iwanowskiego, uczestnicząc w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę Grupa „Żółkiew” została rozbita. 18/19 września wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku^[10]. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i potajemnie pogrzebany w Piatichatkach w zbiorowej mogile. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Adam Radomyski był żonaty z Wandą Marią Gużewską (1893–1985), siostrą Zygmunta, majora artylerii^[11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[12]
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka pamiątkowa Korpusu Ochrony Pogranicza^[14]
• Odznaka pamiątkowa 15 pułku Ułanów Poznańskich (1928)^[15]
• Odznaka pamiątkowa za Powstanie Wielkopolskie
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[16]
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[16]

Upamiętnienie

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[18].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Adama Radomyskiego.

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.