Albert Reynolds

Albert Reynolds

Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1932 Roosky
Data i miejsce śmierci	21 sierpnia 2014 Dublin
Taoiseach
Okres	od 11 lutego 1992 do 15 grudnia 1994
Przynależność polityczna	Fianna Fáil
Poprzednik	Charles Haughey
Następca	John Bruton

Albert Reynolds, irl. Ailbhe Mac Raghnaill (ur. 3 listopada 1932 w Roosky, zm. 21 sierpnia 2014 w Dublinie^[1]) – irlandzki polityk i przedsiębiorca, długoletni parlamentarzysta, minister w różnych resortach, w latach 1992–1994 lider Fianna Fáil i taoiseach.

Życiorys

Kształcił się w Summerhill College w hrabstwie Sligo. Pracował początkowo w państwowym przedsiębiorstwie transportowym. Wkrótce zajął się jednak prowadzeniem własnej działalności gospodarczej, organizując z sukcesem sale taneczne, a później rozwijając swój biznes również m.in. na fabrykę żywności dla zwierząt domowych^[2].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Fianna Fáil. W 1974 został radnym hrabstwa Longford^[2]. W 1977 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Dáil Éireann. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach w 1981, lutym 1982, listopadzie 1982, 1987, 1989, 1992 i 1997, zasiadając w niższej izbie parlamentu do 2002^[3][4].

Był bliskim współpracownikiem Charlesa Haugheya i ministrem w jego rządach. Od grudnia 1979 do czerwca 1981 pełnił funkcję ministra poczt i telegrafów, od stycznia 1980 będąc również ministrem transportu. Był później ministrem przemysłu i energii (od marca 1982 do grudnia 1982), ministrem przemysłu i handlu (od marca 1987 do listopada 1988) oraz ministrem finansów (od listopada 1988 do listopada 1991)^[4].

Ustąpił z ostatniego z tych stanowisk po konflikcie z premierem, którego już w lutym 1992 zastąpił na funkcji lidera partii^[2]. W tym samym miesiącu został również w miejsce Charlesa Haugheya nowy taoiseachem, urząd ten sprawował do grudnia 1994. Od lutego 1992 do stycznia 1993 kierował jednocześnie resortem energii, a od listopada do grudnia 1994 resortem spraw zagranicznych^[4]. Początkowo rządził w koalicji z Progresywnymi Demokratami, po wyborach z 1992 zawarł koalicję z Partią Pracy^[2]. W 1993 wraz z Johnem Majorem podpisał Downing Street Declaration, deklarację zmierzającą do zakończenia konfliktu w Irlandii Północnej^[5]. Koalicja z laburzystami rozpadła się w listopadzie 1994, ustąpił w tymże miesiącu z funkcji lidera Fianna Fáil^[2], kończąc w następnym miesiącu urzędowanie jako premier^[4]. W 1997 bez powodzenia ubiegał się o prezydencką nominację swojej formacji^[2].

Życie prywatne

Był żonaty z Kathleen (1932–2021)^[6], miał z nią dwóch synów i pięć córek^[7][8]. W ostatnich latach życia cierpiał na chorobę Alzheimera^[7][8].

Zmarł 21 sierpnia 2014^[7][8]. Pogrzeb odbył się 25 sierpnia 2014 w Dublinie^[9][10].

Przypisy