Adam Sołtysik

Adam Sołtysik

podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	6 lipca 1895 Lubatówka
Data i miejsce śmierci	3 marca 1971 Saint George’s
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	8 Batalion Sanitarny, 6 Batalion Sanitarny, 6 Szpital Okręgowy, 6 Batalion Sanitarny
Stanowiska	lekarz
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska: obrona Lwowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa, kampania włoska)
Odznaczenia

Adam Wincenty Sołtysik (ur. 6 lipca 1895 w Lubatówce, zm. 3 marca 1971 w Saint George’s) – polski chirurg, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Urodził się 6 lipca 1895^[1][2] w rodzinie Antoniego (zm. 1935) i Anny z Dąbrowskich (1864–1962)^[3]. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika^[4]. W listopadzie 1918 w stopniu podporucznika uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, biorąc udział w walkach na II odcinku w pododcinku poczty na stanowisko nie tylko lekarza, ale także de facto adiutanta; przed 17 listopada został ranny i zastąpiony przez ppor. dr. Franciszka Kmietowicza^[5][1]. Został awansowany na stopień kapitana lekarza w korpusie oficerów sanitarnych, grupie podlekarzy, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[6]. W 1923 jako oficer nadetatowy 8 batalionu sanitarnego z Torunia i przydzielony na stanowisko lekarza Wyższej Szkoły Pilotów był odkomenderowany na studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[7]. Następnie został zweryfikowany w stopniu kapitana lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[8]. W 1923, 1924 jako oficer nadetatowy 6 batalionu sanitarnego we Lwowie był przydzielony do Szpitala Okręgowego Nr VI w tym mieście^[9], w którym pracował w kolejnych latach 20 i 30. (po przemianowaniu: 6 Szpital Okręgowy)^[10][11]. W tym okresie został awansowany na stopień majora lekarza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[12]. Według stanu z marca 1939 w stopniu podpułkownika był starszym ordynatorem oddziału chirurgicznego 6 Szpitala Okręgowego^[13]. Był cenionym lekarzem chirurgiem^[14][1]. Do 1939 wchodził w skład komitetu redakcyjnego czasopisma „Chirurg Polski”^[15].

W okresie mobilizacji 1939 był przewidziany jako szef chirurgii szpitala ewakuacyjnego („EWA”)^[16]. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 pracował jako naczelny chirurg w macierzystym 6 Szpitalu Okręgowym^[16][17]. W późniejszym czasie był dowódcą 6 batalionu sanitarnego, wchodzącego w skład 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i Armii Polskiej na Wschodzie w latach 1941–1943. Po wojnie pracował na Bahamach, gdzie cieszył się uznaniem^[14]. Zamieszkał w Saint George’s w państwie Grenada, gdzie zmarł 3 marca 1971^[2][1].

Był żonaty z Zofią z Gordziewiczów (1898–1979), dla jej syna Jerzego Lerskiego był ojczymem^[16][2][18]. Oboje mieli syna Jana Kantego Marka (1925–1979)^[2][3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)^[19]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy przed 1932)^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (1944)^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[20]
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino^[2]
• Krzyż Obrony Lwowa^[2]
• Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego (1960)^[2]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: 2006. ISBN 83-7188-899-6.