Alaksandr Wajtowicz
Data i miejsce urodzenia | 5 stycznia 1938 |
---|---|
Przewodniczący Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji | |
Okres | od 19 grudnia 2000 |
Poprzednik | |
Następca | Michaił Awłasiewicz (p.o.) |
Prezes Narodowej Akademii Nauk Białorusi | |
Okres | od 21 maja 1997 |
Poprzednik | Leanid Suszczenia |
Następca | |
Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji | |
Okres | od 19 grudnia 2000 |
Następca | |
Odznaczenia | |
Alaksandr Pauławicz Wajtowicz (biał. Аляксандр Паўлавіч Вайтовіч[a]; ros. Александр Павлович Войтович, Aleksandr Pawłowicz Wojtowicz; ur. 5 stycznia 1938 w Raczkiewiczach) – białoruski fizyk, naukowiec, działacz państwowy i polityk; w latach 1997–2000 prezes Narodowej Akademii Nauk Białorusi, w latach 2000–2003 przewodniczący Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji, członek szeregu międzyparlamentarnych struktur Wspólnoty Niepodległych Państw i Związku Białorusi i Rosji; doktor nauk fizyczno-matematycznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego), profesor, akademik.
Życiorys
Urodził się 5 stycznia 1938 roku we wsi Raczkiewicze, w rejonie kopylskim obwodu mińskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1960 roku ukończył studia na[1][2] Wydziale Fizyki[3] Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. W 1979 roku uzyskał stopień doktora nauk fizyczno-matematycznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego). W 1985 roku został profesorem, w 1986 – członkiem korespondentem Akademii Nauk Białoruskiej SRR (od 1992 roku pod nazwą Narodowa Akademia Nauk Białorusi, NANB), w 1995 – pełnoprawnym członkiem Europejskiej Akademii Nauk, Sztuki i Literatury, a w 1996 – akademikiem NANB[1][2].
W latach 1960[2]–1993[3] pracował w Instytucie Fizyki Akademii Nauk Białoruskiej SRR (od 1992 roku NANB), kolejno jako: młodszy pracownik naukowy, starszy inżynier konstruktor, główny inżynier instalacyjny, starszy pracownik naukowy, kierownik laboratorium i zastępca dyrektora ds. pracy naukowej[1]. W latach 1993–1997 był dyrektorem Instytutu Fizyki Molekularnej i Atomowej NANB[1][2]. Od 21 maja 1997 roku[3] do 19 grudnia 2000 roku[4] pełnił funkcję prezesa NANB[2]. Od 1999 roku do 21 marca 2002 roku był przewodniczącym Narodowej Rady ds. Kosmosu przy Radzie Ministrów Republiki Białorusi[5][6]. Pełnił funkcję wiceprezydenta Euroazjatyckiego Towarzystwa Fizycznego[2].
Działalność polityczna
15 grudnia 2000 roku został mianowany przez Alaksandra Łukaszenkę członkiem Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi II kadencji[7]. Jego kadencja oficjalnie rozpoczęła się 19 grudnia[8] i tego samego dnia Rada Republiki wybrała go na przewodniczącego[9]. Wchodził w skład Wyższej Rady Państwowej Państwa Związkowego. Pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Zgromadzenia Parlamentarnego Związku Białorusi i Rosji (ZP ZBiR), przewodniczącego Rady Naukowo-Konsultacyjnej ZP ZBiR ds. Związkowego Budownictwa Społecznego i Polityki Socjalnej. W latach 2000–2002 był przewodniczącym, a następnie członkiem Rady Zgromadzenia Międzyparlamentarnego Euroazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej. Wchodził w skład Rady Zgromadzenia Międzyparlamentarnego Państw-Członków Wspólnoty Niepodległych Państw. Był kierownikiem delegacji Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi mającej na celu ożywienie kontaktów ze strukturą parlamentarną Inicjatywy Środkowoeuropejskiej[2].
25 lipca 2003 roku został przedterminowo zwolniony z członkostwa w Radzie[10]. 28 lipca 2003 roku Rada Republiki potwierdziła decyzję prezydenta i jednogłośnie wybrała na nowego przewodniczącego Hienadzia Nawickiego[3][11]. Po zakończeniu działalności parlamentarnej Alaksandr Wajtowicz pozostał w polityce. Stał m.in. na czele inicjatywy obywatelskiej „Za wolne wybory”. Planował zgłosić swoją kandydaturę na urząd prezydenta Białorusi w wyborach w 2006 roku, jednak w styczniu tego roku wycofał się z udziału w kampanii, mówiąc, że nie chce igrać z Łukaszenką[3].
Działalność naukowa
Alaksandr Wajtowicz prowadził badania naukowe z zakresu fizyki laserowej i optyki[1][2]. Rozwijał magnetooptykę laserów gazowych, opracował zasady polaryzacyjnej spektroskopii laserowej i nieliniowej dynamiki laserów, proponował metody wewnątrzrezonatorowej spektroskopii laserowej i selekcji częstotliwości promieniowania laserowego[2]. W 1964 roku zbudował pierwszy na Białorusi laser gazowy[12]. Jest autorem 24 wynalazków i 200 prac naukowych, w tym:
- Magnitooptika gazowych lazierow, Mińsk 1984;
- Laziery s anizotropnymi riezonatorami (wspólnie z W.N. Siewierikowem), Mińsk 1990[1].
Życie prywatne
Alaksandr Wajtowicz jest żonaty, ma syna i trzech wnuków. Żonę, Sofję Iwanowną Wajtowicz, poznał w instytucie, w którym pracował. Była ona tam laborantką, a później programistką; pochodziła z niezamożnej, wielodzietnej rodziny. Ślub wzięli 29 maja 1963 roku, a 1 maja 1964 roku urodził się ich syn Dźmitryj. W 1992 roku urodził się trzeci wnuk Wajtowicza. Według jego słów, wszyscy wnukowie są wyżsi od dziadka[12].
Ciekawostki
Według słów Wajtowicza, temat jego dysertacji kandydackiej i zarazem jego pierwsze odkrycie naukowe przyszły mu do głowy podczas prania pieluch. Był on także sprawcą okresowej popularności słowa „bifurkacja” w białoruskich mediach, po tym, jak podczas jednego z wystąpień użył tego fizycznego określenia w kontekście politycznym, mówiąc, że w stanie bifurkacji znalazł się Związek Radziecki[12].
Odznaczenia
- Order „Znak Honoru” (ZSRR, 1981)[1];
- Order Franciszka Skaryny[1] – Za wielki osobisty wkład w rozwój nauki, przygotowanie kadr naukowych i aktywną działalność społeczną (5 stycznia 1998)[13];
- Nagroda Państwowa Republiki Białorusi (1996)[1][2];
- medale[1].
Uwagi
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Аляксандар Паўлавіч Вайтовіч (czyt. Alaksandar Pauławicz Wajtowicz).
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Kto… ↓, s. 284–285.
- ↑ a b c d e f g h i j Encykłapiedyja... s. 351–352.
- ↑ a b c d e Войтович Александр Павлович (ros.). who.bdg.by. [dostęp 2017-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-13)].
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 21 мая 1997 г. №297 (ros.). pravoby.info, 1997-05-21. [dostęp 2017-04-20].
- ↑ С. Линг: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 10 июня 1999 г. №865 (ros.). pravoby.info, 1999-06-10. [dostęp 2017-04-20].
- ↑ Г. Новицкий: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 21 марта 2002 № 360 (ros.). bankzakonov.com, 2002-03-21. [dostęp 2017-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-21)].
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 15 декабря 2000 г. №680 (ros.). pravo.levonevsky.org, 2000-12-15. [dostęp 2017-04-21].
- ↑ А. Войтович: Постановление Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 19 декабря 2000 г. №1-СР2/I (ros.). pravo.levonevsky.org, 2000-12-19. [dostęp 2017-04-21].
- ↑ М. Авласевич: Постановление Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 19 декабря 2000 г. №5-СР2/I (ros.). bankzakonov.com, 2000-12-19. [dostęp 2017-04-21].
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 25 июля 2003 г. №320 (ros.). laws.newsby.org, 2003-07-25. [dostęp 2017-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-22)].
- ↑ М. Авласевич: Постановление Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 28 июля 2003 г. №455-СР2/VIIIвн. (ros.). pravo.levonevsky.org, 2003-07-28. [dostęp 2017-04-21].
- ↑ a b c Тамковіч 2011 ↓, s. 135–138.
- ↑ М. Авласевич: Указ Прэзiдэнта Рэспублікі Беларусь ад 5 января 1998 г. №1 (ros.). laws.newsby.org, 2003-07-28. [dostęp 2017-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
Bibliografia
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 6 Księga 2: Uswieja – jaszyn. Dadatak. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 2003, s. 616. ISBN 985-11-0276-8. (biał.)
- Аляксандр Тамковіч: Без палітыкі. Smoleńsk: Smolenskaja gorodskaja tipografija, 2011, s. 156. ISBN 978-594-2231-12-5. (biał. • ros.)
Media użyte na tej stronie
Ribbon bar of the Order of the Badge of Honour. The Soviet Union (USSR).
Autor: Valery Dunayev, Licencja: CC BY 2.5
Białoruski profesor fizyki i polityk Aliaksandar P. Wajtowicz