Adrian Baraniecki
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
Adrian Baraniecki (ur. 4 listopada 1828 w Jarmolińcach, zm. 15 października 1891 w Krakowie) – polski lekarz, działacz społeczny, członek honorowy Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1891 roku[1].
Życiorys
Syn Tomasza Baranieckiego – absolwent studiów medycznych w Kijowie, Moskwie (tu w 1854 uzyskał doktorat)[2] oraz we Francji w Paryżu. Współzałożyciel w 1858 Towarzystwa Paryskiego Lekarzy Polskich. Po powrocie do kraju osiadł w rodzinnych Jarmolińcach. Podczas powstania styczniowego w 1863 roku był członkiem organizacji „Białych” czyli Komitetu Gubernialnego Podolskiego. Po upadku powstania, zagrożony aresztowaniem wyjechał najpierw do Lwowa, potem do Francji i Anglii[2].
Powrócił do kraju w 1868, na stałe zamieszkał w Krakowie gdzie na własny koszt utworzył Muzeum Techniczno-Przemysłowe i został jego dyrektorem. Eksponaty do muzeum zbierał będąc jeszcze za granicą. Podarował miastu ok. 5 tysięcy egzemplarzy okazów związanych z przemysłem, techniką i rolnictwem. Po jego śmierci część przedmiotów trafiła do powstającego w Krakowie Muzeum Etnograficznego, stanowiąc jego zalążek[2].
Od 1868 organizował Wyższe Kursy dla Kobiet, które były pierwszą formą kształcenia na poziomie uniwersyteckim, dostępnego dla kobiet, po śmierci Baranieckiego nazwane jego imieniem. Dla młodzieży organizował kursy handlowe, a w niedzielnych bezpłatnych wykładach mogli brać udział rzemieślnicy[2].
W 1879 został członkiem Akademii Umiejętności, w 1869 był inicjatorem pierwszego ogólnopolskiego zjazdu lekarzy polskich. Autor prac z zakresu statystyki lekarskiej i antropologii.
Zmarł 15 października 1891 w Krakowie[3][4]. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie w kwaterze Bb w narożniku północno-zachodnim. Na grobowcu znajduje się medalion dłuta Jana Tombińskiego.
Upamiętnienie
Jest patronem ulicy w Krakowie w Dzielnicy VII Zwierzyniec[2]
Przypisy
- ↑ Sprawozdanie z Zarządu Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswylu za Rok ...., 1899, s. 5, tu mylnie podana data śmierci 1892.
- ↑ a b c d e Teresa Stanisławska, Jan Adamczewski: Kraków ulica imienia. Kraków: Oficyna Wydawnicza „BIK”, 2000, ISBN 83-87023-08-6
- ↑ Kronika bieżąca. Personalia. Nekrolog. „Czasopismo Towarzystwa Technicznego Krakowskiego”, s. 247, nr 20 z 15 października 1891. Krakowskie Towarzystwo Techniczne.
- ↑ Michał Red Konopiński , Pogrzeb ś. p. dr. Adryana Baranieckiego, „Nowa Reforma” (239), Drukarnia Związkowa w Krakowie, 20 października 1891, s. 2-3 [dostęp 2022-01-13] .
Bibliografia
- „Encyklopedia Krakowa” wyd. PWN Kraków 2000
- Karolina Grodziska „Zaduszne ścieżki” wyd. Kraków 2003
- Cmentarz Rakowicki w Krakowie, wyd. Agencja Omnipress, Warszawa 1988.
Literatura uzupełniająca
- Irena Bojarska, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 270–271. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0.
- Jan Wdowiszewski, Adryan Baraniecki: wspomnienie pośmiertne, Kraków 1891.
Linki zewnętrzne
- Publikacje Adriana Baranieckiego w bibliotece Polona
Media użyte na tej stronie
Autor: IwoDem, Licencja: CC BY 4.0
Grób Adrianna Baranieckiego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Adrian Baraniecki