Al secco

Al secco – technika malarska polegająca na pokrywaniu suchego tynku (w przeciwieństwie do fresku) farbami zmieszanymi z wodą.

Al secco autorstwa Beohara Rammanohara Sinhy na ścianach Shaheed-Smarak w Jabalpur (Indie)

Nazwa pochodzi z języka włoskiego, w którym oznacza właśnie "na sucho". Technikę tę stosowano od starożytności do XV wieku[1]. Jako spoiwa używa się mleka wapiennego, także kazeiny (malarstwo kazeinowe), kleju, oleju, tempery, wosku i żywic, stosując farby kazeinowe bądź nowoczesne farby silikatowe.

W XV wieku wyparła ją technika al fresco (fresk), która pozwalała na uzyskanie większej intensywności barw oraz trwałości malowidła. W XIX wieku często stosowano technikę mieszaną: fresk i al secco.

Przypisy

  1. Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 8. ISBN 83-85001-89-1.


Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Maharani Durgavati.jpg
First unambiguous painting on Maharani Durgavati, shown gearing-up for the Battle of Narrai. This fresco-secco in tempera by Beohar Rammanohar Sinha is in the Shaheed-Smarak or Martyrs'-Memorial Auditorium in Jabalpur MP (India). Maharani Durgavati sacrificed her life, along with her Prime-Minister Beohar Adhar Simha and his battalion, fighting against Emperor Akbar’s corps of Mughal-Army in 1564 CE. The artist Beohar Rammanohar Sinha, a descendent of Beohar Adhar Simha, is very well known the world over for illuminating the original Constitution of India in 1949.