Aeronautics Orbiter

Aeronautics Orbiter

Dane podstawowe
Państwo	Izrael
Producent	Aeronautics Defense Systems
Typ	UAV
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	0
Dane techniczne
Napęd	bezszczotkowy silnik elektryczny
Wymiary
Rozpiętość	2,2 m
Długość	1 m
Wysokość	0,12 m
Masa
Startowa	6,5 kg
Osiągi
Prędkość maks.	139 km/h
Prędkość przelotowa	56 - 87 km/h
Pułap	3035 m
Długotrwałość lotu	95 min. (dzień) 60 min. (noc)
Dane operacyjne
Użytkownicy

Aeronautics Orbiter – izraelski, taktyczny bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle), produkcji firmy Aeronautics Defense Systems. W 2005 roku aparat został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy samolot dla Jednostki Wojskowej Grom stając się w ten sposób pierwszym bezpilotowym aparatem latającym na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Historia

Orbiter jest typowym taktycznym aparatem do wypełniania zadań określanych mianem "Over The Hill" (bliskie rozpoznanie). Po raz pierwszy został zaprezentowany publicznie podczas Międzynarodowego Salonu Lotniczego w Paryżu w 2005 roku. W tym samym roku w sierpniu, JW Grom zorganizowała przetarg na nowy, bezzałogowy aparat taktyczny. Do konkursu stanęły Aeronautics Defense Systems (reprezentowanym przez G&R Zintegrowane Systemy Bezpieczeństwa) z Orbiterem, WB Electronics z WB Electronics SOFAR oraz Cenzin z amerykańskim RQ-11 Raven. Zwycięzcą został Orbiter a pod koniec września podpisano kontrakt na zakup 3 aparatów wraz z oprzyrządowaniem. Jednym z podstawowych kryteriów, które zadecydowały o wyborze Orbitera była możliwość bardzo szybkiej realizacji dostaw. Już w grudniu 2005 roku aparaty znalazły się na wyposażeniu jednostki a w marcu 2006 roku rozpoczęły loty. Na przełomie 2005 i 2006 Izrael odwiedziła pierwsza grupa żołnierzy JW Grom w celu zaznajomienia się z systemem i nauką jego obsługi. Z racji utajnienia działań warszawskiej jednostki wojskowej niewiele wiadomo o misjach w jakich Orbiter uczestniczył. Pewne jest jego wykorzystanie przez jednostkę w Afganistanie gdzie w 2009 roku utracono jeden z aparatów z powodów niekorzystnych warunków klimatycznych panujących w tym górzystym kraju. W sumie, Polska zakupiła 15 zestawów^[1], w zestawie znajdowały się trzy aparaty latające (za wyjątkiem pierwszego dostarczonego zestawu, w którym były cztery maszyny)^[2]. W listopadzie 2012 roku podpisano umowę z Agencja Wsparcia i Zaopatrzenia NATO (ang. NATO Support and Procurement Agency), w ramach której Agencja zobowiązała się do wsparcia eksploatacji aparatów. W okresie styczeń 2014 - koniec 2015 roku poddano modernizacji wszystkie posiadane Orbitery. Zwiększono rozpiętość, zwiększono prawie dwukrotnie czas przebywania w powietrzu, przystosowano samolot do zainstalowanie cięższej, charakteryzującej się lepszymi parametrami głowicy dzienno-nocnej. Po modernizacji, aparaty prezentują standard określany jako Orbiter 2^[3].

Producent ma w swojej ofercie wersję określaną jako Orbiter 1K. Jest to aparat przystosowany do wypełniania zadań amunicji krążącej. Jest to wersja o wydłużonej rozpiętości, zasięgu i czasie przebywania w powietrzu, tożsama z wersją Orbiter 2. Aparat posiada możliwość przenoszenia na swoim pokładzie 2 kg głowicy bojowej. Maszyna, w wypadku braku znalezienia odpowiedniego celu, może bezpiecznie wylądować i być użyta ponownie. Start następuje z katapulty, aparat wyposażony jest w głowice obserwacyjna. Autonomiczność przebywania w powietrzu wynosi około 3 godzin. Konstrukcja znajduje się na uzbrojeniu jednego, nieujawnionego publicznie państwa^[4].

Konstrukcja

Orbiter jest niewielkim, wykonanym w całości z kompozytów węglowych i szklanych średniopłatem napędzanym elektrycznym silnikiem bezszczotkowym. Statek powietrzny może być wyposażony w jedną z trzech rodzajów głowic ze stabilizowanymi kamerami do obserwacji nocnej, dziennej i pracującej przy słabym oświetleniu. Głowica z kolorową, cyfrową kamerą dzienną D-STAMP/3G o masie 750 g, 10 krotnym powiększeniem zapewnia możliwość wykrycia pojazdu z odległości 2 km a człowieka z ok. 900 metrów. Polskie Orbitery mogą być wyposażone w najnowszą głowicę przeznaczoną do współpracy z Orbiterem, U-STAMP (Un-Cooled Stabilized Miniature Infra Red Camera) z niechłodzoną kamerą pracującą w podczerwieni. Wszystkie głowice montowane są w dziobie bezzałogowego środka rozpoznawczego. Orbiter ma możliwość przesyłania obrazu z kamery w czasie rzeczywistym na odległość do 15 kilometrów od stanowiska operatora. Aparat staruje z katapulty, na której rozpędzany jest przy użyciu gumowych taśm. Istnieje również możliwość wystartowania aparatu z ręki. Ląduje wykorzystując poduszkę powietrzną i spadochron. Dzięki prostocie konstrukcji Orbiter charakteryzuje się dość dużą odpornością na uszkodzenia mechaniczne. Aparat ma konstrukcję bezogonową ze skrzydłami o dużym skosie zaopatrzonymi w winglety. Na końcu kadłuba zamontowane jest dwułopatowe, składane śmigło, które rozkłada się po wystrzeleniu Orbitera.

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Hołdanowicz. Gromowładny Orbiter. „Raport”. 7, s. 56-56, 2006. ISSN 1429-270x. 

Linki zewnętrzne

• Strona producenta - Aeronautics Defense Systems Ltd. - film z ujęciami z Afganistanu i Polski. aeronautics-sys.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)].