Akihiro Gōno

Akihiro Gōno
PseudonimThe Magic Man[1]
Data i miejsce urodzenia7 października 1974[2]
Higashikurume[2]
ObywatelstwoJaponia[2]
Wzrost176[1] cm
Masa ciała77[1] kg
Kategoria wagowalekka, półśrednia[1]
KlubTeam Grabaka[2]
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk66[2]
Zwycięstwa36
Przez nokauty7
Przez poddania9
Przez decyzje19
Porażki22
Remisy8
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 04.02.2018.

Akihiro Gōno (jap. 郷野聡寛 Gōno Akihiro; ur. 7 października 1974 w Higashikurumie) – japoński zawodnik mieszanych sztuk walki oraz kick-boxer. Zawodnik m.in. Shooto, PRIDE Fighting Championships, Pancrase, Ultimate Fighting Championship czy World Victory Road[2].

Kariera sportowa

MMA

W MMA zadebiutował 23 kwietnia 1994 podczas corocznego turnieju Lumax Cup, przegrywając z Yasunori Okudą w pierwszej rundzie przez poddanie[2]. W następnym roku doszedł do półfinału, ulegając w nim Eganowi Inoue, natomiast w 1996 odpadł już w ćwierćfinale. W latach 1996-2001 związany głównie z Shooto, notując bilans 5 zwycięstw, 5 porażek i 2 remisów. W tym czasie mierzył się m.in. z Amerykaninem Mattem Hughesem z którym przegrał oraz Brazylijczykiem Murilo Ruą z którym zremisował[2].

W 2001 przeszedł do Pancrase. Tamże rywalizował do końca 2004 gdzie uzyskał świetny bilans 10 wygranych pojedynków, jednej porażki (z Yūkim Kondō) i dwóch remisów (m.in. z Chaelem Sonnenem)[2]. Będąc jeszcze związanym z Pancrase, na początku 2004 podpisał kontrakt z ówcześnie największą na świecie organizacją MMA PRIDE Fighting Championships. W debiucie dla niej 15 lutego 2004 przegrał przez nokaut z Brazylijczykiem Maurício Ruą. W kolejnym pojedynku dla PRIDE pokonał członka rodziny Gracie Crosleya na punkty. Po tej wygranej został włączony do turnieju PRIDE 2005 Welterweight Grand Prix dochodząc ostatecznie do półfinału, w którym przegrał z utytułowanym zapaśnikiem Danem Hendersonem przez nokaut[3].

W 2006 wystartował w kolejnym Grand Prix organizowanym przez PRIDE, ponownie dochodząc do półfinału przegrywając w nim z Kanadyjczykiem Denisem Kangiem jednogłośnie na punkty. We wcześniejszych etapach turnieju Gono pokonywał na punkty Kubańczyka Hectora Lombarda oraz przez poddanie Ormianina Gegarda Mousasiego[1].

31 grudnia 2006 podczas sylwestrowej gali PRIDE FC Shockwave 2006 pokonał w rewanżu Yūkiego Kondō[1]. Wygrana z Kondō była ostatnią w PRIDE, które w 2007 zostało kupione przez korporację Zuffa, właścicieli konkurencyjnego Ultimate Fighting Championship (UFC)[4] i po niedługim czasie zamknięte. W tym samym roku przeszedł jak wielu czołowych zawodników do UFC, debiutując 17 listopada 2007 na gali UFC 78 w wygranym starciu z Tamdanem McCrorym którego poddał dźwignią na łokieć[1]. Kariera Gono w USA nie trwała długo, gdyż po dwóch kolejnych porażkach z Danem Hardym i Jonem Fitchem w marcu 2009 został zwolniony z UFC[5].

Wróciwszy do Japonii związał się z World Victory Road[5], a 2 sierpnia 2009 stoczył pierwszy pojedynek dla niej, nieoczekiwanie przegrywając przez ciężki nokaut z Danem Hornbuckle[1]. W latach 2009–2010 uzyskał bilans w WVR trzech zwycięstw (wliczając zwycięstwo na sylwestrowej gali Dynamite!! nad Hayato Sakuraiem) i jednej porażki z Jadambą Narantungalagiem[1]. W latach 2012-2013 walczył w DEEP i Bellator FC przegrywając wszystkie trzy pojedynki z rzędu kolejno z Daisuke Nakamurą, Michaelem Chandlerem i Taisuke Okuno oraz notując remis z Yukim Okano[1]. W 2014 wyjechał do Brazylii, wygrywając tamże dwa pojedynki na lokalnych galach[1].

7 lutego 2016 przegrał przez nokaut ze Słowakiem Miroslavem Štrbákiem na gali WSOF Global Championship 2[1].

Kick-boxing

W trakcie kariery zawodnika MMA, startował również w kick-boxingu i dyscyplinach pokrewnych m.in. shoot boxingu, debiutując w styczniu 2005. 6 lutego 2005 został mistrzem All Japan Kickboxing Federation (AJKF) w wadze ciężkiej (do 72 kg), tytuł jednak szybko stracił bo miesiąc później w starciu z Yujim Sakuragim[6].

Do kickboxingu wrócił w 2011. 29 maja 2011 wygrał czteroosobowy turniej Thai Fight. 7 sierpnia 2011 przegrał na gali Thai Fight Extreme z ówczesnym mistrzem It’s Showtime Francuzem Yohanem Lidonem na punkty[7]. W 2012 przegrywał dwukrotnie w formule shoot boxingu po czym ponownie zawiesił karierę kickboxerską. W 2015 skupił się ponownie na kicku, pokonując 22 marca 2015 Juna Hirayamę. Do końca 2015 stoczył jeszcze cztery pojedynki, wszystkie wygrane oraz zwyciężył w turnieju Hero Legends[8].

Osiągnięcia

Mieszane sztuki walki:

  • 2005: PRIDE 2005 Welterweight Grand Prix – półfinalista turnieju wagi półśredniej
  • 2006: PRIDE 2006 Welterweight Grand Prix – półfinalista turnieju wagi półśredniej

Kick-boxing:

  • 2005: mistrz AJKF w wadze ciężkiej (+72 kg)
  • 2011: Thai Fight – 1. miejsce
  • 2015: Hero Legend Asian Championship – 1. miejsce w kat. 72 kg

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Statystyki na tapology.com (ang.). tapology.com. [dostęp 2017-08-20].
  2. ↑ a b c d e f g h i Statystyki i rekord MMA na sherdog.com (ang.). sherdog.com. [dostęp 2017-08-20].
  3. ↑ Sean Smith: Dan Henderson and the 10 Best Moments of His Legendary MMA Career (ang.). bleacherreport.com, 2011-03-07. [dostęp 2017-08-20].
  4. ↑ Done deal: UFC owners purchase PRIDE FC (ang.). mmamania.com, 2007-03-27. [dostęp 2017-08-20].
  5. ↑ a b Chris Nelson: Akihiro Gono to Sengoku, Fujita vs. Ivanov Official for August (ang.). bloodyelbow.com, 2009-06-09. [dostęp 2017-08-20].
  6. ↑ UFC亚洲荣光：日本共35人 张铁泉中国骄傲(图) (jap.). sports.sohu.com. [dostęp 2017-08-20].
  7. ↑ Wyniki THAI FIGHT Extreme: Tokyo (ang.). muaythaitv.com, 2011-08-07. [dostęp 2017-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-03)].
  8. ↑ Shu Hirata: PANCRASE 290 – 10/08/2017: Gono back in Pancraes for the First Time in 12 Years (ang.). adcombat.com, 2017-08-10. [dostęp 2017-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-04)].

Media użyte na tej stronie