Adolf Jełowicki

Adolf Marian Jełowicki

Jełowicki
Rodzina

Jełowiccy herbu Jełowicki

Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1841
Woskodawy

Data i miejsce śmierci

13 października 1898
Woskodawy

Ojciec

Edward Jełowicki

Matka

Felicja Agnieszka Dąbrowska

Żona

Janina Czetwertyńska
Jadwiga Tyszkiewicz

Dzieci

Maria
Jadwiga

Adolf Marian Jełowicki (ur. 20 kwietnia 1841 w Woskodawach na Wołyniu, zm. 13 października 1898 tamże[1]) – polski przedstawiciel nauk rolniczych, doktor filozofii na Uniwersytecie w Heidelbergu, wiceprezes Wileńskiego Towarzystwa Rolniczego.

Syn Edwarda i Felicji Agnieszki Dąbrowskiej. Najprawdopodobniej urodził się w Woskodawach. W spadku po stryju Juliuszu, otrzymał majątek Aresztów. Ożenił się w 1863 z Janiną ks. Czetwertyńską z Antopola na Wołyniu. Owdowiał już dwa lata później. Aresztów, jako miejsce, w którym w tragicznych okolicznościach stracił pierworodnego syna i wkrótce żonę, sprzedał na licytacji Rosjance Bielenko. Sprzedał też odziedziczony po żonie Antopol Józefowi Jaroszyńskiemu, który uzyskał od cara Aleksandra II prawo nabywania majątków, pomimo ogólnego zakazu obowiązującego od 1865r[2].

Sprzedając Antopol, wszystkie cenniejsze meble i dzieła sztuki, które się tu znajdowały Adolf Jełowicki prawdopodobnie wywiózł do pozostałych majątków[3]. Rozpoczął studia rolnicze na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii.

Po powrocie do kraju ożenił się powtórnie z Jadwigą Tyszkiewiczówną z Birży i przeniósł się do dóbr posagowych żony Czeresy - Siedliszcze, położonych na ziemi witebskiej, gdzie wkrótce dał się poznać jako postępowy naówczas rolnik.

Będąc wiceprezesem Towarzystwa Witebskich Rolników i Wileńskiego Towarzystwa Rolniczego, organizował wystawy przemysłowo-rolnicze w Wilnie oraz brał udział w podobnych pokazach w Warszawie (w latach 1883-1886), wystawiając w Polsce, jako jeden z pierwszych, produkowane w swoich gospodarstwach masło i sery. Artykuły te eksportował również do Anglii.

Widząc w mleczarstwie drogę do zwiększenia opłacalności gospodarstw rolnych, wygłaszał na ten temat odczyty oraz wydał w 1889 obszerną pracę "Mleczarstwo". Był też autorem projektu założenia szkoły mleczarskiej w Puławach. Na łamach "Gazety Rolniczej" ogłosił wiele artykułów na tematy związane z hodowlą zwierząt. Pod koniec życia (1890) powrócił na Wołyń, otrzymawszy w spadku po siostrze Anastazji Dzieduszyckiej, rodzinny majątek Woskodawy, w którym pod koniec XIX w. odrestaurował i przebudował założoną przez ojca Edwarda Jełowickiego rezydencję.

Był działaczem w Delegacjach Sędziów, sprawozdawcą piszącym oceny poszczególnych działów wystaw oficjalnych. Zapraszano go jako rzeczoznawcę do komisji sędziowskich. W 1883 odbył podróż na Śląsk Cieszyński w celu zwiedzenia obór arcyksięcia Albrechta Habsburga. Przewodniczył obradom Delegacji Sędziów podczas wystaw w 1884 i 1886[4].

Ożeniony z Janiną ks. Czetwertyńską (ur. 1840, zm. marzec 1866). Powtórnie ożenił się w 1868 z Jadwigą hr. Tyszkiewiczówną z Birży (ur. 1857, zm. 1879). Z pierwszą żoną miał syna Alfreda, zmarłego w dzieciństwie, z drugą córki Marię (żona Adama Jana Lubomirskiego) i Jadwigę (żona Stanisława Lubomirskiego).

Przypisy

  1. ↑ Dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
  2. ↑ Roman Aftanazy t. V s. 15, X s. 15
  3. ↑ R. Aftanazy t. XI s. 711
  4. ↑ W. Pruski "Hodowla zwierząt gospodarskich w Królestwie Polskim 1815 - 1918", Warszawa 1969, t. II

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie