Adrien Louis de Bonnières
.svg) | Ten artykuł od 2016-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Adrien-Louis de Bonnières, książę (od 1776) de Guînes (ur. 1735 w Lille, zm. 1806) – francuski dyplomata.
Berlin
W 1762 przerwał karierę wojskową, by zająć się służbą dyplomatyczna. Protegowali go César Gabriel de Choiseul-Praslin i Adrien Maurice de Noailles, przyjaciel Fryderyka Wielkiego, króla Prus. Noailles zorganizował de Bonnièresowi wyjazd do Prus w 1766 roku, a w 1768 mianowano go ambasadorem Francji w Prusach. Jednak szybko popadł w niełaskę tamtejszego dworu i już w listopadzie 1769 roku został odwołany z Berlina.
Londyn
Później mianowano go ambasadorem w Londynie, którym był przez 6 lat (1770–1776), lecz w rzeczywistości funkcję tę sprawował tylko w okresach: od 1770 (27 XI) do 1771 (26 VIII), a dalej 1772 (13 stycznia) - 1773 (31 VII) i 1775 (10 VII) - 1776 (27 II).
W przeciwieństwie do swych poprzedników – szkalującego i opryskliwego Châteleta, Guerchy'ego trudniącego się kontrabandą i Duranda miał w Londynie znakomitą opinię pomimo romansu z Lady Elizabeth Craven.
Proces z sekretarzem
20 kwietnia 1771 de Bonnières wytoczył proces przeciw swemu własnemu sekretarzowi, którym był Barthélemy Tort de la Sonde. Dyplomata oskarżył go o defraudację publicznych funduszy. Aresztowany Tort oświadczył, że działał tak z polecenia de Bonnièresa.
W Paryżu nowy (od 6 czerwca 1771 roku) szef MSZ Emmanuel Armand de Vignerot du Plessis stanął po stronie sekretarza. Maria Antonina poparła natomiast ambasadora. Ludwik XVI ustanowił komisję radców stanu, którzy minimalną większością 7 do 6 głosów poparli ambasadora.
Po wygranym procesie Maria Antonina zaczęła darzyć go swymi faworami. De Bonnières nadal był ambasadorem. Po powrocie z Londynu królowa uczyniła go księciem de Guînes. W 1784 otrzymał Order św. Ducha. Otrzymał też wkrótce biuro w Assemblée des notables. Marszałek Philippe Henri de Ségur mianował go generałem-pułkownikiem przed całą radą wojenną.
Gdy rozpoczęła się rewolucja francuska, de Bonnières wyemigrował do Anglii, skąd powrócił za Konsulatu (1799). Zmarł w 1806 roku.
Życie prywatne
De Bonnières był dworzaninem wykształconym. Grał na flecie. Dla niego i dla jego córki (grającej na harfie) Wolfgang Amadeus Mozart skomponował w 1778 roku koncert na flet, harfę i orkiestrę (KV299). Mozart otrzymał jednak jedynie połowę należności za pracę dla księcia i za 24 lekcje gry na harfie dla jego córki, na co skarżył się w liście do swego ojca Leopolda.
Bibliografia
- J. Bormans, « Un ambassadeur homme de Cour sous Louis XV : le duc de Guines », Revue d’Histoire diplomatique, 1924, pp. 39-60.
- C. Dehaudt, Le duc de Guines (1735 – 1806) Un courtisan entre service du roi et affaires au temps des Lumières, Thèse pour l’obtention du grade de docteur de l’Université de Paris IV, Décembre, Bibliothèque des thèses, 1998.
- J. Marcadé, L’ambassade à Londres du comte de Guines,
- Suzanne Maza, Vie privées, affaires publiques. Les causes célèbres de la France prérévolutionnaire, Paris, Fayard, 1997, (pp. 143 – 153)
- Paul Vauchez, Recueil des instructions aux ambassadeurs et ministres de France depuis le traité de Westphalie jusqu’à la Révolution française, t. III (Angleterre), Paris, CNRS, 1965, 583 p. (p. 459 – 479)
- Jean de Viguerie, Histoire et dictionnaire du temps des Lumières, Paris, Robert Laffont, coll. Bouquins, 2003 – ISBN 2-221-04810-5
- Paul et Pierrette Girault de Coursac, Marie-Antoinette et le scandale de Guines, Gallimard, 1962.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie