Aldo van Eyck

Aldo van Eyck

Fotografia z 1970
Data urodzenia	16 marca 1918
Data śmierci	14 stycznia 1999
Narodowość	holenderska
Dziedzina sztuki	architektura
Epoka	modernizm

(c) Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, CC BY-SA 4.0

Szkoła w Nagele

Aldo van Eyck (ur. 16 marca 1918 w Driebergen, zm. 14 stycznia 1999 w Loenen aan de Vecht^[1]) – holenderski architekt.

Życiorys

Van Eyck był synem poety Pietera Nicolaasa van Eycka. Dorastał w Golders Green koło Londynu, a później studiował na ETH w Zurychu, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Hannie, która również była architektem. Od roku 1951 prowadził własne biuro architektoniczne, zaś w latach 1971–1982 współpracował z Theo Boschem i od 1982 do śmierci z żoną. Ponadto w latach 1966–1984 van Eyck był nauczycielem akademickim na Uniwersytecie Technicznym w Delfcie, a w latach 1959–1963 redaktorem czasopisma Forum, wraz ze swoim uczniem Hermanem Hertzbergerem.

Van Eyck był członkiem CIAM, a w 1953 współzałożycielem Team X. Reprezentował modernistyczny kierunek określany jako strukturalizm. Jedną z jego głównych inspiracji była ludowa architektura arfykańska, za swego ulubionego architekta uważał Jana Duikera. W 1990 otrzymał Royal Gold Medal.

Klarnecista basowy Harry Sparnaay zadeykował van Eyckowi w 1982 kompozycję pt. Bouwstenen voor basklarinet en tape (Części klarnetu basowego i taśma).

Główne dzieła

• osiedle Nagele na Noordoostpolder, 1955
• dom dziecka w Amsterdamie, 1955–1960
• Sonsbeekpaviljoen (pawilon parkowy) w Arnhem
• centrum konferencyjne ESTEC w Noordwijk
• Hubertus House w Amsterdamie, 1973–1978
• ponad 700 placów zabaw w Amsterdamie, 1947–1978

Przypisy