Adam Tadeusz Iwiński

Adam Tadeusz Iwiński

Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1916 Lwów
Data i miejsce śmierci	11 października 1980 Warszawa
Zawód, zajęcie	oficer
Odznaczenia

Grób Adama Tadeusza Iwińskiego na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

Adam Tadeusz Iwiński, ps. „Łodzia”, „Grzymała” (ur. 24 grudnia 1916 we Lwowie, zm. 11 października 1980 w Warszawie) – polski oficer, działacz na rzecz lotnictwa i spadochroniarstwa, rzeczoznawca.

Życiorys

Urodził się 24 grudnia 1916 we Lwowie. Był synem Antoniego i Olgi, z d. Zofijewskiej^[1]. W 1936 ukończył Gimnazjum matematyczno-przyrodnicze im. Mikołaja Kopernika we Lwowie, w latach 1936–1937 był uczniem Szkoły Podchorążych Lotnictwa, w 1937 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[1].

Kształcił się w Aeroklubie Lwowskim^[2]. W 1934 ukończył szkolenie samolotowe, w 1936 szkolenie szybowcowe w Ustianowej, następnie kurs I i II stopnia^[2]. W 1938 wykonał swój pierwszy skok ze spadochronem z samolotu RWD-8^[2].

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej 1939^[2]. Następnie zaangażował się w działalność konspiracyjną^[2]. Był oficerem sztabu organizacji „Wachlarz” w ramach Tajnej Armii Polskiej, później Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej^[2]. Pełnił funkcję zastępcy oficera broni oddziału IV A Komendy „Wachlarza”^[3]. Był także oficerem sztabu „Kedyw”^[2]. Używał pseudonimów „Łodzia”, „Grzymała”^[3].

Jesienią 1944 zgłosił się do lotnictwa ludowego Wojska Polskiego, od listopada 1944 był w stopniu porucznika starszym wykładowcą i instruktorem służby spadochronowo-desantowej w Oficerskiej Zjednoczonej Szkole Lotniczej w Zamościu, od wiosny 1945 w Wojskowej Szkole Pilotów Dęblinie, gdzie krótko pełnił funkcję Szefa Służby Spadochronowo-Desantowej^[1][2]. Od jesieni 1945 do wiosny 1946 przeprowadził pierwszy kurs wojskowych instruktorów spadochronowo-desantowych^[1][4]. W 1946 został oddelegowany do Dowództwa Lotnictwa Wojska Polskiego, skąd w tym samym roku odszedł do Dyrekcji Naczelnej Ligi Lotniczej^[1]. Tam zajmował się stworzeniem organizacyjnych podstaw sportu spadochronowego, w 1948 przeprowadził pierwszy po II wojnie światowej kurs instruktorów tego sportu^[1]. Od 1948 do 1955 pracował poza lotnictwem, w latach 1948–1953 w Naczelnej Dyrekcji PDT, następnie w wytwórni spadochronów w Legionowie, ponownie w Dyrekcji PDT, w przemyśle młynarskim i drzewnym^[1].

W latach 1957–1960 był kierownikiem Wydziału Spadochronowo-Balonowego Aeroklubu PRL, od 1961 pracował w Samodzielnym Wydziale Bezpieczeństwa i Higieny Lotów tamże, od 1971 kierownikiem tegoż Wydziału^[1]. Był także rzeczoznawcą Głównej Komisji Badań Wypadków Lotniczych^[1][2]. 31 marca 1974 przeszedł na emeryturę ze względu na pogarszający się stan zdrowia^[1][2]. Nadal jednak brał udział w pracach komisji specjalistycznych oraz udzielał się jako sędzia sportowy^[2]. Napisał dwa podręczniki spadochronowe: Spadochron i wyszkolenie spadochronowe (1953), Samodzielne szkolenie spadochronowe (1959) i przełożył na język polski trzy książki obcojęzyczne o tej tematyce oraz Kurs szkolenia lotniczego na UT-2^[1][2]. Ponadto pisał artykuły oraz był autorem scenariuszy filmowych^[2].

Zmarł 11 października 1980 w Warszawie^[1][2]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie^[5]. Był żonaty z Haliną z domu Adamską (urzędniczka bankowa), a ich synem był Andrzej Iwiński (1946-2020, żeglarz)^[6].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[1]
• Krzyż Walecznych^[1]
• Krzyż Partyzancki^[1]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Lotnictwa Sportowego” nr 263 (1969)^[7]

Przypisy