Alan Bridges

Alan Bridges
Prawdziwe imię i nazwiskoAlan James Stuart Bridges
Data i miejsce urodzenia28 września 1927
Liverpool
Data śmierci7 grudnia 2013
Zawódreżyser
WspółmałżonekAnn Castle (1954-2011) - dwoje dzieci
Lata aktywności1961-1991

Alan Bridges (ur. 28 września 1927 w Liverpoolu; zm. 7 grudnia 2013) – brytyjski reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny. Laureat Złotej Palmy na 26. MFF w Cannes. W swoich satyrycznych filmach najczęściej uwydatniał różnice klasowe w brytyjskim społeczeństwie początków XX w., dbając o wiarygodny psychologicznie rysunek postaci[1].

Życiorys

Urodził się w Liverpoolu w rodzinie pochodzenia szkockiego i angielskiego[2]. Przez krótki czas studiował na Uniwersytecie w Oksfordzie. Początkowo chciał zostać aktorem. W 1946 ukończył studia aktorskie na Royal Academy of Dramatic Art. W latach 50. grał role szekspirowskie w przedstawieniach Birmingham Repertory Theatre Company.

Dochodził jednak stopniowo do wniosku, że woli reżyserować niż grać. W kolejnej dekadzie zasłynął jako reżyser wielu klasycznych już dziś przedstawień teatru telewizji dla BBC. Wtedy też jego zainteresowania zaczęły stopniowo kierować się również w stronę kina. Łącznie wyreżyserował osiem filmów fabularnych[2].

Jego największym sukcesem był rozgrywający się po zakończeniu I wojny światowej dramat psychologiczny Najemnik (1973) z Robertem Shaw i Sarą Miles w rolach arystokratycznej wdowy i jej szofera, który niespodziewanie staje się dla niej powiernikiem i przyjacielem. Obraz zdobył Złotą Palmę na 26. MFF w Cannes[3].

Kolejny film Bridgesa, Po sezonie (1975) z Vanessą Redgrave, Cliffem Robertsonem i Susan George, miał swoją premierę w konkursie na 25. MFF w Berlinie. Opowiadał historię miłosnego trójkąta, podobnie jak późniejszy Powrót żołnierza (1982), pokazany w konkursie canneńskim. W tym ostatnim filmie, rzecz dotyczyła cierpiącego na zanik pamięci żołnierza, który powrócił z I wojny światowej (Alan Bates). Nie pamiętał on jednak swojej wywyższającej się żony z towarzystwa (Julie Christie) w tym stopniu, co dawną miłość z niższych sfer (Glenda Jackson)[1].

Krytyką systemu klasowego było również Polowanie (1985), którego akcja rozgrywała się w przeddzień wybuchu I wojny światowej. James Mason zagrał tu swoją ostatnią rolę jako arystokrata urządzający huczne polowanie w swojej wiejskiej posiadłości. Film stał się później inspiracją dla takich przebojów, jak Gosford Park (2001) Roberta Altmana oraz serial Downton Abbey[1].

Żoną Bridgesa w latach 1954-2011 była aktorka Ann Castle. Mieli dwoje dzieci i byli razem aż do jej śmierci.

Filmografia

Reżyser

Filmy fabularne

  • 1964: Act of Murder
  • 1966: Invasion
  • 1973: Najemnik (The Hireling)
  • 1975: Po sezonie (Out of Season)
  • 1977: Wiek niewinności (Age of Innocence)
  • 1978: Dziewczynka w błękicie (La petite fille en velours bleu)
  • 1982: Powrót żołnierza (The Return of the Soldier)
  • 1985: Polowanie (The Shooting Party)[4][5]

Przypisy

  1. ↑ a b c Alan Bridges: A Director of Genuine If Occasionally Overlooked Brilliance (ang.). The Guardian. [dostęp 2018-05-19].
  2. ↑ a b Alan Bridges Obituary (ang.). The Guardian. [dostęp 2018-05-19].
  3. ↑ Alan Bridges: Awards (ang.). IMDb. [dostęp 2018-05-19].
  4. ↑ Alan Bridges (ang.). IMDb. [dostęp 2018-05-19].
  5. ↑ Alan Bridges (pol.). Filmweb. [dostęp 2018-05-19].

Linki zewnętrzne