Alberto Rabagliati

Alberto Rabagliati

Alberto Rabagliati (lata 40. XX w.)
Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1906 Mediolan
Data i miejsce śmierci	7 marca 1974 Rzym
Przyczyna śmierci	zakrzepica mózgu
Gatunki	Pop, jazz, swing
Zawód	Piosenkarz, aktor
Aktywność	1927–1974
Wydawnictwo	Durium, Ricordi, Cetra
Powiązania	Pippo Barzizza, Lecuona Cuban Boys
Strona internetowa

Alberto Rabagliati (ur. 27 czerwca 1906 w Mediolanie, zm. 7 marca^[a] 1974 w Rzymie) – włoski piosenkarz i aktor, popularny zwłaszcza w I połowie lat 40. Popularyzator jazzowego stylu śpiewania we włoskiej muzyce pop.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Alberto Rabagliati urodził się 27 czerwca 1906 roku w Mediolanie jako syn Leandra Valentina i Delfiny Besso z Piemontu. Dzieciństwo i młodość spędził w swoim rodzinnym mieście, gdzie również otrzymał podstawy wykształcenia muzycznego, w tym umiejętność gry na skrzypcach. W 1926 roku wziął udział w zorganizowanym przez studio filmowe Fox międzynarodowym konkursie na sobowtóra-następcę Rudolfa Valentino, który zmarł w sierpniu tego roku. Konkurs ten Rabagliati wygrał, co okazało się punktem zwrotnym w jego życiu, oznaczającym początek jego kariery artystycznej^[1].

Pobyt w Stanach Zjednoczonych

W 1927 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zatrzymał się w Hollywood, gdzie zagrał rolę policjanta w filmie Anioł ulicy z 1928 roku w reżyserii Franka Borzage^[1]. Film nie odniósł jednak sukcesu i Rabagliati, aby móc przeżyć, musiał przez dwa lata pracować w kuchni hotelu, prowadzonego w meksykańskiej dzielnicy Los Angeles przez dwóch jego rodaków, emigrantów z Turynu^[2]. W 1930 wystąpił we włoskim filmie Sei tu l'amore?, wyreżyserowanym przez Alfreda Sabata i Guida Trenta. Ograniczony sukces filmu i skandal obyczajowy (romans z kobietą związaną z wpływową osobistością z branży filmowej) spowodowały, iż Rabagliati musiał jeszcze w tym samym roku powrócić do Włoch^[1].

Powrót do Włoch

Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych Rabagliati zapoznał się z nowymi trendami w muzyce północnoamerykańskiej, które to doświadczenia przydały mu się, gdy został członkiem orkiestry Blue Star, kierowanej przez Pippa Barzizzę. Był w niej wokalistą. Orkiestra ta wprowadziła na włoską scenę muzyczną nowinki muzyczne zza oceanu. W 1932 roku Rabagliati został członkiem kubańskiej orkiestry Lecuona Cuban Boys, założonej przez Ernesta Lecuonę. Odniósł z nią pierwszy sukces, lansując przebój „Maria la O”^[1]. Z orkiestrą odbywał tournée po całym świecie odnosząc sukcesy. W 1939 roku odszedł z orkiestry^[3].

I poł. lat 40.

W 1940 ponownie nawiązał współpracę z Pippo Barzizzą, tym razem z prowadzoną przez niego orkiestrą Cetra^[3]. Dzięki transmisjom radiowym szybko zyskał renomę jednego z najpopularniejszych wokalistów we Włoszech^[1]. Wylansował szereg przebojów, w tym „Mattinata fiorentina”, „Ba-ba-baciami piccina”, „Silenzioso slow (abbassa la tua radio per favor)”, „Bambina innamorata”^[2]. Na początku lat 40. wznowił też działalność aktorską występując jako piosenkarz w filmach muzycznych: La scuola dei timidi z 1941 i La vita è bella z 1943 roku, oba w reżyserii Carla Ludovica Bragaglii oraz Lascia cantare il cuore z tego samego roku w reżyserii Roberta Savarese^[1]. W 1941 roku spółka Ente Italiano per le Audizioni Radiofoniche zaproponowała mu samodzielne prowadzenie własnego programu Canta Rabagliati, emitowanego od marca 1941 roku w każdy poniedziałek. Artysta stał się na tyle popularny, że jego nazwisko pojawiło się w tekstach kilku wylansowanych przez niego przebojów: „La famiglia canterina”, „Quando la radio” i „Quando canta Rabagliati”. Jeden z jego szlagierów, „C’è una casetta piccina” (znany też pod tytułem „Sposi”), został wykorzystany przez reżim faszystowski w celu wsparcia polityki demograficznej^[2]. W 1945 roku Rabagliati wystąpił w przedstawieniu teatralnym Roma città chiusa, wystawionym z okazji zakończenia wojny^[1].

II poł. lat 40 i lata 50.

Okres powojenny oznaczał schyłek jego kariery. Nie udało mu się odzyskać popularności, którą zdobył początku lat 40.^[1]. Wznowił tymczasem działalność aktorską, występując w kilku filmach: Partenza ore 7 z 1945 roku w reżyserii Maria Mattoli i Natale al campo 119 z 1947 roku w reżyserii Pietra Francisci)^[3]. 19 maja 1954 roku poślubił Marię Antoniettę Tonnini. Przy tej okazji zaśpiewał refren jednego ze swych przebojów, „C’è una casetta piccina”^[1]. W latach 50. kontynuował karierę aktorską występując w licznych filmach, w tym: Il maestro Don Giovanni z 1954 roku w reżyserii Miltona Krimsa i Vittoria Vasarotti), Bosonoga Contessa z tego samego roku w reżyserii Josepha L. Mankiewicza, Susanna tutta panna z 1957 roku w reżyserii Stena, Domenica è sempre domenica z 1958 roku w reżyserii Camilla Mastrocinque i Il vedovo z 1959 roku w reżyserii Dina Risiego^[3].

Lata 60.

W latach 60. Rabagliati kontynuował występy w filmach: Jessica z 1962 roku w reżyserii Jeana Negulesco, Il mio amico Benito z tego samego roku w reżyserii Giorgia Bianchiego, Panic button z 1964 roku w reżyserii George’a Shermana i Panie i panowie z 1965 roku w reżyserii Pietra Germiego^[2].

Lata 70.

Rabagliati zmarł nagle 7 marca 1974 roku w Rzymie na zakrzepicę mózgu^[1]. Przedtem zdążył wystąpić w programie telewizyjnym Milleluci, poprowadzonym przez Minę i Raffaellę Carrà i wyemitowanym 16 marca. Został pochowany na cmentarzu Flaminio obok matki^[2].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• (red.) Enrico Lancia, (red.) Roberto Poppi: Dizionario del cinema italiano, Gli attori vol. 2 M-Z. Gremese Editore, 2003. ISBN 88-8440-269-7. (wł.)

Linki zewnętrzne

• Alberto Rabagliati w bazie IMDb (ang.)
• Alberto Rabagliati w bazie Filmweb
• Alberto Rabagliati w bazie Discogs.com (ang.)