Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft

Ten artykuł od 2018-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft – składka wprowadzona 1 czerwca 1933 z cichej inicjatywy Martina Bormanna przez Zrzeszenie Niemieckich Pracodawców (niem. Vereinigung der Deutschen Arbeitgeberverbände (VgDA)) reprezentowane przez dra inż. Carla Köttgena i Zjednoczenie Przemysłu Rzeszy Niemieckiej (niem. Reichsverband der Deutschen Industrie (RDI)) reprezentowanego przez Gustava Kruppa von Bohlen und Halbach w celu „skoncentrowanego” finansowania działalności NSDAP.

W specjalnym okólniku podpisanym 14 czerwca 1933, Köttgen i Krupp wezwali wszystkich pracodawców III Rzeszy do dobrowolnych wpłat zgodnie z przyjętym planem, w myśl którego, każdy pracodawca miał co roku, w czterech ratach wnieść kwotę równą co najmniej 5 promili kwoty zarobków wypłaconych w roku 1932.

I tak np. koncern IG Farben w okresie 1933–1945 wpłacił ponad 60 milionów reichsmarek. Szacuje się, że łączna kwota darowizn wniesiona do NSDAP w okresie jej istnienia, to co najmniej 700 milionów reichsmarek.

Początkowo składki były dobrowolne, ale w krótkim czasie całkowitą kontrolę nad przekazywanymi środkami przejął Bormann, który od 1938 wymagał od wszystkich gauleiterów żelaznej dyscypliny w ściąganiu daniny. Zakazano organizowania innych zbiórek (z wyjątkiem tzw. pomocy zimowej).

Ze środków tych finansowano;

• częściowo działalność SA:
• zwolenników i sympatyków faszyzmu poza granicami III Rzeszy,
• budowę kompleksu NSDAP w Obersalzbergu (w tym Berghofu),
• zakupy dzieł sztuki do „osobistej galerii obrazów Hitlera” dla miasta Linz,
• zakupy prezentów dla Hitlera w postaci nieruchomości w Braunau, Leonding i Kehlsteinie,
• okazjonalne gratyfikacje dla: Lammersa 600 000 RM, Funka 550 000 RM, Ribbentropa 500 000 RM, Milcha 500 000 RM, Morella 250 000 RM i innych,
• prawdopodobnie zakupy majątków ziemskich na terenie Meklemburgii, jakich dokonywał Bormann na własne konto.

Bibliografia

• Ostatnie notatki Martina Bormanna, Lew Bezymienski, wyd. Czytelnik, Warszawa 1976