Alan Bush
 (c) Bundesarchiv, Bild 183-13756-0002 / Gielow / CC-BY-SA 3.0 Alan Bush (z prawej) ze Stephanem Hermlinem, 1952 | |
| Imię i nazwisko | Alan Dudley Bush |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 grudnia 1900 Londyn |
| Pochodzenie | brytyjskie |
| Data i miejsce śmierci | 31 października 1995 Watford |
| Gatunki | muzyka poważna |
| Zawód | kompozytor, dyrygent |
Alan Dudley Bush (ur. 22 grudnia 1900 w Londynie[1][2], zm. 31 października 1995 w Watford[2][3]) – brytyjski kompozytor i dyrygent.
Życiorys
W latach 1918–1922 studiował w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[1][2][3], gdzie uczył się kompozycji u Fredericka Cordera oraz gry na fortepianie u Tobiasa Matthaya[1]. Później dokształcał się prywatnie w zakresie kompozycji u Johna Irelanda (1922–1927) i pobierał lekcje fortepianu u Benno Moiseiwitscha i Artura Schnabla (1924–1929)[1]. Od 1929 do 1931 roku przebywał w Berlinie, gdzie studiował muzykologię i filozofię na Uniwersytecie Humboldtów[1]. W latach 1925–1964 był wykładowcą Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[1], a w 1938 roku został wybrany na jej członka[3]. W latach 1938–1950 dyrygował założoną przez siebie London String Orchestra[1]. Jako dyrygent i pianista odbył liczne tournée po krajach europejskich[1].
Zaangażowany w działalność angielskiego ruchu robotniczego. W 1936 roku powołał do życia Worker’s Music Association[1][3]. W 1949 roku odwiedził Polskę[1]. W latach 50. i 60. współpracował ze wschodnioniemieckimi orkiestrami i teatrami operowymi, na których zlecenie skomponował, m.in., opery The Sugar Reapers i Joe Hill[3]. W 1963 roku występował, jako dyrygent, w Związku Radzieckim[1].
Twórczość
Kompozycje Busha, z założenia adresowane do masowego odbiorcy, cechują się licznymi odwołaniami do folkloru, tonalnością funkcyjną[1], harmonijnością i prostotą stylu[3]. W twórczości kompozytora wyraźnie widoczne są nawiązania do jego lewicowych sympatii politycznych[3][4], na przykład w tytułach kompozycji programowych Defender of Peace czy Song of Friendship[1].
Ważniejsze kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)[4]
Opery
- The Press-Gang (1946)
- Wat Tyler (1948–1950)
- The Spell Unbound (1953)
- Men of Blackmoor (1954–1955)
- The Ferryman’s Daughter (1961)
- The Sugar Reapers (1961–1964)
- Joe Hill: the Man Who Never Died (1965-1968)
Utwory orkiestrowe
- I symfonia (1939–1940)
- II symfonia „Nottingham” (1949)
- III symfonia „Byron” (1959–1960)
- IV symfonia „Lascaux” (1982–1983)
- koncert na fortepian, baryton i chór męski (1934–1937)
- koncert skrzypcowy (1948)
- Concert Suite na wiolonczelę i orkiestrę (1952)
- English Suite na instrumenty smyczkowe (1946)
- Dorian Passacaglia and Fugue (1959)
- wariacje Nocturne and Finale on an English Sea Song na fortepian i orkiestrę (1960)
- Time Remembered na orkiestrę kameralną (1968)
- Africa na fortepian i orkiestrę (1971–1972)
- Liverpool Overture (1972)
Utwory kameralne
- kwartet smyczkowy a-moll (1923)
- Dialectic na kwartet smyczkowy (1929)
- 3 Concert Studies na trio fortepianowe (1947)
- Serenade na kwartet smyczkowy (1969)
- sonata fortepianowa (1971)
- Suite of Six na kwartet smyczkowy (1975)
- 24 Preludes na fortepian (1977)
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 464–465. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ a b c Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 131. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 121. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 130. ISBN 978-0-19-957854-2.
Media użyte na tej stronie
(c) Bundesarchiv, Bild 183-13756-0002 / Gielow / CC-BY-SA 3.0
