Adolf Minck

Adolf Minck
Kraj działania

Europa Środkowa

Data urodzenia

4 września 1883

Data śmierci

16 maja 1960

Przewodniczący Kościoła w Niemczech
Okres sprawowania

1933-1950

Przewodniczący Wydziału Środkowoeuropejskiego
Okres sprawowania

1937–1950

Wyznanie

adwentyzm

Kościół

Wolny Kościół Adwentystów Dnia Siódmego

Adolf Minck (ur. 4 września 1883, zm. 16 maja 1960[1]) – zwierzchnik Wolnego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Niemczech w okresie nazistowskim. W latach 1937–1950 przewodniczący Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła. Wcześniej przewodniczący węgierskiego zjednoczenia (diecezji węgierskiej)[2], wykonywał polecenia nazistowskiej władzy.

Kariera duchownego

W wieku 25 lat przyjął chrzest i przystąpił do adwentystów, pracę duszpasterską rozpoczął w 1910 roku. W 1913 roku pracował w Sarajewie, w 1914 roku został wysłany na Węgry. Tutaj zastała go wojna, został zmobilizowany[3].

Po wojnie mieszkał w Budapeszcie i pracował na Węgrzech[4]. W 1921 roku został przewodniczącym diecezji węgierskiej[5]. W roku 1933 zamieszkał w Berlinie[6] i został sekretarzem Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła[7]. W 1937 roku został przewodniczącym Wydziału Środkowoeuropejskiego Kościoła i funkcję tę pełnił do roku 1950[2]. Po roku 1950 pełnił funkcję sekretarza Wydziału, przestał być zwierzchnikiem niemieckiego Kościoła. Jego następcą został Wilhelm Müller[8].

Na początku 1941 roku odwiedził Polskę celem zorientowania się w sytuacji Kościoła adwentystycznego w Polsce. W rezultacie wizyty polski KADS został poddany pod zwierzchnictwo niemieckiego Kościoła adwentystycznego w Berlinie. Według oceny Zachariasza Łyki uchroniło to polski Kościół przed likwidacją[9].

Pracował także w wydawnictwie Advent-Verlag, najpierw w dziale węgierskim[10], a od roku 1933 w dziale ogólnym[11]. W roku 1933 został redaktorem naczelnym kwartalnika „Aller Diener”[12]. Angażował się w promowanie zdrowego stylu życia[13]. Po wojnie James Lamar McElhany, prezydent Generalnej Konferencji Adwentystów Dnia Siódmego, domagał się od niego oczyszczenia przywództwa Kościoła z nazistowskich elementów (kwiecień 1947)[14]. Minck odpowiedział, że każdy odpowiada za swe czyny przed Bogiem[15].

W lipcu 1950 roku na konferencji generalnej w San Francisco Minck ponownie został nominowany na przewodniczącego, jednak Wilhelm Müller zarzucił Minckowi brak stanowczości wobec nazistów. Nominacja Mincka została odrzucona, a w jego miejsce wybrany został Müller. Część niemieckiej delegacji kwestionowała ważność tych wyborów[16].

Stosunek do nazizmu

Adolf Minck, gdy tylko został zwierzchnikiem niemieckiego KADS w 1933 roku, oświadczył: „My nie jesteśmy nieprzygotowani do nowego porządku”. Zapewniał także, że dopomoże w przygotowaniu drogi dla nowego porządku. Miało to miejsce trzy miesiące po tym, jak Adolf Hitler został kanclerzem[17]. Dojście Hitlera do władzy uznał za ożywczy powiew ducha reformacji[18].

29 kwietnia 1936 roku nazistowskie państwo zabroniło prowadzenia działalności adwentystom reformowanym. Niemal natychmiast władze KADS wydały dyrektywę, w której zabroniono swoim wyznawcom utrzymywania kontaktów z reformowanymi adwentystami[17]. Polecono też wyłączyć z Kościoła wszystkich adwentystów o żydowskim pochodzeniu i zabroniono udzielania im pomocy[19].

W 1940 roku oświadczył, że każdy adwentysta wypełni swój obowiązek „podczas tego czasu wojny” i powołał się na tekst z Rz 7,12 (Prawo jest święte i przykazanie święte)[20]. 4 kwietnia 1941 roku nazistowskie państwo zabroniło adwentystom prowadzenia działalności w Gdańsku i Prusach Zachodnich. 24 czerwca tego roku – trzy dni po napaści na ZSRR – Adolf Minck w piśmie do gauleitera z Gdańska przekonywał o tym, że Kościół adwentystów wiernie służy III Rzeszy, zapewniał też, że „służba dla III Rzeszy to jego najszlachetniejszy obowiązek”[21].

Aż do końca trwania III Rzeszy wykonywał wszelkie polecenia nazistowskiej władzy, nawet te, w których domagano się wykonywania prac w sobotę[22]. Po zakończeniu wojny oświadczył: „Miecz Damoklesa wisiał nad nami przez wszystkie te lata”[23]. Po wojnie utrzymywał, że nie naruszył żadnej zasady biblijnej, a wszystko, co robił służyło przetrwaniu denominacji[24].

Przypisy

  1. ↑ billiongraves ↓.
  2. ↑ a b Standish i Standish 2006 ↓, s. 252.
  3. ↑ Zoltán 2004 ↓.
  4. ↑ Yearbook 1932 ↓, s. 431.
  5. ↑ Yearbook 1921 ↓, s. 101.
  6. ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 348.
  7. ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 15.
  8. ↑ Yearbook 1952 ↓, s. 16, 97.
  9. ↑ Łyko 2000 ↓, s. 85.
  10. ↑ Yearbook 1925 ↓, s. 237.
  11. ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 251.
  12. ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 268.
  13. ↑ Yearbook 1933 ↓, s. 297.
  14. ↑ Blaich 1993 ↓, s. 255.
  15. ↑ Blaich 1993 ↓, s. 256.
  16. ↑ Blaich 1993 ↓, s. 279.
  17. ↑ a b Schroder 2003 ↓.
  18. ↑ Alomia 2010 ↓, s. 6.
  19. ↑ Plantak 1998 ↓, s. 20.
  20. ↑ Scheel 2010 ↓.
  21. ↑ Alomia 2010 ↓, s. 9.
  22. ↑ Alomia 2010 ↓, s. 8.
  23. ↑ Heinz 2011 ↓, s. 285.
  24. ↑ Blaich 1993 ↓, s. 275-276.

Bibliografia

  • J. Harold Alomia. Fatal Flirting: The Nazi State and the Seventh-day Adventist Church. „Journal of Adventist Mission Studies”. Vol. 6 [2010], No. 1, Art. 2, 2010. 
  • Grave of Adolf Minck (4 Sep 1883 - 16 May 1960) at Waldfriedhof Zehlendorf in Berlin. W: billiongraves.pl [on-line]. [dostęp 2020-09-16].
  • Roland Blaich. Religion under National Socialism: The Case of the German Adventist Church. „Central European History”. Vol. 26, No. 3, s. 255-280, 1993. 
  • Daniel Heinz: Freikirchen und Juden im »Dritten Reich«: Instrumentalisierte Heilsgeschichte, antisemitische Vorurteile und verdrängte Schuld. Göttingen: V&R, 2011. ISBN 978-3-89971-690-0.
  • Zachariasz Łyko: Kościół Adwentystów Dnia Siódmego. Historia, nauka, ustrój, posłannictwo. Warszawa: Znaki Czasu, 2000, s. 1-525. ISBN 83-87188-82-4.
  • Zdravko Plantak: The Silent Church: Human Rights and Adventist Social Ethics (Seventh-Day Adventism, Human Rights and Modern Adventist Soc). New York: St. Martin's Press, 1998. ISBN 978-0-333-72448-4.
  • Corrie Schroder: Seventh Day Adventists. UCBS, 2003.
  • Matthias Scheel. Schuldverarbeitung und Schuldbekenntnisse der Freikirchen nach dem Dritten Reich. „Theologie - Historische Theologie, Kirchengeschichte”, April 2010. 
  • Erwin Sicher. Seventh-day Adventist Publications and The Nazi Temptation. „Spectrum”. Volume 8, Number 3, March 1977. 
  • Russell R. Standish, Colin D. Standish: Half a Century of Apostasy: The New Theology's Grim Harvest 1956–2006. Victoria, Australia: Highwood Books, 2006, s. 252. ISBN 1-920-892-57-5. (ang.)
  • Rajki Zoltán: Egy amerikai lelkész magyarországi missziója: John Frederick Huenergardt élete és korának adventizmusa. Budapest: 2004. ISBN 963-9465-23-2.
  • Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1921.
  • Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1925.
  • Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1932.
  • Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1933.
  • Yearbook of the Seventh Day Adventist Church Denomination. Washington: Review and Herald Publishing Association, 1952.

Linki zewnętrzne