Ahmad al-Mir

Ahmad al-Mir (ur. 1920 lub 1921 w Masjafie[1]) – syryjski wojskowy, jeden z głównych organizatorów zamachu stanu w Syrii w 1963.

Życiorys

Był ismailitą. Jego dziad, emir Mahmud, był w czasach przynależności Syrii do Imperium Osmańskiego komendantem twierdzy w Masjafie, posiadał również na własność ziemie przylegające do miasta. Ojciec wojskowego, Mulhim, odziedziczył ten majątek, jednak w 1920 został wywłaszczony przez francuskie władze mandatowe[1]. W momencie urodzenia Ahmada rodzina żyła w ubóstwie[2]. Po powstaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej, podobnie jak wielu innych oficerów syryjskich, został skierowany do służby w Egipcie. W 1960, stacjonując w Kairze w stopniu majora[1], wszedł w skład zakonspirowanego Komitetu Wojskowego Partii Baas, którym kierował ówcześnie Muhammad Umran. Razem z nim do tajnej organizacji przez Umrana wprowadzeni zostali Salah Dżadid, Hafiz al-Asad, Abd al-Karim al-Dżundi, Usman Kanan oraz Munir al-Dżirudi. Al-Mir razem z Umranem, Dżadidem, al-Asadem i al-Dżundim jeszcze w tym samym roku znalazł się w ścisłym kierownictwie Komitetu[3].

Wziął udział w zamachu stanu w Syrii w marcu 1963, po którym partia Baas objęła autorytarną władzę w Syrii. Nadal był członkiem legalnie już działającego w strukturach partii Komitetu Wojskowego (do jego likwidacji w 1965). W listopadzie 1963 objął dowództwo 70 Brygady Pancernej stacjonującej w Al-Kiswie[1]. Poparł Salaha Dżadida i jego radykalną frakcję partii Baas w rywalizacji o wpływy w Syrii z gen. gen. Aminem al-Hafizem, stojącym na czele Narodowej Rady Dowództwa Rewolucji[4]. W lutym 1966 radykałowie z Dżadidem i Hafizem al-Asadem na czele przeprowadzili drugi zamach stanu, po którym przejęli władzę[5]. Po przewrocie al-Mir został przewodniczącym biura ds. oficerów w siłach zbrojnych Syrii[1]. Walczył w wojnie sześciodniowej[6], dowodząc jednym z odcinków frontu na wzgórzach Golan[1]. Po klęsce Syrii stracił stanowisko. We wrześniu 1967 znalazł się w Przywództwie Narodowym[a] syryjskiej partii Baas. W narastającym konflikcie między Dżadidem i Hafizem al-Asadem popierał tego pierwszego[6].

W listopadzie 1968 został ambasadorem Syrii w Hiszpanii[6].

Uwagi

  1. ↑ Przywództwo Narodowe, z założenia koordynujące działalność partii we wszystkich krajach arabskich (na obszarze zamieszkiwanym przez jeden naród arabski, w myśl idei baasizmu), w praktyce odgrywało jedynie symboliczną rolę w porównaniu z Przywództwem Regionalnym, kierującym partią w Syrii.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f H. Batatu, Syria's Peasantry, s. 146-147.
  2. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 189.
  3. ↑ H. Batatu, Syria's Peasantry, s. 144.
  4. ↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 43.
  5. ↑ N. van Dam, The Struggle, s. 47.
  6. ↑ a b c N. van Dam, The Struggle..., s. 67.

Bibliografia

  • Batatu H., Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ​ISBN 978-1-4008-4584-2​
  • van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ​ISBN 978-1-84885-760-5​.