Alberto Tomba

Alberto Tomba

Data i miejsce urodzenia	19 grudnia 1966 San Lazzaro di Savena
Klub	SC Cortina d’Ampezzo
Wzrost	182 cm
Debiut w PŚ	16.12 1985, Madonna di Campiglio (slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	23.02 1986, Åre (6. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	14.12 1986, Alta Badia (2. miejsce – gigant)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	27.11 1987, Sestriere (slalom)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Calgary 1988 Slalom złoto Calgary 1988 Gigant złoto Albertville 1992 Gigant srebro Albertville 1992 Slalom srebro Lillehammer 1994 Slalom Mistrzostwa świata złoto Sierra Nevada 1996 Gigant złoto Sierra Nevada 1996 Slalom brąz Crans-Montana 1987 Gigant brąz Sestriere 1997 Slalom Puchar Świata Kryształowa Kula 1994/1995 2. miejsce 1987/1988 2. miejsce 1990/1991 2. miejsce 1991/1992 3. miejsce 1988/1989 3. miejsce 1993/1994 Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 1987/1988 Mała Kryształowa Kula 1991/1992 Mała Kryształowa Kula 1993/1994 Mała Kryształowa Kula 1994/1995 2. miejsce 1988/1989 2. miejsce 1989/1990 2. miejsce 1992/1993 2. miejsce 1995/1996 Puchar Świata (Slalom gigant) Mała Kryształowa Kula 1987/1988 Mała Kryształowa Kula 1990/1991 Mała Kryształowa Kula 1991/1992 Mała Kryształowa Kula 1994/1995 2. miejsce 1992/1993 Odznaczenia
Strona internetowa

Alberto Tomba (ur. 19 grudnia 1966 w San Lazzaro di Savena) – włoski narciarz alpejski, trzykrotny mistrz olimpijski, dwukrotny mistrz świata oraz zdobywca Pucharu Świata. Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii tej dyscypliny.

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Alberto Tomba pojawił się w 1983 roku, kiedy wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Sestriere, zajmując tam szesnaste miejsce w slalomie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 16 grudnia 1985 roku w Madonna di Campiglio. Pierwsze punkty zdobył dwa miesiące później 23 lutego 1986 roku w Åre, zajmując szóste miejsce w slalomie. Dokonał tego, mimo iż do rywalizacji przystąpił z 62. numerem startowym^[1]. W sezonie 1985/1986 punktował jeszcze trzykrotnie, powtarzając wynik z Madonna di Campiglio 16 marca 1986 roku w Whistler, gdzie był szósty w supergigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 51. miejsce.

Na początku sezonu 1986/1987, 14 grudnia 1986 roku w Alta Badia po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowych. Zajął tam drugie miejsce w slalomie gigancie, przegrywając tylko ze swym rodakiem Richardem Pramottonem. Jeszcze sześciokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, lecz nie stanął już na podium w tym sezonie. W klasyfikacji generalnej zajął piętnaste miejsce, a w klasyfikacji giganta zajął dziewiątą pozycję. W lutym 1987 roku wystartował na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej imprezie. W gigancie stanął na najniższym stopniu podium, plasując się za Pirminem Zurbriggenem ze Szwajcarii oraz reprezentującym Luksemburg Markiem Girardellim. Był tam także czternasty w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 27 listopada 1987 roku w Sestriere, gdzie był najlepszy w slalomie. W sezonie 1987/1988 jeszcze dziewięć razy stawał na podium, w tym ośmiokrotnie zwyciężał: 29 listopada w Sestriere, 13 grudnia w Alta Badia i 19 stycznia 1988 roku w Saas-Fee wygrywał giganta, a 16 grudnia w Madonna di Campiglio, 20 grudnia w Kranjskiej Gorze, 17 stycznia w Bad Kleinkirchheim, 19 marca w Åre i 22 marca 1988 roku w Oppdal był najlepszy w slalomie. W efekcie wywalczył pierwsze w karierze Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach slalomu oraz giganta. W klasyfikacji generalnej zajął jednak drugie miejsce za Zurbriggenem, który zgromadził 29 punktów więcej. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988 roku, zdobywając dwa złote medale. W gigancie osiągnął najlepszy czas pierwszego przejazdu oraz drugi czas drugiego przejazdu, co wystarczyło do zwycięstwa z przewagą ponad sekundy nad Austriakiem Hubertem Strolzem i ponad dwóch sekund nad Pirminem Zurbriggenem. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował trzecie miejsce, tracąc do prowadzącego Franka Wörndla z RFN 0,63 sekundy. W drugim przejeździe osiągnął drugi wynik, przegrywając tylko z Ingemarem Stenmarkiem ze Szwecji. Włoch uzyskał jednak najlepszy łączny czas i zwyciężył, wyprzedzając Franka Wörndla o 0,06 sekundy i Paula Frommelta z Liechtensteinu o 0,37 sekundy. Wystartował także w supergigancie, jednak nie ukończył zawodów.

W kolejnych dwóch sezonach łącznie odniósł cztery zwycięstwa w Pucharze Świata: 11 grudnia 1988 roku w Madonna di Campiglio, 29 listopada 1989 roku w Waterville Valley, 8 marca 1990 roku w Geilo oraz 12 marca 1990 roku w Sälen wygrywał zawody w slalomie. W sezonie 1988/1989 był trzeci w klasyfikacji generalnej, za Girardellim i Zurbriggenem, a rok później zajął dziewiąte miejsce. W obu sezonach zajmował przy tym drugie miejsce w klasyfikacji slalomu, ulegając tylko Arminowi Bittnerowi z RFN. W 1989 roku wziął także udział mistrzostwach świata w Vail, zajmując szóste miejsce w supergigancie i siódme w slalomie gigancie.

Bez medalu wrócił również z rozgrywanych w 1991 roku mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm. Zajął tam czwarte miejsce w slalomie, przegrywając walkę o medal z Norwegiem Ole Kristianem Furusethem o 0,24 sekundy. Startował także w gigancie, jednak nie zdołał ukończyć zawodów. W zawodach pucharowych dziewięciokrotnie stawał na podium, przy czym sześć razy na najwyższym stopniu: 11 grudnia w Sestriere był najlepszy w slalomie, a 16 grudnia w Alta Badia, 21 grudnia w Kranjskiej Gorze, 1 marca w Lillehammer, 9 marca w Aspen i 21 marca 1991 roku w Waterville Valley wygrywał giganta. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji giganta oraz drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991, w której lepszy o 20 punktów był Marc Girardelli.

Drugie miejsce w klasyfikacji generalnej zajął także w sezonie 1991/1992, tym razem plasując się za Paulem Accolą ze Szwajcarii. Na podium stanął aż piętnaście razy, co pozostało najlepszym wynikiem w jego karierze. Jednocześnie wygrał dziewięć zawodów: gigant i slalom w dniach 23-24 listopada w Park City, slalom 10 grudnia w Sestriere, gigant 15 grudnia w Alta Badia, slalomy 5 stycznia w Kranjskiej Gorze, 19 stycznia w Kitzbühel i 26 stycznia w Wengen oraz giganta i slalom w dniach 20-22 marca 1992 roku w Crans-Montana. Dało mu to zwycięstwo w klasyfikacji slalomu oraz drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji giganta. Sukcesy osiągnął także na rozgrywanych w lutym 1992 roku igrzyskach olimpijskich w Albertville. W gigancie zwyciężył w obu przejazdach, sięgając po złoty medal z przewagą 0,32 sekundy nad Markiem Girardellim i 0,84 sekundy nad Kjetilem André Aamodtem z Norwegii. Został tym samym pierwszym w historii alpejczykiem, który obronił tytuł mistrza olimpijskiego. Był też pierwszym zawodnikiem, który zdobył dwukrotnie złoty medal olimpijski w tej samej konkurencji. Po pierwszym przejeździe rozgrywanego cztery dni później slalomu Tomba zajmował szóste miejsce. W drugim przejeździe osiągnął najlepszy wynik, jako jedyny schodząc poniżej 52 sekund, co pozwoliło mu przesunąć się na drugie miejsce i wywalczyć srebrny medal. Na podium rozdzielił Norwega Finna Christiana Jagge i Michaela Tritschera z Austrii. Do zwycięstwa Włochowi zabrakło 0,28 sekundy.

Z mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku wrócił jednak bez medalu. Z powodu grypy wycofał się ze startu w gigancie, a rozgrywanego trzy dni później slalomu nie ukończył^[2]. W zawodach PŚ wielokrotnie stawał na podium, choć tylko raz zwyciężył, wygrywając slalom 9 stycznia 1993 roku w Garmisch-Partenkirchen. Sezon 1992/1993 ukończył na piątej pozycji w klasyfikacji generalnej, tracąc do trzeciego zawodnika, Szwajcara Franza Heinzera zaledwie 11 punktów. Był także drugi za Norwegiem Kjetilem André Aamodtem w klasyfikacji giganta, a wśród slalomistów lepszy był tylko Szwed Thomas Fogdö.

Najważniejszym punktem sezonu 1993/1994 były igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Po pierwszym przejeździe giganta Tomba zajmował trzynaste miejsce, tracąc do prowadzącego Austriaka Christiana Mayera 1,19 sekundy. Podczas drugiego przejazdu Włoch ominął jedną z bramek i nie ukończył zawodów. Pierwszy przejazd rozgrywanego parę dni później slalomu zakończył na dwunastej pozycji, ze stratą 1,84 sekundy do prowadzącego Thomasa Stangassingera z Austrii. W drugim przejeździe Tomba uzyskał zdecydowanie najlepszy czas i przesunął się na drugie miejsce, niwelując stratę do Austriaka do 0,15 sekund. Trzecie miejsce w tych zawodach zajął Słoweniec Jure Košir, który był wolniejszy od Tomby o 0,36 sekundy. Podobnie jak pięć lat wcześniej w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął trzecie miejsce, tym razem ulegając Aamodtowi i Girardellemu. W sezonie 1993/1994 osiem razy stawał na podium, w tym odniósł cztery zwycięstwa: 5 grudnia w Stoneham, 14 grudnia w Sestriere, 30 stycznia w Chamonix i 6 lutego 1994 roku w Garmisch-Partenkirchen wygrywał slalomy. Wyniki te dały mu trzecie w karierze zwycięstwo w klasyfikacji slalomu.

Tomba w 2006 roku

Najlepsze wyniki w zawodach pucharowych osiągnął w sezonie 1994/1995, kiedy wywalczył Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Na podium nie stawał tak często jak w sezonie 1991/1992, jednak tym razem na podium stawał tylko na najwyższym stopniu. Odniósł w sumie jedenaście zwycięstw: 4 grudnia w Tignes, 12 grudnia w Sestriere, 20 i 21 grudnia w Lech, 8 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, 15 stycznia w Kitzbühel i 22 stycznia 1995 roku w Wengen był najlepszy w slalomie, a 22 grudnia w Alta Badia, 6 stycznia w Kranjskiej Gorze, 4 lutego w Adelboden i 18 marca w Bormio wygrywał giganta. Pozwoliło mu to zdobyć czwarte w karierze Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach obu tych konkurencji. Było to pierwsze zwycięstwo włoskiego alpejczyka w klasyfikacji generalnej PŚ od czasu, kiedy Gustav Thöni triumfował sezonie 1974/1975. W 1995 roku Tomba został także drugim alpejczykiem w historii, który wygrywał co najmniej jedne zawody Pucharu Świata na sezon przez dziesięć lat z rzędu^[3].

Kolejne zwycięstwa odnosił w sezonie 1995/1996. Triumfował wtedy trzykrotnie: 19 grudnia w Madonna di Campiglio, 22 grudnia w Kranjskiej Gorze i 7 stycznia 1996 roku we Flachau był najlepszy w slalomie. W klasyfikacji końcowej tej konkurencji zajął drugie miejsce, przegrywając tylko z Francuzem Sébastienem Amiezem. W klasyfikacji generalnej zajął jednak piątą pozycję. W lutym 1996 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył między innymi pierwszy w karierze tytuł mistrza świata. Sukces ten osiągnął w slalomie gigancie, zwyciężając z przewagą 0,44 s nad Szwajcarem Ursem Kälinem i 0,82 s nad jego rodakiem, Michaelem von Grünigenem. Tomba wygrał także rozgrywany dwa dni później slalom, wyprzedzając bezpośrednio Austriaka Mario Reitera i Michaela von Grünigena.

W dwóch kolejnych sezonach łącznie siedem razy stawał na podium, zwyciężając trzykrotnie: 30 stycznia 1997 roku i 8 stycznia 1998 roku w Schladming oraz 15 marca 1998 roku w Crans-Montana był najlepszy w slalomie. Zwycięstwo w Crans-Montana było jego ostatnim występem w zawodach Pucharu Świata. W klasyfikacji generalnej obu sezonów plasował się poza czołową dziesiątką, zajmując 25. miejsce w sezonie 1996/1997 i czternaste w sezonie 1997/1998. Nie stawał także na podium klasyfikacji końcowych poszczególnych konkurencji, najlepszy wynik osiągając w slalomie sezonu 1996/1997, kiedy był piąty. Ostatni medal w karierze zdobył na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku, gdzie był trzeci w slalomie. W zawodach tych lepsi okazali się jedynie Norweg Tom Stiansen oraz Sébastien Amiez z Francji. Tomba brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano w 1998 roku, jednak nie zdobył medali. Startował tam w slalomie i gigancie, jednak rywalizacji w żadnej z tych konkurencji nie ukończył. W 1998 roku zakończył karierę.

Odniósł łącznie 50 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata, co w chwili zakończenia kariery plasowało go na drugim miejscu w klasyfikacji wszech czasów, za Ingemarem Stenmarkiem; potem wyprzedzili go jeszcze Austriacy Hermann Maier i Marcel Hirscher^[4]. Ponadto 88 razy stawał na podium, co w klasyfikacji wszech czasów daje mu szóste miejsce^[5]. Ośmiokrotnie zdobywał mistrzostwo Włoch: w slalomie w latach 1988, 1990, 1991, 1993 i 1994 oraz w gigancie w latach: 1990, 1991 i 1992. W 1988, 1992 i 1996 latach otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich^[6]. Za swe osiągnięcia w 1992 roku otrzymał także Wojskowy Krzyż Zasługi^[7]. Podczas igrzysk w Albertville w 1992 roku był chorążym reprezentacji Włoch^[8], a podczas ceremonii otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 w Turynie wniósł ogień olimpijski na stadion.

Dziesięć lat po zakończeniu kariery, w 2008 roku, wydał autobiografię pt. „Pierwszy i drugi przejazd”^[9].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
DNF	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66 min	–	Franck Piccard
1.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37 min	–	–
1.	27 lutego	1988	Calgary	Slalom	1:39,47 min	–	–
1.	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98 min	–	–
2.	22 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:44,39 min	+0,28 s	Finn Christian Jagge
DNF	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46 min	–	Markus Wasmeier
2.	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02 min	+0,15 s	Thomas Stangassinger
DNF	19 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:38,51 min	–	Hermann Maier
DNF	21 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:49,31 min	–	Hans Petter Buraas

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
14.	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93 min	+2,98 s	Pirmin Zurbriggen
3.	4 lutego	1987	Crans-Montana	Gigant	2:32,38 min	+0,75 s	Pirmin Zurbriggen
DNF	8 lutego	1987	Crans-Montana	Slalom	1:54,63 min	–	Frank Wörndl
6.	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81 min	+0,92 s	Martin Hangl
7.	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66 min	+2,45 s	Rudolf Nierlich
DNF	12 lutego	1989	Vail	Slalom	2:02,85 min	–	Rudolf Nierlich
4.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38 min	+0,86 s	Marc Girardelli
DNF	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94 min	–	Rudolf Nierlich
DNS	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36 min	–	Kjetil André Aamodt
DNF	13 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:40,33 min	–	Kjetil André Aamodt
1.	23 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	1:58,63 min	–	–
1.	25 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:42,26 min	–	–
DNF	12 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:48,23 min	–	Michael von Grünigen
3.	15 lutego	1997	Sestriere	Slalom	1:51,70 min	+0,44 s	Tom Stiansen

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
16.	4 lutego	1983	Sestriere	Slalom	1:36,81 min	+5,07 s	Rok Petrovič
4.	20 lutego	1984	Sugarloaf	Slalom	1:55,21 min	+2,17 s	Atsushi Itō

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1985/1986: 51.
• sezon 1986/1987: 15.
• sezon 1987/1988: 2.
• sezon 1988/1989: 3.
• sezon 1989/1990: 9.
• sezon 1990/1991: 2.
• sezon 1991/1992: 2.
• sezon 1992/1993: 5.
• sezon 1993/1994: 3.
• sezon 1994/1995: 1.
• sezon 1995/1996: 5.
• sezon 1996/1997: 25.
• sezon 1997/1998: 14.

Zwycięstwa w zawodach

1. Sestriere – 27 listopada 1987 (slalom)
2. Sestriere – 29 listopada 1987 (gigant)
3. Alta Badia – 13 grudnia 1987 (gigant)
4. Madonna di Campiglio – 16 grudnia 1987 (slalom)
5. Kranjska Gora – 20 grudnia 1987 (slalom)
6. Bad Kleinkirchheim – 17 stycznia 1988 (slalom)
7. Saas-Fee – 19 stycznia 1988 (gigant)
8. Åre – 19 marca 1988 (slalom)
9. Oppdal – 22 marca 1988 (slalom)
10. Madonna di Campiglio – 11 grudnia 1988 (slalom)
11. Waterville Valley – 29 listopada 1989 (slalom)
12. Geilo – 8 marca 1990 (slalom)
13. Sälen – 12 marca 1990 (slalom)
14. Sestriere – 11 grudnia 1990 (slalom)
15. Alta Badia – 16 grudnia 1990 (gigant)
16. Kranjska Gora – 21 grudnia 1990 (gigant)
17. Lillehammer – 1 marca 1991 (gigant)
18. Aspen – 9 marca 1991 (gigant)
19. Waterville Valley – 21 marca 1991 (gigant)
20. Park City – 23 listopada 1991 (gigant)
21. Park City – 24 listopada 1991 (slalom)
22. Sestriere – 10 grudnia 1991 (slalom)
23. Alta Badia – 15 grudnia 1991 (gigant)
24. Kranjska Gora – 5 stycznia 1992 (slalom)
25. Kitzbühel – 19 stycznia 1992 (slalom)
26. Wengen – 26 stycznia 1992 (slalom)
27. Crans-Montana – 20 marca 1992 (gigant)
28. Crans-Montana – 22 marca 1992 (slalom)
29. Garmisch-Partenkirchen – 9 stycznia 1993 (slalom)
30. Stoneham – 5 grudnia 1993 (slalom)
31. Sestriere – 14 grudnia 1993 (slalom)
32. Chamonix – 30 stycznia 1994 (slalom)
33. Garmisch-Partenkirchen – 6 lutego 1994 (slalom)
34. Tignes – 4 grudnia 1994 (slalom)
35. Sestriere – 12 grudnia 1994 (slalom)
36. Lech – 20 grudnia 1994 (slalom)
37. Lech – 21 grudnia 1994 (slalom)
38. Alta Badia – 22 grudnia 1994 (gigant)
39. Kranjska Gora – 6 stycznia 1995 (gigant)
40. Garmisch-Partenkirchen – 8 stycznia 1995 (slalom)
41. Kitzbühel – 15 stycznia 1995 (slalom)
42. Wengen – 22 stycznia 1995 (slalom)
43. Adelboden – 4 lutego 1995 (gigant)
44. Bormio – 18 marca 1995 (gigant)
45. Madonna di Campiglio – 19 grudnia 1995 (slalom)
46. Kranjska Gora – 22 grudnia 1995 (slalom)
47. Flachau – 7 stycznia 1996 (slalom)
48. Schladming – 30 stycznia 1997 (slalom)
49. Schladming – 8 stycznia 1998 (slalom)
50. Crans-Montana – 15 marca 1998 (slalom)

Pozostałe miejsca na podium

1. Alta Badia – 14 grudnia 1986 (gigant) – 2. miejsce
2. Lienz – 12 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
3. Kranjska Gora – 17 grudnia 1988 (slalom) – 3. miejsce
4. Kirchberg – 10 stycznia 1989 (gigant) – 3. miejsce
5. Kitzbühel – 15 stycznia 1989 (slalom) – 2. miejsce
6. Adelboden – 17 stycznia 1989 (gigant) – 3. miejsce
7. Wengen – 22 stycznia 1989 (slalom) – 2. miejsce
8. Furano – 5 marca 1989 (slalom) – 2. miejsce
9. Veysonnaz – 4 marca 1990 (slalom) – 2. miejsce
10. Mt. Hutt – 8 sierpnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
11. Adelboden – 15 stycznia 1991 (gigant) – 2. miejsce
12. Waterville Valley – 23 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
13. Breckenridge – 29 listopada 1991 (gigant) – 2. miejsce
14. Breckenridge – 30 listopada 1991 (slalom) – 2. miejsce
15. Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1991 (slalom) – 2. miejsce
16. Kranjska Gora – 4 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
17. Garmisch-Partenkirchen – 13 stycznia 1992 (slalom) – 3. miejsce
18. Saint-Gervais – 2 lutego 1992 (gigant) – 2. miejsce
19. Sestriere – 28 listopada 1992 (gigant) – 2. miejsce
20. Alta Badia – 13 grudnia 1992 (gigant) – 3. miejsce
21. Madonna di Campiglio – 15 grudnia 1992 (slalom) – 2. miejsce
22. Kranjska Gora – 19 grudnia 1992 (slalom) – 2. miejsce
23. Lech – 17 stycznia 1993 (slalom) – 3. miejsce
24. Veysonnaz – 19 stycznia 1993 (gigant) – 2. miejsce
25. Veysonnaz – 24 stycznia 1993 (slalom) – 2. miejsce
26. Åre – 27 marca 1993 (gigant) – 2. miejsce
27. Park City – 27 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce
28. Alta Badia – 19 grudnia 1993 (gigant) – 2. miejsce
29. Madonna di Campiglio – 20 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
30. Kitzbühel – 16 stycznia 1994 (slalom) – 3. miejsce
31. Vail – 19 listopada 1995 (slalom) – 3. miejsce
32. Alta Badia – 17 grudnia 1995 (gigant) – 3. miejsce
33. Flachau – 6 stycznia 1995 (gigant) – 2. miejsce
34. Kitzbühel – 14 stycznia 1996 (slalom) – 2. miejsce
35. Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
36. Kitzbühel – 26 stycznia 1997 (slalom) – 2. miejsce
37. Vail – 15 marca 1997 (slalom) – 3. miejsce
38. Saalbach-Hinterglemm – 6 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce

Bibliografia

• Oficjalna Strona. albertotomba.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-14)]. (wł. • ang.)
• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-31)]. (ang.).

Przypisy