Alcazaba (zamek)

Alcazaba

Ruiny murów zamkowych
Państwo	Hiszpania
Miejscowość	Malaga
Typ budynku	Zamek
Rozpoczęcie budowy	756 r.
Ukończenie budowy	780 r.
Ważniejsze przebudowy	1057-1063 r.
Odbudowano	1933 r.
Pierwszy właściciel	Abd-al-Rahman I
Kolejni właściciele	Badis Al-Ziri; Jusuf I
Położenie na mapie Hiszpanii Alcazaba
36°43′17″N 4°24′56″W/36,721389 -4,415556

Alcazaba – zespół fortyfikacji pałacowych znajdujący się w hiszpańskiej Maladze^[1].

Historia

Na zboczu wzgórza Gibralfaro znajdowały się fenickie, a następnie rzymskie fortyfikacje. W XI w. na terenie Hiszpanii władzę sprawowali Maurowie. Emir Kordoby Abd-al-Rahman I zdecydował się w miejscu starych rzymskich fortyfikacji zbudować nową fortecę. Forteca była budowana w latach 756-780. Nazwa twierdzy pochodzi od słowa cytadela w języku arabskim – al-qasbah. Forteca znajdowała się powyżej Malagi. Dzięki swemu położeniu chroniła miasto oraz port przed atakami piratów. W latach 1057-1063 twierdza została rozbudowana przez sułtana Grenady Badisa Al-Ziri. W XIII wieku Malaga została podbita przez Nasrydów. W XIV wieku Jusuf I, z dynastii Narsydów, połączył Alcazabe z pobliskim zamkiem Gibralfaro podwójnymi murami. W XVI w. Malaga została stolicą niezależnego królestwa. Alcazaba została ponownie rozbudowana. Wzmocniono system murów oraz zbudowano nowe wieże obronne. Zamek Alcazaba pełnił funkcję siedziby mauretańskich władców. W wyniku rekonkwisty Hiszpania weszła pod panowanie katolików. Katoliccy władcy również korzystali z Alcazaby, które pełniła w tamtym okresie funkcje rezydencji. Po I wojnie światowej rozpoczęto prace mające na celu odrestaurowanie zamku. Odbudowa i konserwacja budynków trwała do 1933 r^{[1][2][3][4][5][6]}.

Muzeum

Dzięki pracom konserwatorskim prowadzonym w I połowie XX w. Zamek jest udostępniony zwiedzającym. W obiekcie znajdują się eksponaty fenickiej, rzymskiej oraz arabskiej ceramiki. Eksponaty znajdują się w muzeum archeologicznym na terenie kompleksu. Wewnątrz zamku znajdują się również ogrody zbudowane przez mauretańskich oraz katolickich władców^[1][7][8].

Przypisy