Adolf Łojkiewicz

Adolf Łojkiewicz Kaczmarek „Ryś 2”, „Wilk 2”
Adolf Łojkiewicz (ze zbiorów NAC)
major uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1895 Buciły
Data i miejsce śmierci	17 maja 1952 Katowice
Przebieg służby
Lata służby	1914–1922 i 1939–1945
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942) Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie Armia Krajowa
Jednostki	I Korpus Polski w Rosji 57 pułk piechoty 18 Dywizja Piechoty 42 pułk piechoty 7 Dywizja Piechoty (PSZ) Oddział IV Kwatermistrzowski KG AK Zgrupowanie „Leśnik”
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca batalionu szef uzbrojenia Armii oficer uzbrojenia KG AK szef sztabu zgrupowania AK szef zgrupowania AK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Późniejsza praca	główny technolog, dyrektor techniczny
Odznaczenia

Adolf Łojkiewicz vel Kaczmarek ps. „Ryś 2”, „Wilk 2” (ur. 8 stycznia 1895 w Buciłach (powiat szczuczyński (województwo nowogródzkie)), zm. 17 maja 1952 w Katowicach) – polski chemik, żołnierz armii Imperium Rosyjskiego, oficer Wojska Polskiego, Armii Andersa, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major uzbrojenia, cichociemny.

Życiorys

Adolf Łojkiewicz urodził się 8 stycznia 1895 roku w Buciłach, w powiecie szczuczyńskim, w rodzinie Wincentego^[1], robotnika kolejowego, i Ludwiki z domu Wyszyńskiej.

W latach 1914–1918 służył w armii carskiej. Za męstwo został odznaczony Krzyżem Świętego Jerzego. W 1918 roku wstąpił w szeregi I Korpusu Polskiego w Rosji. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził kompanią w 57 pułku piechoty Wielkopolskiej (w latach 1919–1922). Za udział w wojnie został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

W okresie międzywojennym przeszedł w stan spoczynku, ukończył studia chemiczne i pracował w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia. W 1934 roku, jako kapitan stanu spoczynku uzbrojenia, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[2].

We wrześniu 1939 roku służył w Ośrodku Zapasowym 18 Dywizji Piechoty. Od 3 do 15 września brał udział w obronie Białegostoku – był szefem sztabu i jednocześnie dowódcą batalionu marszowego, a następnie dowódcą batalionu w 42 pułku piechoty. W nocy z 18 na 19 września przekroczył granicę polsko-litewską. Został internowany na Litwie, wydany ZSRR i w czerwcu 1940 roku zesłany na Syberię. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski, od sierpnia 1941 roku pracował jako szef uzbrojenia w Ośrodku Organizacyjnym Armii Andersa. Następnie służył w szefostwie uzbrojenia 7 Dywizji Piechoty i dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie. Po przejściu szlaku bojowego do Włoch zgłosił się do służby w kraju. We Włoszech odbył przeszkolenie ze specjalnością w dywersji i został zaprzysiężony 14 lutego 1944 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza.

Został zrzucony w Polsce w nocy z 30 na 31 maja 1944 roku w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Weller 30” dowodzonej przez mjr. naw. Eugeniusza Arciuszkiewicza i przydzielony do Wydziału Uzbrojenia „Leśnictwo” Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Komendy Głównej AK na stanowisko oficera szefostwa uzbrojenia.

W powstaniu warszawskim był szefem sztabu i zastępcą dowódcy Zgrupowania „Leśnik”. 18 albo 25 sierpnia dowódca Zgrupowania Jerzy Szypowski został ciężko ranny. Od tego momentu Łojkiewicz przejął dowodzenie Zgrupowaniem. Brał udział w walkach Zgrupowania o: Leszno, Mirów, Muranów, getto, północną linię obrony Starego Miasta (w tym o PWPW), ul. Zakroczymską. 28 sierpnia był ranny broniąc PWPW (w czasie walk o PWPW Zgrupowanie straciło 80% swojego składu). We wrześniu walczył w Obwodzie Śródmieście. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej.

Po wojnie pozostał w kraju. Od kwietnia 1945 roku pracował w Państwowym Zjednoczeniu Przemysłu Olejarskiego w Zabrzu (na stanowisku głównego technologa, do 1946 roku) i w Śląskich Zakładach Przemysłu Tłuszczowego i Chemicznego w Katowicach (od 1946 roku), a następnie w Szopienicach, jako dyrektor techniczny.

Adolf Łojkiewicz był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Helena z domu Sieg. Miał z nią dwie córki: Halinę (ur. w 1921 roku) i Ligię (ur. w 1923 roku) zamężną Plichtę. Po śmierci żony w 1931 roku ożenił się z Henryką Borowską (ur. w 1910 roku), z którą miał także dwie córki: Annę zamężną Skoldę (ur. w 1932 roku) i Bogumiłę (ur. w 1937 roku) zamężną Wolińską.

Awanse

• podporucznik –
• porucznik –
• kapitan – 1 czerwca 1919 roku
• major – 1944

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[3]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (1921)^[4]
• Krzyż Zasługi Wojskowego Orderu Świętego Jerzego.

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 82–83. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 358. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 236–237.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org – kompendium wiedzy o 316 Cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej