Alain Juppé

Alain Juppé
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1945
Mont-de-Marsan

Premier Francji
Okres

od 17 maja 1995
do 2 czerwca 1997

Przynależność polityczna

RPR

Poprzednik

Édouard Balladur

Następca

Lionel Jospin

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od 30 marca 1993
do 11 maja 1995

Przynależność polityczna

RPR

Poprzednik

Roland Dumas

Następca

Hervé de Charette

Minister obrony Francji
Okres

od 14 listopada 2010
do 27 lutego 2011

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

Hervé Morin

Następca

Gérard Longuet

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od 27 lutego 2011
do 10 maja 2012

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

Michèle Alliot-Marie

Następca

Laurent Fabius

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP

Alain Juppé (wym. [alɛ̃ ʒype]; ur. 15 sierpnia 1945 w Mont-de-Marsan) – francuski polityk, premier dwóch gabinetów, mer Bordeaux, parlamentarzysta krajowy i europejski, minister w różnych resortach, w latach 2002–2004 przewodniczący Unii na rzecz Ruchu Ludowego, sędzia Rady Konstytucyjnej.

Życiorys

Absolwent École normale supérieure i École nationale d’administration z 1972. Po ukończeniu studiów pracował we francuskiej generalnej inspekcji finansowej.

Zaangażował się w działalność gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. Należał do bliskich współpracowników Jacques’a Chiraca, w latach 1983–1995 pełnił funkcję zastępcy mera Paryża. W 1984 i 1989 uzyskiwał mandat posła do Parlamentu Europejskiego, który złożył na początku III kadencji PE[1]. Dwa lata później po raz pierwszy został wybrany do Zgromadzenia Narodowego, później skutecznie ubiegał się o reelekcję w 1988, 1993, 1997 i 2002.

W 1986 w gabinecie Jacques’a Chiraca został młodszym ministrem (odpowiednik wiceministra) do spraw budżetu, a także rzecznikiem rządu. Obie te funkcje pełnił do 1988. W 1993 objął urząd ministra spraw zagranicznych w rządzie Édouarda Balladura.

W 1994 powołano go na przewodniczącego Zgromadzenia na rzecz Republiki. W maju 1995, po wygranych przez Jacques’a Chiraca wyborach prezydenckich, zastąpił Édouarda Balladura na urzędzie premiera. W tym samym roku został także merem Bordeaux. Kierował dwoma kolejnymi gabinetami (tworzonymi przez RPR i UDF) do czerwca 1997, ze stanowiska premiera ustąpił po przegranych przez prawicę wyborach parlamentarnych. Zrezygnował wówczas też z kierowania RPR. W 2002 został przewodniczącym nowo powołanej Unii na rzecz Ruchu Ludowego.

Na początku 2004 za nadużycia w publicznych funduszach z okresu kierowania gaullistami został w pierwszej instancji skazany na karę 18 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzeczono także pozbawienie prawa do piastowania urzędów publicznych przez 10 lat. Były premier złożył apelację od tego wyroku[2], zrezygnował jednak z przewodniczenia UMP, urzędu burmistrza i mandatu poselskiego. Pod koniec 2004 sąd odwoławczy zmniejszył karę pozbawienia wolności do 14 miesięcy, a także obniżył okres utraty biernego prawa wyborczego do roku[3].

Przez rok pracował jako wykładowca w École nationale d’administration publique w Montrealu. W 2006 powrócił do krajowej polityki, kiedy to wygrał wybory na urząd burmistrza Bordeaux. 18 maja 2007 został ministrem stanu ds. środowiska, zrównoważonego rozwoju, energii i transportu w pierwszym gabinecie François Fillona. W czerwcu tego samego roku w drugiej turze wyborów do Zgromadzenia Narodowego minimalnie przegrał z kandydatem Partii Socjalistycznej. W związku z powyższym 18 czerwca podał się do dymisji[4], zgodnie z ustaloną wcześniej przez premiera zasadą, wedle której ci z ministrów, którzy będą kandydowali do parlamentu i nie zostaną wybrani, złożą rezygnację.

W 2008 skutecznie ubiegał się o urząd mera Bordeaux na kolejną kadencję, wygrywając już w pierwsze turze z wynikiem ponad 56% głosów[5]. Reelekcję uzyskał również w 2014.

14 listopada 2010 powrócił w skład rządu, obejmując stanowisko ministra stanu, ministra obrony i spraw kombatantów w trzecim gabinecie François Fillona[6], 27 lutego 2011 został w tym samym gabinecie ministrem spraw zagranicznych i europejskich, urząd ten sprawował do 15 maja 2012.

W 2016 Alain Juppé wziął udział w prawyborach przed wyborami prezydenckimi w 2017, które zorganizowała centroprawica skupiona wokół partii Republikanie (będącej następczynią UMP). W pierwszej turze zajął drugie miejsce z wynikiem 29% głosów[7]. W drugiej turze z wynikiem 33% głosów przegrał ze swoim kontrkandydatem François Fillonem[8].

W styczniu 2019, negując linię przyjętą przez przewodniczącego Republikanów Laurenta Wauquieza, ogłosił ostatecznie swoje wystąpienie z tej partii[9]. W marcu 2019 zakończył pełnienie funkcji mera, w tym samym miesiącu zasiadł w Radzie Konstytucyjnej na dziewięcioletnią kadencję[10].

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Legią Honorową, Orderem Narodowym Zasługi oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[11].

Skład rządów Alaina Juppé

Pierwszy gabinet (od 18 maja 1995 do 7 listopada 1995)

Drugi gabinet (od 7 listopada 1995 do 4 czerwca 1997)

Przypisy

  1. Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].
  2. Francja: Były premier Alain Juppe skazany!. psz.pl, 30 stycznia 2004. [dostęp 2016-04-13].
  3. Powrót byłego premiera, „Gazeta Wyborcza” nr 282 z 2 grudnia 2004, s. 10.
  4. Battu, Alain Juppé démissionne du gouvernement. lefigaro.fr, 17 czerwca 2007. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
  5. Un triomphe pour Alain Juppé. 20minutes.fr, 20 marca 2008. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
  6. Communiqué de la Présidence de la République. elysee.fr, 14 listopada 2010. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).
  7. Les résultats: Résultats provisoires de la Primaire ouverte de la droite et du centre. primaire2016.org. [dostęp 2016-11-29]. (fr.).
  8. Les résultats: Résultats provisoires de la Primaire ouverte de la droite et du centre. primaire2016.org. [dostęp 2016-11-29]. (fr.).
  9. Pour Juppé, Les Républicains, c’est fini!. leparisien.fr, 3 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-05]. (fr.).
  10. Alain Juppé, Jacques Mézard et François Pillet prêtent serment à l’Élysée pour le Conseil constitutionnel. europe1.fr, 11 marca 2019. [dostęp 2011-03-21]. (fr.).
  11. M.P. z 2000 r. nr 23, poz. 477.
  12. a b Tous les gouvernements depuis 1958. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2016-04-13]. (fr.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

POL Order Zaslugi RP kl1 BAR.svg
Autor: KarlHeintz, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
Alain Juppé à Québec en 2015 (cropped 2).jpg
Autor: Florencecassisi, Licencja: CC BY 4.0
portrait d'Alain Juppé à Québec en 2015
Édouard Balladur and Raymond Barre.jpg
Autor: World Economic Forum, Licencja: CC BY-SA 2.0
Édouard Balladur and Raymond Barre, who have both been Prime Ministers of France, at the World Economic Forum in 1987. Also on the picture, Wilfried Martens.
Ordre national du Merite GC ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .