Al Smith

Alfred Emanuel Smith

Data i miejsce urodzenia	30 grudnia 1873 Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	4 października 1944 Nowy Jork
42. Gubernator stanu Nowy Jork
Okres	od 1 stycznia 1919 do 1 stycznia 1921
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Charles S. Whitman
Następca	Nathan L. Miller
42. Gubernator stanu Nowy Jork
Okres	od 1 stycznia 1923 do 1 stycznia 1929
Poprzednik	Nathan L. Miller
Następca	Franklin Delano Roosevelt
Kandydat Partii Demokratycznej na urząd prezydenta w 1928 (porażka)
Poprzednik	John W. Davis
Następca	Franklin Delano Roosevelt

Alfred Emanuel Smith (znany jako Al Smith) (ur. 30 grudnia 1873 w Nowym Jorku, zm. 4 października 1944 tamże)^[1] – amerykański polityk, faworyt Stowarzyszenia Tammany Hall.

Smith urodził się na Manhattanie w rodzinie katolickiej. W wieku lat 14 musiał porzucić szkołę po śmierci swego ojca.

Wczesna kariera polityczna (1903-1919)

Karierę polityczną rozpoczął w 1903 roku, kiedy to wybrano go w skład legislatury stanowej z ramienia Partii Demokratycznej. W latach 1915-1918 pełnił urząd szeryfa Nowego Jorku.

Gubernator (1919-1921 i 1923-1929)

Po raz pierwszy wybrano go gubernatorem Nowego Jorku w 1918 roku. Smith ubiegał się o ponowny wybór w 1920 roku, ale przegrał z republikaninem Nathanem L. Millerem.

Ubiegał się raz jeszcze o ten urząd w roku 1922 i wygrał. Urząd gubernatora sprawował dwie kadencje, aż do 1929 roku. W tym czasie zainicjował wiele nowatorskich podówczas w USA reform społecznych, które rozwinął potem tak w stanie jak i całym kraju Franklin Delano Roosevelt.

Kandydat na prezydenta (1928)

W wyborczym roku 1928 Smith ubiegał się o nominację demokratów jako ich kandydat na prezydenta i uzyskał ją. Jego rywalem z ramienia republikanów był sekretarz handlu Herbert Hoover.

Smith opowiadał się w kampanii za zniesieniem prohibicji.

Bigoteria amerykańska rozpętała w czasie tej kampanii straszliwą kampanię przeciwko katolikowi Smithowi (był on pierwszym katolikiem, który uzyskał nominację jednej z dwóch głównych partii jako kandydat prezydencki). Straszyli, że jeżeli Smith zostanie prezydentem, to faktycznym władcą Stanów Zjednoczonych będzie papież. Smith wyraźnie przegrał wybory z Hooverem (który krytycznie wypowiadał się o tej kampanii oszczerstw). Zwyciężył tylko w tradycyjnie popierających Demokratów stanach Głębokiego Południa.

Późniejsze lata (1929-1944)

Po przegranej w wyborach Smith zajął się biznesem. Na konwencji demokratów w 1932 roku rzucił wyzwanie Franklinowi D. Rooseveltowi. Nominacji jednak i tym razem nie uzyskał. Smith prowadził następnie kampanię na rzecz Roosevelta.

Smith powszechnie uchodził za człowieka wielkiej prawości.

Przypisy