Adolf Marian Czarnota

Adolf Marian Czarnota

Adolf Czarnota w czasie służby w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich
rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1896 Sędziszów
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 Pułk Strzelców Konnych
Stanowiska	dowódca szwadronu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Adolf Marian Czarnota (ur. 30 marca 1896 w Sędziszowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Adolf Czarnota urodził się w Sędziszowie, w rodzinie Antoniego i Walerii z Wiktorów^[1]. Gimnazjum ukończył w Kielcach.

Należał do Związku Strzeleckiego, a następnie walczył w Legionach Polskich. Służył w 1 pułku ułanów. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dostatecznym. Posiadał wówczas stopień kaprala^[2]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie.

W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i służył w 9 pułku ułanów. W 1921 został zweryfikowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Z dniem 1 lipca 1923 został awansowany do stopnia rotmistrza w korpusie oficerów kawalerii. W lutym 1925 został przydzielony z macierzystego pułku do szwadronu pionierów 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii na stanowisko dowódcy szwadronu^[3]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 6 pułku ułanów z pozostawieniem na stanowisku dowódcy szwadronu pionierów 6 SBK^[4]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych w Płocku^[5]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą szwadronu gospodarczego 4 psk w Nowogródzkiej Brygadzie Kawalerii. Brał udział w walkach z Niemcami pod Tomaszowem i po rozproszeniu jednostki dostał się do niewoli sowieckiej.

Adolf Czarnota w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2691
• Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”^[7]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 55.