Adelchi Serena

Adelchi Serena

Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1895 L’Aquila
Data i miejsce śmierci	29 stycznia 1970 Rzym
Sekretarz Narodowej Partii Faszystowskiej
Okres	od 30 października 1940 do 26 grudnia 1941
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Faszystowska
Poprzednik	Ettore Muti
Następca	Aldo Vidussoni
Minister prac publicznych
Okres	od 31 października 1939 do 30 października 1940
Przynależność polityczna	Narodowa Partia Faszystowska
Poprzednik	Giuseppe Cobolli Gigli
Następca	Giuseppe Gorla
Odznaczenia

Adelchi Serena (ur. 27 grudnia 1895 w L’Aquili, zm. 29 stycznia 1970 w Rzymie^[1]) – włoski prawnik i polityk faszystowski.

Życiorys

Pochodził z rodziny kupieckiej, był synem Giuseppe i Emiliany^[1]. Uczył się w gimnazjum w L’Aquila, z którego został usunięty w 1911. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił na ochotnika do armii, ale został z niej zwolniony z uwagi na zły stan zdrowia. W 1915 ukończył szkołę średnią^[1]. W 1916 został powołany do służby wojskowej i przyjęty do korpusu bersalierów. Służył w nim do 1919, awansując do stopnia majora^[1]. Dzięki wprowadzeniu udogodnień dla kombatantów ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Neapolu^[1]. Pracował w biurze burmistrza L'Aquila.

Adelchi Serena w 1915

Działalność polityczna

W lutym 1921 został członkiem Narodowej Partii Faszystowskiej, a od 1923 kierował strukturami partyjnymi w rodzinnym mieście. Nie brał udziału w marszu na Rzym (28 października 1922), ale po przejęciu władzy przez faszystów uczestniczył w paradzie zwycięstwa w Rzymie, zorganizowanej trzy dni później. Od 1926, przez osiem lat pełnił funkcję burmistrza miasta L’Aquila. Wspierał rozbudowę potencjału turystycznego miasta, a także rozwój miejscowej drużyny piłkarskiej (objął funkcję jej prezesa).

Od 1923 był członkiem Ochotniczej Milicji Bezpieczeństwa Narodowego. Rok później został wybrany deputowanym do parlamentu, w którym zasiadał przez dwie kadencje, a od 1939 w Izbie Korporacji (która zastąpiła parlament)^[1].

Od początku lat 30. mieszkał w Rzymie, awansując do władz Narodowej Partii Faszystowskiej, od 1933 pełnił funkcję zastępcy sekretarza krajowego partii. Od 1934 zasiadał w Wielkiej Radzie Faszystowskiej. W październiku 1939 objął kierownictwo resortu prac publicznych, a w październiku 1940 zastąpił Ettore Muti na stanowisku sekretarza Narodowej Partii Faszystowskiej. Konflikty w kierownictwie partii przyspieszyły jego dymisję w grudniu 1941. Miesiąc później wyjechał do Chorwacji, gdzie jako podpułkownik 11 pułku bersalierów wziął udział w walkach przeciwko partyzantom. Za udział w walkach został odznaczony Krzyżem Wojennym za Męstwo Wojskowe. Po kapitulacji Włoch we wrześniu 1943 ukrywał się w Rzymie pod fałszywym nazwiskiem^[1].

Powojenne losy

Po wyzwoleniu Rzymu przez aliantów nadal się ukrywał. Ostatecznie został rozpoznany i stanął przed sądem w Rzymie za swoją działalność w państwie faszystowskim. W lipcu 1947 został uniewinniony. Od tej pory nie zajmował się działalnością polityczną, mieszkał w majątku swojego teścia, zmarł w 1970^[1].

Życie prywatne

Był żonaty (żona Maria Angelika Ciarocca), miał czworo dzieci^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Walter Cavalieri: DELCHI SERENA: Il gerarca dimenticato. Rzym: GRECO & GRECO Editori, 2010.