Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka

Agnieszka Osiecka (1965)
Data i miejsce urodzenia	9 października 1936 Warszawa
Data i miejsce śmierci	7 marca 1997 Warszawa
Przyczyna śmierci	rak jelita grubego
Gatunki	piosenka literacka, musical, kolaż
Zawód	reżyserka, autorka tekstów piosenek, dziennikarka
Aktywność	1954–1997
Wydawnictwo	Polskie Nagrania, Polskie Radio
Powiązania	Studencki Teatr Satyryków, Polskie Radio, Teatr Telewizji, Bim-Bom, Kabaret Olgi Lipińskiej, Pod Egidą, Teatr Atelier im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie
Współpracownicy
Adam Sławiński, Katarzyna Gärtner, Krystyna Janda, Kalina Jędrusik, Seweryn Krajewski, Maryla Rodowicz, Magda Umer, Jan Ptaszyn Wróblewski, Andrzej Zieliński
Odznaczenia
Strona internetowa

Dom przy ul. Dąbrowieckiej 25 na Saskiej Kępie w Warszawie, w którym mieszkała Osiecka (2019)

Pomnik Agnieszki Osieckiej w Warszawie (2017)

Pomnik Agnieszki Osieckiej w Opolu

(c) Milesspoke at pl.wikipedia, CC-BY-SA-3.0

Płaskorzeźba Kochankowie z ulicy Kamiennej w Łodzi

Tablica pamiątkowa w Alei Gwiazd Satyrykonu na głównym deptaku Legnicy (ul. Najświętszej Marii Panny)

Agnieszka Osiecka (ur. 9 października 1936 w Warszawie, zm. 7 marca 1997 tamże) – polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyserka teatralna i telewizyjna, dziennikarka.

Życiorys

Rodzice i dzieciństwo

Urodziła się 9 października 1936 w Warszawie^[1]. Matka poetki, Maria Osiecka z domu Sztechman (1910−1994), była córką Józefa Wiktora Sztechmana i Mieczysławy Lipowskiej. Ojciec, Wiktor Osiecki (1905−1977)^[2], urodzony w Belgradzie, uważał się za obywatela monarchii austro-węgierskiej (córka nazwała go w swoich pamiętnikach „zwęgrzonym Polakiem”). Wychowywał się w domu ojca, Stefana Osieckiego, Polaka pochodzenia węgierskiego i macochy Marii Strasser – śpiewaczki Opery Wiedeńskiej. Biologiczna matka Wiktora Osieckiego, Wiktoria z Oreszkiewiczów, była córką rumuńskiej Wołoszki i Serba^[3]. Wiktor Osiecki był odrzucany przez rówieśników z powodu dziedzicznej choroby skóry, a znalazł pociechę w muzyce. Już jako bardzo młody człowiek został cenionym pianistą. Szybko usamodzielnił się, wyjeżdżając do Lwowa. Wiele podróżował po Europie^[4]. Maria Sztechman w okresie międzywojennym prowadziła salony literackie, m.in. w kawiarniach „Ziemiańska” i „Sztuka i Moda”. Wiktor Osiecki – według Osieckiej – czuł się w II Rzeczypospolitej „bezpaństwowcem”, jednym z „bezpańskich psów”, wciąż poszukujących swojego obywatelstwa i zewsząd wyganianych^[5], mówił po polsku z wyraźnym obcym akcentem.

Osieccy pobrali się w 1935. Po urodzeniu się Agnieszki (1936) mieszkali w Zakopanem, gdzie pracowali w kawiarni „Watra”. Wrócili do mieszkania na Saskiej Kępie tuż przed wybuchem II wojny światowej. W czasie okupacji niemieckiej prowadzili lokal „Watra” w lewobrzeżnej Warszawie (córką opiekowała się niania Nina). Po upadku powstania warszawskiego (1944), które przetrwali w warszawskich piwnicach, rodzina znalazła się w obozie przejściowym w Pruszkowie, a następnie została wywieziona na roboty do St. Pölten w Dolnej Austrii. Wojenny pobyt w obozie w St. Pölten Agnieszka Osiecka wspominała jak piękne wakacje – tam beztrosko bawiła się z rówieśnikami (z różnych krajów), zaczęła obserwować ptaki na niebie, które przestało być groźne (nie nadlatywały stamtąd groźne samoloty)^[6].

Lata szkolne

W 1945 Osieccy wrócili do swojego mieszkania w Warszawie. Rodzina budziła nieprzyjemne zainteresowanie koleżanek Agnieszki – „panienek z Saskiej Kępy” (z arystokratycznymi i ziemiańskimi korzeniami). Padało pytanie „Osiecka, jakiej ty jesteś właściwie narodowości!”, krążyły informacje o rodzinnych skandalach obyczajowych, m.in. „światowym życiu” i romansie ojca z Józefiną Pellegrini. Kilkunastoletnia Agnieszka uparcie poszukiwała możliwości pogodzenia potrzeby akceptacji przez środowisko z realizacją własnych marzeń^[7]. Ojciec porzucił rodzinę i ożenił się z Józefą Pellegrini.

W latach 1948–1952 uczęszczała do żeńskiego liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie na Saskiej Kępie, obecnie nieistniejącego (upamiętnionego w książce pod red. Małgorzaty Malewicz pt. „Panienki z Saskiej Kępy”^[8]). Do tej szkoły uczęszczały również m.in. Olga Lipińska i Magdalena Zawadzka.

Osiecka była pod silnym wpływem ojca-apolitycznego „bezpaństwowca”; matkę uważała za osobę słabą, niespełnioną, zbyt podporządkowaną innym^[9]. Ojciec (którego polszczyzna wciąż nie była idealna) starał się, aby córka myślała samodzielnie, była osobą nieskrępowaną i niezdeterminowaną historią, epoką lub chwilowymi okolicznościami. Rozmowy z ojcem doprowadzały dziewczynkę do „rozstroju myślowego”^[10] – uświadamiała sobie plastyczność swoich poglądów. Do roku 1949 przeważał wpływ konserwatywnej „paczki” z Saskiej Kępy, potem stała się aktywistką licealnego koła ZMP, popadała jednak w konflikty z powodu bezkompromisowych wypowiedzi i zachowań, np. braku dyscypliny w czasie głosowania nad rezolucją ZMP (za podobne zachowania uczniowie innych szkół byli relegowani)^[11]. W latach 1950–1952 ta aktywność i odmowa uczęszczania na lekcje religii spowodowały, że zraziły się do niej i szkolne koleżanki, i koledzy z Liceum im. Kołłątaja. Wśród nich był Jerzy Rajski – obiekt dramatycznej pierwszej miłości, starszy brat Janka, który bardziej podobał się Agnieszce, lecz nie imponował jej tak, jak Jerzy^[12].

Oparcie znalazła w sekcji pływackiej CWKS, której członkowie deklarowali wierność zetempowskim ideałom. Nazywała ich „nowymi ludźmi”, którzy autentycznie wierzyli w obiecywane przez partię lepsze jutro, których nie krępowały „mieszczańskie przesądy”^[13]. Grała w siatkówkę m.in. z Jerzym Stokowskim, później współzałożycielem Związku „Jaworzniacy”. Przez pewien czas była dziewczyną młodego komunisty, Stacha Kowalskiego, który przypominał jej ojca. Prowadziła z nim długie polityczne dyskusje^[14]. Karolina Felberg-Sendecka napisała^[15]:

Studia i okres działalności artystycznej

W latach 1952–1956 studiowała na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1957–1962 na Wydziale Reżyserii Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi^[16]. W czasie studiów wyreżyserowała filmową etiudę „Słoń”, opartą na motywach opowiadania Sławomira Mrożka i odbyła praktykę na planie „Niewinnych czarodziejów” Andrzeja Wajdy^[17].

{{Cytat}} Gołe linki: "źródło".W latach 1954–1972 związana była ze Studenckim Teatrem Satyryków; była członkiem rady artystycznej tego teatru i tam także debiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.

W latach 1954–1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w „Głosie Wybrzeża”, „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych” i „Po prostu”. Później pisała również w „Literaturze”, „Kulturze” i „Polsce”. Była członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

W 1956 pisała reklamy telewizyjne, które emitowano na antenie Telewizji Polskiej^[18].

Od 1963 przez siedem lat prowadziła z Janem Borkowskim w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.

W 1966 na IV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobyła nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki za piosenkę Na całych jeziorach – ty i drugą nagrodę w koncercie „Premiery” za piosenkę Dookoła noc się stała. W tym samym roku Polskie Nagrania „Muza” wydały płytę długogrającą pt. Piosenki Agnieszki Osieckiej, na której znalazły się obie nagrodzone piosenki. 16 października 1966 w Warszawie poślubiła Wojciecha Jesionkę.

W latach 1994–1996 współpracowała z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Od 1997 jest patronką tego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą Pamiętajmy o Osieckiej. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty polskich i zagranicznych gwiazd.

Zmarła 7 marca 1997 wskutek choroby nowotworowej (rak jelita grubego), w warszawskim szpitalu^[19]. Uroczystości pogrzebowe Agnieszki Osieckiej odbyły się 17 marca 1997^[20] w kościele św. Karola Boromeusza^[21]. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284b wprost; rząd 2.; miejsce 16.)^[22]. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się Fundacja „Okularnicy” im. Agnieszki Osieckiej, założona przez córkę poetki Agatę Passent. Obecnie wydaje 14-tomowy Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 na XXXIV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu Magda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiły gwiazdy polskiej sceny muzycznej i teatralnej.

Życie prywatne

Na przełomie 1956 i 1957 zaczął rozwijać się jej romans z Markiem Hłaską, który pieszczotliwie nazywał ją „Panną Czaczkes”. Gdy się poznali, Osiecka była 19-letnią studentką^[23], działającą w STS-ie, a Hłasko był znany w kraju dzięki sukcesowi zbioru opowiadań Pierwszy krok w chmurach. Ich znajomość przebiegała dość burzliwie, z czasem ze względu na fakt, że Hłasko nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe za granicę, a Osiecka usilnie, lecz bezskutecznie, zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju. Sam Hłasko jednak także tracił wiarę w ponownie spotkanie Agnieszki.

Spotkali się dopiero – po raz ostatni – w kwietniu 1968 w Los Angeles. Osiecka odbywała wówczas podróż stypendialną po Ameryce. Po latach powiedziała: „Pewnie byśmy się rozwiedli... Chyba nie bardzo sprawdzam się w życiu z kimś drugim”^[25]. Została jej po Hłasce korespondencja oraz maszyna do pisania, która stała na biurku Osieckiej do końca jej życia. Na pogrzebie Hłaski pojawiła się w słynnym białym futrze, które od niego dostała, i z butelką wódki^[23].

W latach 1963–1964 była żoną Wojciecha Frykowskiego; w latach 1966–1970 drugim mężem Osieckiej był reżyser Wojciech Jesionka^[26][27]. Związana była także m.in. ze Zbigniewem Mentzlem^[28], a ze związku z Danielem Passentem miała córkę Agatę, dziennikarkę.

We wrześniu 2010 nakładem wydawnictwa Agora ukazał się tom korespondencji między Osiecką i Jeremim Przyborą z lat 1964–1966 Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze. Za zgodą Agaty Passent (córki Osieckiej) i Konstantego Przybory (syna Jeremiego) opublikowano korespondencję ludzi związanych głębokim uczuciem. W 2015 opublikowano w Wydawnictwie Literackim biografię poetki, napisaną przez Ulę Ryciak, zatytułowaną wymownie: „Potargana w miłości”^[26].

Cierpiała na chorobę alkoholową^[29].

Odznaczenia

W 1979 otrzymała Złoty Krzyż Zasługi^[30]. W uznaniu wybitnych zasług dla kultury polskiej została pośmiertnie odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[31][20].

Twórczość

Agnieszka Osiecka napisała około 2000 tekstów piosenek, wydanych m.in. w tomach:

• Kolory (1963)
• Wyszłam i nie wróciłam (1969)
• Listy śpiewające (1970)
• Sztuczny miód (1977)
• Żywa reklama (1985)
• Śpiewające piaski (1989)
• Opisanie szopki (1991)

W 2004 Polskie Wydawnictwo Muzyczne rozpoczęło edycję Wielkiego śpiewnika Agnieszki Osieckiej, w którym pomieszczono blisko 500 piosenek. Pierwotnie planowano wydanie 13 tomów, jednak ze względu na wycofanie się sponsora wydany w 2009 tom 10. okazał się ostatnim^[32].

Piosenki Agnieszki Osieckiej (wybór):

• „A ja wolę moją mamę” (muz. i wyk. Majka Jeżowska)
• „Ballada o pancernych” (muz. Adam Walaciński, wyk. Edmund Fetting)
• „Ballada wagonowa” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Będę czekać” (muz. Michel Legrand, wyk. Stenia Kozłowska)
• „Biedne badyliszcze” (wyk. Krystyna Sienkiewicz)
• „Bossanova do poduszki” (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Cyrk nocą” (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Czarodzieje” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Skaldowie)
• „Damą być”^[33] (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Diabeł i raj” (muz. Katarzyna Gärtner, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Dobranoc panowie” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Dość jest wszystkiego” (współautorstwo z Jackiem Kleyffem, wyk. Maryla Rodowicz i Jacek Kleyff)
• „Dookoła noc się stała” (muz. Adam Sławiński, wyk. Łucja Prus)
• „Dzikuska” (muz. Leszek Bogdanowicz, wyk. Violetta Villas, Katarzyna Groniec)
• „Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Maryla Rodowicz, Edyta Górniak)
• „Ja mam szczęście do wszystkiego” (muz. Lucjan Maria Kaszycki, wyk. Hanna Rek)
• „Jak pięknie jest umierać między gołębiami” (muz. Andrzej Zieliński^[34], wyk. Grażyna Łobaszewska)
• „Jeżeli jest” (muz. Janusz Bogacki, z repertuaru Magdy Umer)
• „Kiedy mi przyjdzie zasnąć na dłużej” (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta Villas)
• „Kiedyś byłam lalką” (wyk. Krystyna Sienkiewicz)
• „Kochankowie z ulicy Kamiennej”^[35] (muz. Wojciech Solarz, wyk. m.in. Sława Przybylska, Krystyna Tkacz, Elżbieta Czyżewska i Anna Prucnal)
• „Kolega Maj” (muz. Jan Ptaszyn Wróblewski, wyk. Ewa Bem)
• „Komu weselne dzieci” (muz. Katarzyna Gärtner, wyk. Urszula Sipińska)
• „Króliczek” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Skaldowie, Katarzyna Groniec)
• „Ludzkie gadanie” (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Małgośka” (muz. Katarzyna Gärtner, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Mechaniczna lalka” (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta Villas)
• „Mój pierwszy bal” (muz. Franciszka Leszczyńska, w repertuarze Kaliny Jędrusik)
• „Mówiłam żartem” (muz. Jarosław Abramow, w repertuarze Igi Cembrzyńskiej i Krystyny Jandy)
• „Na całych jeziorach – ty” (muz. Adam Sławiński, w repertuarze Teresy Tutinas, Kaliny Jędrusik, Hanny Banaszak, Katarzyny Nosowskiej)
• „Najpiękniejsza” (muz. i wyk. Seweryn Krajewski)^[36]
• „Na zakręcie” (muz. Przemysław Gintrowski, wyk. Krystyna Janda)
• „Na kulawej naszej barce” (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Maryla Rodowicz, Katarzyna Nosowska, Katarzyna Groniec)
• „Nie całuj mnie pierwsza” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Skaldowie)
• „Nie ma jak pompa” (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Nie spoczniemy(ros.)” (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Czerwone Gitary)
• „Nie żałuję” (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Edyta Geppert)
• „Niech żyje bal” (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Nim wstanie dzień” (muz. Krzysztof Komeda, wyk. Edmund Fetting do filmu Prawo i pięść, Katarzyna Groniec)
• „Od nocy do nocy” (muz. Waldemar Kazanecki, wyk. Halina Kunicka do filmu Noce i dnie, Edyta Górniak)
• „Odpowiednia pogoda na szczęście” (muz. i wyk. Seweryn Krajewski)
• „Okularnicy” (muz. Jarosław Abramow, wyk. Kazimiera Utrata, Zofia Kucówna, Sława Przybylska i Tadeusz Łomnicki)
• „Polska Madonna” (muz. Andrzej Sikorowski, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Sing sing” (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla Rodowicz)
• „Szaloną być” (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta Villas)
• „Sztuczny miód” (muz. Krzysztof Paszek^[37], wyk. Barbara Krafftówna, Katarzyna Groniec)
• „Śpiewam, bo muszę” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Skaldowie)
• „Uciekaj moje serce” (muz. i wyk. Seweryn Krajewski – do serialu Jan Serce, Stanisław Sojka, Katarzyna Groniec)
• „Ulica japońskiej wiśni” (muz. Jerzy Satanowski, wyk. Barbara Dziekan)
• „W żółtych płomieniach liści” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Łucja Prus wraz z zespołem Skaldowie)
• „Wariatka tańczy” (muz. Seweryn Krajewski, wyk. Maryla Rodowicz, Katarzyna Groniec, Krystyna Janda)
• „Weselne dzieci” (muz. Katarzyna Gärtner, wyk. Urszula Sipińska, Magda Umer, Krystyna Janda, Maryla Rodowicz)
• „Wieczór na dworcu w Kansas City” (muz. Andrzej Zieliński, wyk. Skaldowie)
• „Wielka woda” (muz. Katarzyna Gärtner, wyk. Maryla Rodowicz, Katarzyna Groniec)
• „Zielono mi” (muz. Jan Ptaszyn Wróblewski, wyk. Andrzej Dąbrowski, Andrzej Zaucha, Katarzyna Nosowska, Ania Dąbrowska)
• „Zabawa w Sielance” (muz. Marek Lusztig, wyk. Barbara Rylska, Andrzej Żarnecki)

Agnieszka Osiecka jest autorką scenariusza widowiska muzycznego Niech no tylko zakwitną jabłonie (1964, prapremiera w Teatrze Ateneum w Warszawie w reżyserii Jana Biczyckiego), który zdobył główną nagrodę na Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej w 1964 i stał się największym przebojem teatralnym lat 60. XX wieku w Polsce. Maszynopis scenariusza został opublikowany w cyfrowej bibliotece Polona.

Pisała też opowiadania (Biała bluzka), książki fabularne (m.in. Czarna wiewiórka, Salon gier), wspomnieniowe (Szpetni czterdziestoletni, Na początku był negatyw, Rozmowy w tańcu) i skierowane do najmłodszych czytelników (m.in. Dzień dobry Eugeniuszu, Wzór na diabelski ogon, Ptakowiec, Szczególnie małe sny, Dixie – opowiadanie, na podstawie którego powstał serial animowany) oraz sztuki teatralne (m.in. adaptacje Singera: Sztukmistrz z Lublina; Wilki, Darcie pierza). Przez kilka miesięcy 1985 prowadziła dziennik, dedykowany Adamowi Michnikowi, skazanemu wtedy na 3 lata więzienia. Książka Na wolności. Dziennik dla Adama ukazał się w 2008^[38]. W 1995 zakończyła pracę nad librettem do opery dziecięcej Pan Marimba, nie miała jednak okazji obejrzeć spektaklu, bo jego premiera miała miejsce krótko po jej śmierci. Na podstawie książki powstał serial animowany pt. Dixie, do którego napisała również dialogi.

Tłumaczyła pieśni radzieckiego piosenkarza Bułata Okudżawy na polski, a ten poświęcił jej piosenkę „Proszczanie s Polszej”, której pierwszy wiersz brzmi: „My swjazany, Agnieszka, dawno odnoj sudʹboju”^[39].

Jest autorką słynnego sloganu reklamowego „Coca cola – to jest to!” (1972)^[40].

Pamięć o autorce

Tablica pamiątkowa na budynku przy ul. Dąbrowieckiej 25

Muzyczne Studio Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej (2016)

Albumy i kompilacje oparte w całości na twórczości Agnieszki Osieckiej

• Pięć oceanów – 5-płytowa kompilacja, zawierająca utwory z tekstami napisanymi przez Agnieszkę Osiecką
• Osiecka – album Katarzyny Nosowskiej z piosenkami Agnieszki Osieckiej
• Czy te oczy mogą kłamać – album zespołu Raz, Dwa, Trzy
• Buty 2 – album Maryli Rodowicz z piosenkami Agnieszki Osieckiej
• Zoo z piosenkami Agnieszki Osieckiej – album Katarzyny Groniec z piosenkami Agnieszki Osieckiej
• Sentymenty – serial muzyczny dokumentujący piosenki Agnieszki Osieckiej
• ... tylko brać. Osiecka znana i nieznana – album Stanisława Soyki z piosenkami Agnieszki Osieckiej^[41]
• Osiecka po męsku – Marcin Januszkiewicz
• Osiecky – De Mono
• Osiecka o miłości - płyta zawierająca utwory z tekstami napisanymi przez Agnieszkę Osiecką
• Osiecka o miłości. Volume 2- płyta zawierająca utwory z tekstami napisanymi przez Agnieszkę Osiecką
• Osiecka o miłości. Volume 3- płyta zawierająca utwory z tekstami napisanymi przez Agnieszkę Osiecką

Konkursy i wydarzenia muzyczne

• Pamiętajmy o Osieckiej – konkurs na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej, którego organizatorem jest Fundacja Okularnicy im. Agnieszki Osieckiej.

Fundacja

• Fundacja „Okularnicy” im. Agnieszki Osieckiej

Grób Agnieszki Osieckiej

Patronaty

• Gimnazjum nr 1 im. Agnieszki Osieckiej w Wodzisławiu Świętokrzyskim
• Gimnazjum im. Agnieszki Osieckiej w Kamienicy Polskiej
• Muzyczne Studio Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej
• Teatr Atelier im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie
• XCVI Liceum Ogólnokształcące im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie
• Liceum Ogólnokształcące nr XVII im. Agnieszki Osieckiej we Wrocławiu
• III Liceum Ogólnokształcące im. Agnieszki Osieckiej w Sopocie
• Zespół Szkół Samorządowych im. Agnieszki Osieckiej w Rucianem-Nidzie
• Miejska i Gminna Biblioteka Publiczna im. Agnieszki Osieckiej w Lipianach^[42]
• Bielska Autorska Szkoła Aktorska im. Agnieszki Osieckiej w Bielsku-Białej
• Miejska Biblioteka Publiczna im. Agnieszki Osieckiej w Darłowie

Pomniki

• Pomnik Agnieszki Osieckiej w Opolu autorstwa Mariana Molendy, odsłonięty 28 maja 2002.
• Fontanna-płaskorzeźba Kochankowie z ulicy Kamiennej, autorstwa Wojciecha Gryniewicza, odsłonięty 25 czerwca 2004.
• Ławka Poetów w Tarnowie – odsłonięta 3 grudnia 2004 ławka pomnikowa autorstwa Jacka Kucaby z postaciami Agnieszki Osieckiej, Zbigniewa Herberta i Jana Brzechwy.
• Pomnik Agnieszki Osieckiej w Warszawie autorstwa Dariusza i Teresy Kowalskich, odsłonięty 19 maja 2007.
• Pomnik Agnieszki Osieckiej w Rucianem-Nidzie autorstwa Piotra Bogdaszewskiego, odsłonięty 19 maja 2012.

Upamiętnienie

Na ścianie budynku przy ul. Dąbrowieckiej 25 w Warszawie, w którym mieszkała Agnieszka Osiecka, znajduje się tablica pamiątkowa^[43].

5 grudnia 2013 roku Narodowy Bank Polski wprowadził do obiegu dwie monety o nominałach 10 zł i 2 zł z serii „Historia Polskiej Muzyki Rozrywkowej” upamiętniające Agnieszkę Osiecką^[44].

W roku 2013 rozpoczęto publikację pamiętników Agnieszki Osieckiej pod tytułem „Dzienniki”, o których na stronie wydawcy (Prószyński Media) napisano^[45][46]:

W maju 2016 roku ukazała się wcześniej niepublikowana, bardzo osobista powieść „Neponset”, którą Osiecka napisała na przełomie lat 70. i 80. Ma formę dziennika głównej bohaterki (zawiera elementy autobiograficzne). Książkę przygotowała do druku Karolina Felberg-Sendecka (m.in. redaktorka książki „Koleżanka”^[47]) i Marta Dobromirska-Passent (żona Daniela Passenta^[48], opracowanie materiałów archiwalnych) na podstawie trzech wersji tekstu (maszynopisy i rękopisy), zdeponowanych w Archiwum Agnieszki Osieckiej w Bibliotece Narodowej w Warszawie^[49]. Bohaterką powieści jest Marta (przypominająca Elżbietę z „Białej bluzki” i „Ćmy”), „nieprzystosowana do życia, antysystemowa, anarchiczna, a przede wszystkim żywiołowa (rzeczna, dorzeczna i niedorzeczna)”^[50], która mówi o sobie, że jest „jak radio zgubione przez astronautów, pędzące przez nieba z resztkami audycji o hodowli bratków lub kurcząt – audycji, której już nikt nie słucha”^[50]. Agata Passent napisała we wprowadzeniu, że ta wyjątkowo gorzka historia mogłaby nosić tytuł „Książę i żebraczka” (tekst książki poprzedza zbiór wierszy, napisanych przez Osiecką w tych samych latach, zatytułowany „Wiersze dla Księcia”). Dodatkowo opublikowano liczne przypisy i noty edytorskie oraz^[50][51]:

• fragment rozmowy Karoliny Felberg-Sendeckiej z Magdą Czapińską, zatytułowany „Koleżanka”^[47]
• tekst Karoliny Felberg-Sendeckiej pt. „Afekciarstwo Osieckiej”

Zobacz też

• Muzyczne Studio Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej
• Osiecka (serial telewizyjny)

Przypisy

Bibliografia

• Karolina Felberg: Afekciarstwo Osieckiej. W: Agnieszka Osiecka, Karolina Felberg, Magdalena Czapińska: Neponset. Niepublikowana dotąd powieść, preludium do „Białej bluzki. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2016. ISBN 978-83-8069-349-4. OCLC 957235674.
• Szkic – esej: Agnieszka Osiecka – Muza – Afrodyta – Inspiracja, [w:] Marek Różycki jr. Artystyczny Bazar Różyckiego, Oficyna Wydawnicza Rafał Brzeziński /rafalbrzezinski.info/, 2016 – rozmowy, szkice i felietony z- i o najwybitniejszych twórcach kultury i sztuki, s. 451, ISBN 978-83-65078-10-0; Artystyczny Bazar Różyckiego. rafalbrzezinski.info. [dostęp 2016-11-29].

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie Fundacji Okularnicy. osiecka.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-26)].
• Publiczne Cyfrowe Archiwum Agnieszki Osieckiej
• Biogram w portalu culture.pl
• „Agnieszka Osiecka” (film, 1989)
• Rękopisy Agnieszki Osieckiej w zbiorach Biblioteki Narodowej – wersja cyfrowa na Polona.pl