Albatros C.V

Albatros C.V
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo Cesarstwo Niemieckie
ProducentAlbatros
KonstruktorRobert Thelen,
R. Schubert
Typsamolot rozpoznawczy, bombowy
Konstrukcjadwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe
Załoga2 osoby
Historia
Data oblotu1916
Lata produkcji1916–1917
Liczba egzemplarzy424
Dane techniczne
Napęd1 silnik rzędowy Mercedes D.IV
Moc166 kW (220 KM)
Wymiary
Rozpiętość12,6 m
Długość8,9 m
Wysokość3,45 m
Powierzchnia nośna43,4 m²
Masa
Własna1069 kg
Startowa1585 kg
Osiągi
Prędkość maks.170 km/h
Prędkość przelotowa136 km/h
Prędkość wznoszenia125 m/min
Pułap5180 m
Pułap praktyczny4800 m
Zasięg400 km
Długotrwałość lotu3,5 h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 stały zsynchronizowany karabin maszynowy Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 180 kg bomb[1]
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska

Albatros C.Vniemiecki dwupłatowy samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej zbudowany w wytwórni Albatros-Werke GmbH w Berlinie.

Historia

Zakłady Mercedes pod koniec 1915 roku opracowały nowy silnik D IV o mocy 220 KM (166 kW). Wzbudził on zainteresowanie w niemieckiej wytwórni Albatros-Werke GmbH, która postanowiła zastosować go w samolocie będącym następcą udanego samolotu Albatros C.III[2].

Silnik Mercedes D.IV stosowany w samolocie Albatros C.V

W 1916 roku inżynierowie Robert Thelen i R. Schubert przystąpili do prac nad nowym projektem oznaczonym jako Albatros L.14. Samolot opracowano z maksymalnym wykorzystaniem elementów konstrukcji poprzednika. Wykorzystano kadłub, podwozie oraz część ogonową. Przeprojektowaniu uległy skrzydła, w których ujednolicono cięciwę, oraz kabina załogi. Opracowany prototyp, noszący firmowe oznaczenie C.V/16, stał się pierwowzorem egzemplarzy seryjnych. Charakterystyczne dla tej konstrukcji było zastosowanie wysokiego podwozia oraz stateczników o owalnym obrysie. Konstruktorom udało się dopracować aerodynamicznie kształt kadłuba poprzez zastosowanie reduktora śmigła i zabudowę silnika całkowicie w kadłubie oraz zastosowanie dopasowanego kołpaka kryjącego piastę śmigła[3]. Przód kadłuba zaprojektowano tak aby umożliwić łatwy dostęp do silnika w cel wykonania napraw lub jego wymiany[4]. Samolot został przedstawiony wojskowej komisji technicznej, która zatwierdziła go do użytku w jednostkach Luftstreitkräfte[1].

Nowy samolot zaczęto wprowadzać do jednostek wojskowych w drugiej połowie 1916 roku. Szybko okazało się, że nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Był konstrukcją o niskiej manewrowości i stateczności, miał dużą prędkość przeciągnięcia i skłonność do wpadania w korkociąg. Ponadto samolot miał problemy z silnikiem, w którym zawodziło chłodzenie[1].

Konstruktorzy przystąpili do prac nad nową wersją samolotu, oznaczoną wstępnie jako C.V/17. Przekonstruowano dolny płat oraz lotki i przeniesiono chłodnicę silnika na górną powierzchnię centropłata, co znacznie zmniejszyło opór aerodynamiczny[5]. Ster kierunku otrzymał rogowe wyważenie[2]. Zmiany poprawiły właściwości lotne, ale nie zmieniony silnik nadal zawodził, dochodziło do uszkodzeń wału korbowego[6]. Spowodowało to szybkie zaprzestanie produkcji i wycofywanie samolotu z eksploatacji pod koniec 1917 roku[1].

Użycie w lotnictwie polskim

Samolot Albatros C.V w wersji sanitarnej

Do polskich jednostek trafiły co najmniej trzy egzemplarze tego samolotu. Były użytkowane w 1. i 2. eskadrze wywiadowczej podczas działań bojowych w wojnie polsko bolszewickiej[3]. Po zakończeniu działań wojennych, na wniosek Komitetu Propagandy Medycyny Lotniczej, trzy egzemplarze samolotu Albatros C.V zostały przebudowane na samoloty sanitarne. Weszły w skład jednostki sanitarnej stworzonej w strukturze 3. pułku lotniczego w Poznaniu. Wycofano je z użycia po wprowadzeniu nowocześniejszych konstrukcji, takich jak Hanriot H.28S[7].

Konstrukcja

Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.

Kadłub o przekroju owalnym, konstrukcji podłużnicowej z odkrytą kabiną załogi. Kabina pilota wyposażona w wolant i pedały, miejsce strzelca (oddzielone od pilota) wyposażone w obrotnicę karabinu maszynowego. Kryty w przedniej części blachą, dalej sklejką. Statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Statecznik poziomy wolnonośny, dwudzielny.

Płat dolny, o obrysie prostokątnym zaokrąglonym na końcu, zamocowany do kadłuba. Płat górny o obrysie prostokątnym, połączony z kadłubem piramidką. Komora płatów usztywniona słupkami i naciągami krzyżowymi z drutu. Lotki o napędzie linkowym, umieszczone wyłącznie na górnym płacie.

Podwozie klasyczne, trójpunktowe z płozą ogonową.

Napęd - silnik rzędowy Mercedes D IV o mocy 220 KM (166 kW), chłodzony wodą. Napędzał stałe, drewniane dwułopatowe śmigło ciągnące.

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Flag of the German Empire.svg
Bundesflagge und Handelsflagge des Norddeutschen Bundes (1866-1871) und Reichsflagge des Deutschen Reiches (1871-1918)
Flag of Germany (1867–1918).svg
Bundesflagge und Handelsflagge des Norddeutschen Bundes (1866-1871) und Reichsflagge des Deutschen Reiches (1871-1918)
Roundel of Poland (1921–1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of Poland (1918-1921).svg
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Motore aeronautico - Museo scienza tecnologia Milano 08148 dia.jpg
Autor:
Daimler Motoren Gesellschaft (costruttore)
, Licencja: CC BY-SA 4.0
Motore a 8 cilindri in linea, raffreddato ad acqua. I cilindri sono in acciaio fuso con rivestimento in lamierino per la circolazione dell'acqua. La distribuzione avviene mediante valvole, azionate da un albero a camme in testa. Ogni cilindro, inoltre, dispone di due spazi per la sistemazione delle candele di accensione; sul fianco sinistro del motore è applicata una placca metallica che riporta lo schema elettrico di accensione delle candele. L'impianto di alimentazione consta di due carburatori situati sul fianco sinistro del motore, mentre sul fianco destro è sistemato lo scarico dei gas. Il fondo del carter costitusce la coppa dell'olio con tappo sul fianco sinistro.


Notizie storico-critiche
Nonostante gli ottimi risultati ottenuti dai motori a 6 cilindri durante la Prima Guerra mondiale, le esigenze belliche esigevano motori che sviluppassero sempre maggiori potenze. Visto che le conoscenze tecniche dell'epoca impedivano l'adozione di cilindri con diametro superiore ai 150 millimetri per la difficoltà di consentire il raffreddamento dello stantuffo, si cercò una soluzione nella realizzazione di motori ad 8 cilindri da parte di diverse case costruttrici. Per la maggior parte questi tentativi si tradussero in un fallimento per la scarsa affidabilità dei motori, dovuta all'insufficiente rigidezza del basamento e dell'albero a gomiti. Questo modello di motore decretò l'insuccesso dell'aereo sul quale venne montato, l'Albatros C.V.
Albatros C.V san.png
Samolot Albatros C.V w wersji sanitarnej
Roundel of Poland (1921-1993).svg
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
C.VI.jpg
Albatros C.V