Aeromarine AMC

Aeromarine AMC

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Aeromarine Plane & Motor Company
Typ	samolot pasażerski
Konstrukcja	dwupłatowa łódź latająca o konstrukcji mieszanej
Załoga	2
Historia
Data oblotu	1 czerwca 1923
Lata produkcji	1923
Liczba egzemplarzy	1
Dane techniczne
Napęd	Liberty L-12
Moc	400 KM
Wymiary
Rozpiętość	20,00 m
Długość	10,92 m
Wysokość	4,11 m
Masa
Własna	1660 kg
Startowa	2767 kg
Osiągi
Prędkość maks.	196 km/h
Prędkość przelotowa	129 km/h
Prędkość minimalna	76 km/h
Pułap praktyczny	4300 m
Długotrwałość lotu	7 godzin
Dane operacyjne
Liczba miejsc
5-7
Użytkownicy
Aeromarine West Indies Airways

Aeromarine AMC – amerykańska łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w Aeromarine Plane and Motor Company w 1923, powstał tylko jeden egzemplarz. Była to pierwsza amerykańska łódź latająca z metalowym kadłubem.

Historia

AMC (Aeromarine Metal Commercial) został zaprojektowany jako następca Aeromarine 75/80/85^[1][2]. Drewniane kadłuby wcześniejszych samolotów sprawiały problemy nasiąkając wodą, przez co zwiększała się ich masa i obniżały osiągi samolotów, aby temu zapobiec postanowiono zaprojektować samolot z metalowym kadłubem^[2].

Po trwających dwa latach testach z różnymi stopami aluminium, ostatecznie wybrano produkt Aluminium Company of America znany jako 17-S (miedź: 3,5 – 5,5%, mangan: 0,5 – 0,8%, magnez: 0,5 – 0,75%, żelazo: 0,67%, krzem – 0,33%)^[2]. Grubość aluminiowej pokrywy kadłuba wynosiła pomiędzy 1/16, a 3/64 cala (1,59 – 1,20 mm), kadłub miał konstrukcję półskorupową^[2]. Metalowy kadłub w porównaniu z drewnianym był o około 100 funtów (ok. 45 kg) lżejszy i mieścił siedmiu pasażerów, w porównaniu z czterema w drewnianym kadłubie^[2].

Skrzydła samolotu miały konwencjonalną jak na ówczesne czasy konstrukcję drewnianą, krytą płótnem^[2]. Dwupłatowe skrzydła były usztywnione rozpórkami, lotki umieszczono tylko na górnym płacie^[2].

Na jednostkę napędową wybrano silnik Liberty L-12 o mocy 400 km w konfiguracji pchającej^[2].

Samolot mógł przenosić siedmiu pasażerów (zapas paliwa na cztery godziny lotu) lub pięciu pasażerów z zapasem paliwa na siedem godzin lotu^[2].

Samolot został oblatany w czerwcu 1923 i niedługo później rozpoczął regularne loty pomiędzy Nowym Jorkiem a San Juan w barwach linii Aeromarine Airways^[1], w tej roli nosił nazwę Morro Castle II^[3].

W Aeromarine miano nadzieję na rozpoczęcie produkcji seryjnej tych samolotów, ale po katastrofie samolotu Columbus 13 stycznia 1923 zarówno Aeromarine Plane and Motor Company jak i należące do niej linie Aeromarine Airways zakończyły działalność pod koniec 1923 i poza pierwszym egzemplarzem nie wybudowano więcej samolotów tego typu^[1].

Po zamknięciu linii Aeromarine samolot został sprzedany kanadyjskiej firmie Fairchild Air Transport^[4]. W Kanadzie został zarejestrowany 25 maja 1926 i otrzymał rejestrację cywilną G-CAFD^[5]. Używany był do między innymi do robienia zdjęć lotniczych^[6]. Samolot został złomowany 28 lutego 1930^[5].

Pomimo że samolot nie stał się komercyjnym sukcesem firmy, jego metalowy kadłub (pierwszy tego typu w Stanach Zjednoczonych) ustanowił nowy standard dla nowoczesnych łodzi latających^[1].

Przypisy

Bibliografia

• E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft, An Illustrated History. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0-7864-3974-4.
• S. Bernard Shaw: Photographing Canada from Flying Canoes. General Store Publishing House, 2001. ISBN 978-1-894263-42-9.