Aiden-Cooper

Aiden-Cooper – brytyjski konstruktor Formuły 1, założony przez Hugh Aidena-Jonesa i rywalizujący w trzech Grand Prix sezonu 1962 zmodyfikowanym Cooperem T59.

Historia

Mechanik zespołu Anglo-American Equipe, Hugh Aiden-Jones, otrzymał w 1962 roku od właściciela tego zespołu – Louise'a Brydena-Browne'a, pozwolenie na stworzenie własnego samochodu. Jako podstawę do skonstruowania modelu Aiden-Jones wybrał napędzany silnikiem Climax FPF i stosujący pięciobiegową skrzynię biegów Cooper samochód Formuły Junior, Cooper T59. Cechami charakterystycznymi zmodyfikowanego przez Aidena-Jonesa modelu T59 był spiczasty nos oraz chłodnice w sekcjach bocznych – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1.

Samochód zadebiutował w eliminacjach niewliczanych do Mistrzostw Świata Formuły 1, a jego kierowcą był Ian Burgess. W Grand Prix Pau Burgees był wolniejszy w kwalifikacjach od Jima Clarka o prawie siedem sekund, a wyścig ukończył na ósmym miejscu ze stratą pięciu okrążeń do zwycięzcy. Jednakże w kwalifikacjach Burgess osiągnął identyczny rezultat co Jo Siffert (Lotus 21), okazał się także lepszy od Jo Schlessera (Cooper T51), Heinza Schillera (Porsche 718) i Maurice'a Cailleta (Cegga-Maserati)^[1].

Następnym wyścigiem, w którym brał udział Aiden-Cooper, była eliminacja BARC Aintree 200, w której Burgess startował z końca stawki, a w wyścigu przejechał mniej niż połowę dystansu i nie był klasyfikowany. Dwa tygodnie później Burgess w International Trophy zakwalifikował się i ukończył wyścig na ostatnim miejscu, z dziewięcioma okrążeniami straty do zwycięzcy. Następnie Aiden-Jones i Burgess wystawili samochód w wyścigach o mniejszym prestiżu, w tym w Grand Prix Napoli, gdzie Burgess był jednym z dziesięciu kierowców (spośród 17 samochodów obecnych na torze) i ukończył wyścig jako piąty, za dwoma fabrycznymi kierowcami Ferrari (Willym Mairessem i Lorenzo Bandinim), a także Keithem Greene na Gilby i Carlo Abate na trzyletnim Porsche. W eliminacji 2000 Guineas na torze Mallory Park, w której brali udział między innymi Jim Clark na Lotusie i John Surtees na Loli, Burgess zakwalifikował się jako ósmy z identycznym czasem co Masten Gregory (Lotus 18/21), ale finiszował jako ostatni.

Aiden-Cooper zgłosił się początkowo do Grand Prix Francji, ale wycofał to zgłoszenie, a następnie wziął udział w Grand Prix Solitude, gdzie Burgess zajął czwarte miejsce, za Danem Gurneyem, Jo Bonnierem i Trevorem Taylorem.

W Mistrzostwach Świata Formuły 1 Aiden-Cooper zadebiutował podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii, na którą to eliminację samochód został zmodyfikowany – umieszczone z boku chłodnice zostały przeniesione do przodu. Burgess zakwalifikował się na szesnastej pozycji, przed Carelem Godinem de Beaufortem, Tonym Shellym, Tonym Settemberem, Jayem Chamberlainem i Wolfgangiem Seidelem. Wyścig Burgess ukończył na dwunastym miejscu, prawie minutę za Settemberem. W Grand Prix Niemiec Burgess ponownie zakwalifikował się z szesnastym czasem, okazując się lepszym od szesnastu kierowców, a w wyścigu był jedenasty^[2].

Dwa następne wyścigi Aidena-Coopera miały miejsce w Skandynawii: zarówno w Kanonloppet, jak i w Grand Prix Danii na Roskilderingu, Burgess zajął piątą pozycję. Na Oulton Park International Gold Cup w kwalifikacjach Burgess był piętnasty ze stratą ponad siedmiu sekund do Richiego Ginthera, ale wycofał się z wyścigu wskutek uszkodzonego przewodu olejowego. Burgess wystartował także w kwalifikacjach do Grand Prix Włoch, ale z 25 czasem nie zakwalifikował się do wyścigu^[3].

W tym czasie Aiden-Jones zaangażował się w plany Hugh Powella dotyczące utworzenia fabryki Scirocco na rok 1963 i porzucił projekt Aiden-Cooper.

Wyniki w Formule 1

Sezon	Zespół	Silnik	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach									Wyniki kierowców		Wyniki konstruktora
													Pkt.	Msc.	Pkt.	Msc.
1962	Anglo-American Equipe	Climax	Ian Burgess	-	-	-	-	12	11	NZ	-	-	0	30	–[a]	–[a]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Mattijs Diepraam, Richard Armstrong: The prelude to Paul Emery's last disaster (ang.). forix.com. [dostęp 2014-02-05].