Alejandro Valverde

Alejandro Valverde

Valverde na Tour de France 2015
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1980 Las Lumbreras
Obywatelstwo	Hiszpania
Wzrost	177 cm[1]
Informacje klubowe
Klub	Movistar Team
Kariera seniorska
Lata Drużyna 2002–2004 Kelme 2005–2010 Illes Balears-Banesto 2012– Movistar Team
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Hiszpania Mistrzostwa świata złoto Innsbruck 2018 Start wspólny srebro Hamilton 2003 Start wspólny srebro Madryt 2005 Start wspólny brąz Salzburg 2006 Start wspólny brąz Valkenburg 2012 Start wspólny brąz Florencja 2013 Start wspólny brąz Ponferrada 2014 Start wspólny UCI ProTour Kryształowa kula 2006 Kryształowa kula 2008 UCI World Tour Kryształowa kula 2014 Kryształowa kula 2015 2. miejsce 2009 3. miejsce 2013
Strona internetowa

Alejandro Valverde Belmonte (ur. 25 kwietnia 1980 w Las Lumbreras, Murcja) – hiszpański kolarz szosowy, zawodnik grupy UCI ProTour Movistar Team, siedmiokrotny medalista mistrzostw świata (w tym raz złoty – 2018), zwycięzca Vuelta a España w 2009.

Od samego początku kariery Valverde odnosi bardzo dużo sukcesów w zawodowym peletonie. Na swoim koncie ma wiele wygranych wyścigów jednodniowych, wśród których znajdziemy najważniejsze imprezy kolarskie tego typu. Hiszpan triumfuje także na etapach Grand Tourów – obecnie licznik jego zwycięstw zatrzymał się na jedenastu.

Valverde jest niezwykle utalentowanym zawodnikiem – bardzo dobrze jeździ w górach, dysponuje także sporą szybkością, która pozwala mu na wygrywanie (nierzadko górskich) finiszy po sprincie z mniejszej grupki.

31 maja 2010 został zdyskwalifikowany przez CAS na dwa lata, co miało związek z jego udziałem w Operación Puerto. Dyskwalifikacja została nałożona od 1 stycznia 2010, co oznaczało zabranie Hiszpanowi zwycięstw osiągniętych w okresie 1 stycznia – 31 maja 2010. Valverde odbył dwuletnią karę i w 2012 powrócił do zawodowego peletonu.

30 września 2018 po raz pierwszy w karierze został mistrzem świata ze startu wspólnego w Mistrzostwach Świata w Innsbrucku-Tyrolu w Austrii.

Początki ścigania

Valverde pochodzi z rodziny z kolarskimi tradycjami. Jego ojciec i brat brali udział w wyścigach niższych kategorii. Alejandro zaczął się ścigać w wieku 9 lat i w najmłodszych kategoriach wiekowych wygrywał wszystkie wyścigi, w których brał udział. Zanim przeszedł na zawodowstwo, wygrał Mistrzostwa Hiszpanii do lat 23 (2001). Oprócz tego odnosił szereg innych sukcesów zarówno na szosie jak na torze.

Kariera zawodowa

2002

Valverde podpisał swój pierwszy zawodowy kontrakt z drużyną Kelme-Costa Blanca. W swoim pierwszym wyścigu – Clasica de Almeria – zajął 8. miejsce. Brał również udział w wyścigach takich jak Tour de Romandie, Volta a Catalunya, czy Vuelta a España, z której wycofał się na 15. etapie prowadzącym na Alto de l’Angliru.

2003

Następny rok spędzony w Kelme okazał się być dla Valverde przełomowym. Zaczął od niezłych miejsc w hiszpańskich wyścigach jednodniowych na początku sezonu. W Vuelta al País Vasco zajął 5. miejsce, wygrywając jeden etap i będąc na prowadzeniu przez dwa dni. Następnie wygrał nieźle obsadzony wyścig Klasika Primavera, a we wrześniu wziął udział we Vuelcie. Zaprezentował się tam wspaniale, wygrywając 2 etapy i zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej całego wyścigu. Uległ jedynie Robertowi Herasowi, mającemu już na koncie zwycięstwo w hiszpańskim wyścigu oraz Isidro Nozalowi. Po Vuelcie pojechał do Hamilton w Kanadzie, aby reprezentować Hiszpanię na Mistrzostwach Świata. Wyścig wygrał Igor Astarloa po samotnej akcji przyjeżdżając pięć sekund przed Valverde, który drugie miejsce wywalczył pokonując na finiszu Petera Van Petegema i Paolo Bettiniego.

2004

Ostatni rok spędzony w Kelme przyniósł Alejandro 13 zwycięstw na hiszpańskich szosach. Ponownie zaczął od dobrych występów w jednodniówkach na Półwyspie Iberyjskim. Z dobrej strony pokazał się w Kraju Basków, gdzie zajął 6. miejsce i wygrał pierwszy etap. Jego łupem padły kolejno Klasika Primavera i Vuelta a Burgos (3 wygrane etapy). Na początku sierpnia reprezentował Hiszpanię na igrzyskach olimpijskich w Atenach, gdzie zajął 47. miejsce. We wrześniu po raz drugi pojechał na Vueltę i tym razem zajął 4. miejsce, wygrywając przy okazji jeden etap. Na rozgrywanych pod koniec sezonu mistrzostwach świata w Weronie pomógł Oscarowi Freire w zdobyciu jego drugiego złotego medalu, sam zaś zajął szóstą lokatę.

2005

Alejandro na początku 2005 odszedł z Kelme i podpisał kontrakt z ekipą Illes Baleares-Caisse d’Epargne. W marcu zadebiutował w „Wyścigu ku Słońcu” – Paryż-Nicea. Wygrał jeden etap, a w klasyfikacji generalnej został pokonany jedynie przez Amerykanina Bobby’ego Jullicha. Następnie wygrał dwa etapy Vuelta al País Vasco, a pod koniec kwietnia zadebiutował w tzw. ardeńskich klasykach. Przed wyjazdem na swój pierwszy Tour de France Valverde zajął jeszcze 8. miejsce w mistrzostwach Hiszpanii. Z jego wyjazdem do Francji związane były duże nadzieje na wysokie miejsce w klasyfikacji generalnej wyścigu. Alejandro jechał bardzo dobrze i na 10. etapie, prowadzącym do stacji narciarskiej w Courchevel, na finiszu pokonał samego Lance’a Armstronga. Jednak na 13. etapie był zmuszony wycofać się z wyścigu z powodu kontuzji kolana. Do tego czasu zajmował wysokie 5. miejsce i prowadził w walce o maillot blanc. To niepowodzenie powetował sobie srebrnym medalem mistrzostw świata w Madrycie, organizowanych w Madrycie. Na finiszu uległ jedynie Tomowi Boonenowi. Na koniec sezonu po raz drugi i dotychczas ostatni wystąpił w wyścigu Giro di Lombardia, w którym zajął 12. miejsce.

2006

Zaczynając następny sezon Valverde zapewne nie wiedział, że będzie on najlepszym w jego wykonaniu od początku kariery. Tak jak zawsze zaczął od udziału w wyścigach jednodniowych, gdzie zanotował kilka niezłych rezultatów. W kwietniu zajął drugie miejsce w Vuelta al País Vasco zwyciężając po drodze na jednym z etapów. Po raz drugi pojechał w Ardeny i do domu wrócił z dwoma zwycięstwami: w La Flèche Wallonne oraz Liège-Bastogne-Liège. Swoją wysoką formę potwierdził zajmując trzecie miejsce w Tour de Romandie, gdzie również sięgnął po zwycięstwo etapowe. W lipcu przystąpił do Tour de France w roli jednego z głównych kandydatów do zwycięstwa. Aby zająć jak najwyższe miejsce specjalnie trenował we Włoszech jazdę na czas – swoją najsłabszą umiejętność. Jednak już na 3. etapie wyścigu Alejandro upadł, złamał obojczyk i zakończył udział w wyścigu. Wobec tak nieoczekiwanego przebiegu wydarzeń postanowił skupić się na hiszpańskiej Vuelcie. We wrześniu przyjechał tam jako główny faworyt i po zaciętej walce z Aleksandrem Winokurowem zajął drugie miejsce, wygrywając kolejny już w karierze etap. Sezon tradycyjnie zakończył udziałem w mistrzostwach świata w Salzburgu. Ponownie przywiózł medal, tym razem brązowy. Na finiszu przegrał tylko z Paolo Bettinim i Erikiem Zabelem. Po zakończeniu sezonu został uhonorowany wyróżnieniem przyznawanym przez UCI najlepszemu zawodnikowi sezonu.

2007

W porównaniu z poprzednim sezonem, 2007 był dla Hiszpana nieco gorszy. Zaliczył wiele miejsc na podium, zwyciężał stosunkowo rzadko. Najpierw wygrał Vuelta a Murcia, zajął 5. miejsce w Vuelta al País Vasco. Następnym celem była obrona tytułu króla ardeńskich klasyków. Nie powiodło się i Alejandro do domu wrócił z szóstym miejscem w Amstel Gold Race i dwom drugimi w La Flèche Wallonne i Liège-Bastogne-Liège. Dalszą cześć sezonu podporządkował Tour de France. W ramach przygotowań pojechał Critérium du Dauphiné, którego nie ukończył oraz mistrzostwa Hiszpanii, podczas których został wicemistrzem kraju. W lipcu na szosach Francji wreszcie udało mu się zrealizować marzenie – ukończyć Tour de France. Zajął 6. miejsce ze stratą 11:37 do zwycięskiego Alberto Contadora. Nie wygrał żadnego etapu, a szanse na wyższe miejsce przekreśliła jego jazda na etapach jazdy indywidualnej na czas. Po ukończeniu Touru, zdecydował nie jechać Vuelty, tylko spokojnie przygotować się do mistrzostw świata w Stuttgarcie. Wygrał jeden etap wyścigu Vuelta a Burgos, miesiąc potem udał się do Niemiec. Tu jednakże nie odegrał żadnej roli w wyścigu mistrzowskim i zajął dopiero 56. miejsce. W ten sposób zakończył swój najsłabszy od trzech lat sezon.

2008

Valverde podczas Vuelta a España 2008

Słabsze występy w poprzednim sezonie Alejandro powetował sobie w następnym. Najpierw sięgnął po zwycięstwie w swoim domowym wyścigu – Vuelta a Murcia, a w kwietniu przeprowadził udaną „ardeńską kampanię”. Wywalczył trzecie miejsce w Amstel Gold Race, a po słabszej La Flèche Wallonne wygrał Liège-Bastogne-Liège. Tryskający świetną formą Valverde w czerwcu pojechał do Francji na wyścig Critérium du Dauphiné Libéré. Zwyciężył w nim, pokonując takich kolarzy jak Cadel Evans i Levi Leipheimer. Wygrał również dwa etapy. Te sukcesy stawiały go ponownie w szeregu najpoważniejszych kandydatów do zwycięstwa w Tour de France. Przed „Wielką Pętlą” sięgnął jeszcze po tytuł mistrza kraju i już podczas Touru kibice mogli oglądać go z hiszpańskimi akcentami na koszulce i na rowerze pomalowanym w narodowe barwy.

Valverde wygrał już pierwszy etap. Na lekko wznoszącym się finiszu pokonał Philippe’a Gilberta i Jérôme'a Pineau. Następne zwycięstwo etapowe przypadło kolarzowi z Murcji na szóstym etapie po dyskwalifikacji pierwotnego triumfatora tego odcinka, Riccardo Ricco^[2]. Kluczowy dla Alejandro okazał się 10. etap, prowadzący na legendarny Hautacam. Stracił tam prawie 6 minut do zwycięzcy etapowego i mimo lepszej postawy w Alpach zajął ostatecznie „jedynie” ósme miejsce. Po Tourze wygrał ważny klasyk Clásica de San Sebastián i zajął 12. miejsce podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie^[3].

Następnym celem Alejandro była hiszpańska Vuelta. Już na samym początku pokazał się w Hiszpanii z bardzo dobrej strony, wygrywając drugi etap. Jego plany zostały pokrzyżowane na 12. odcinku, prowadzącym do Suances. Na deszczowym etapie stracił ponad trzy minuty do późniejszego zwycięzcy Alberto Contadora. Dzień później na etapie kończącym się na Alto de L’Angliru, Valverde ruszył do ataku i wraz z Contadorem i Joaquimem Rodríguezem oderwał się od peletonu. Etap wygrał Contador, Valverde przyjechał drugi i wspiął się na wyższe miejsce w generalce. Ostatecznie ukończył rywalizację na piątym miejscu i tym samym po raz pierwszy w karierze ukończył dwa Grand Toury w jednym sezonie.

2009

W 2009 roku, Valverde osiągnął swój największy sukces – triumfował w Vuelta a España. Zanim jednak tego dokonał, przez cały sezon wygrywał mniejsze wyścigi. Rozpoczął od czwartego miejsca w Tour de Romandie, następnie przyszła już zwycięska passa. Wygrane wyścigi Volta a Cataluña, Critérium du Dauphiné oraz Vuelta a Burgos powetowały Alejandro nieobecność w Tour de France (w związku z tzw. Operación Puerto miał zakaz startowania we Włoszech; jeden z etapów Tour de France przebiegał przez Włochy, więc Valverde nie mógł wystartować). We wrześniu stanął na starcie Vuelty i mimo że nie wygrał ani jednego etapu, rozsądną jazdą zapewnił sobie zwycięstwo w całym wyścigu. Na trasie pokonał Samuela Sancheza i Cadela Evansa, którego defekt na jednym z górskich etapów wyeliminował z walki o zwycięstwo. Valverde po raz pierwszy w karierze wygrał Grand Tour i udowodnił, że potrafi przejechać takowy bez dnia słabości, co we wcześniejszych latach było jego bolączką. Zakończenie sezonu tradycyjnie stanowiły mistrzostwa świata w Mendrisio. Imprezę tą wygrał po śmiałym ataku Evans, a Valverde, jadąc w końcówce asekuracyjnie, wywalczył 9. miejsce.

2010

Ten sezon dla Valverde stał pod znakiem ciągłej walki z kolarskimi organami władzy w Lozannie, mającymi podjąć decyzję o jego ewentualnej dyskwalifikacji za udział w tzw. Operación Puerto. Nie przeszkadzało mu to jednak cały czas startować i już na początku sezonu odniósł zwycięstwo w krótkiej etapówce Tour Méditerranéen. Następnie zajął drugie miejsce w Paryż-Nicea, a później takie samo w Vuelta al País Vasco, gdzie na dodatek wygrał dwa etapy. W Liège-Bastogne-Liège zajął 3. miejsce, a następnie zwyciężył w Tour de Romandie i w ten sposób zakończył pierwszą część sezonu. Drugiej nie dane mu było przejechać, gdyż w Lozannie zapadł wyrok skazujący Valverde na dwa lata zawieszenia i zakaz startów do 1 stycznia 2012 roku (dyskwalifikacja obejmowała okres od 1 stycznia 2010 roku, dlatego też wszystkie rezultaty przez niego uzyskane od tego czasu zostały usunięte z oficjalnych tabel). Valverde obiecał wrócić jeszcze mocniejszy i zapowiedział powrót zaraz po ogłoszeniu wyroku.

Valverde podczas Tour de France

2012

Powrót do peletonu Valverde było jednym z najważniejszych tematów w kolarskim świecie na początku sezonu. Hiszpan zdecydował się wziąć udział w styczniowym Tour Down Under. Jego start wypadł naprawdę okazale. Alejandro wygrał etap z metą na podjeździe w Willunga, pokonując faworyta gospodarzy Simona Gerransa. W klasyfikacji generalnej Hiszpan zajął drugie miejsce. W marcu przystąpił do Paryż-Nicea. Wygrał jeden etap, ale w całym wyścigu musiał pogodzić się z wyższością Braleya Wigginsa i Lieuewe Westry. Następnym testem formy był czerwcowy Tour de Suisse. Decydujący pierwszy etap, Alejandro ukończył na 9. miejscu, 18 sekund za zwycięzcą etapowym i kolegą z drużyny, Ruim Costą. Na pozostałych górskich etapach skupił się na pomocy Portugalczykowi, co zaowocowało końcowym sukcesem młodego zawodnika Movistaru. Sam Valverde ukończył rywalizację na 9. miejscu. Będąc w dobrej formie, wyruszył na francuskie szosy, aby wziąć udział w Tour de France. Jego celem była klasyfikacja generalna, lecz udział w kraksach na początkowych etapach pokrzyżował te plany. Alejandro, mającemu dużą stratę czasową do liderów, pozostała więc walka o zwycięstwo etapowe. Cel udało mu się osiągnąć na 17. etapie, prowadzącym do Peyragudes. Po zakończonej powodzeniem ucieczce wjechał na metę jako pierwszy, 19. sekund przed Chrisem Froomem i Bradleyem Wigginsem. Cały wyścig zakończył na 20. miejscu.

Następnym celem Valverde stała się hiszpańska Vuelta. Udało mu się odnieść dwa etapowe triumfy, przez jeden dzień jechał również w koszulce lidera wyścigu. Ostatecznie uplasował się na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej, zwyciężając przy okazji w klasyfikacji punktowej i kombinowanej (obie odebrał Joaquimowi Rodríguezowi dopiero na ostatnim etapie). Dobrą passę Valverde postanowił kontynuować na mistrzostwach świata w Valkenburgu. W wyścigu elity ze startu wspólnego wywalczył trzecie miejsce, tracąc 5 sekund do zwycięzcy. Mistrzem świata został Belg Philippe Gilbert, 4 sekundy stracił Norweg Edvald Boasson Hagen, następnie linię mety przekroczył Valverde. Jest to już jego czwarty medal mistrzostw świata, a drugi brązowy (wcześniej Salzburg 2006).

2013

Jak w 2012 roku Alejandro Valverde wygrał Vuelta Andalucia 2013. Valverde kontynuował dobrą passę podczas Amstel Gold Race 2013, gdzie zdobył 2. miejsce oraz La Flèche Wallonne. Po dobrej wiośnie przyszedł czas na Tour de France 2013. Valverde rozpoczął dobrze od trzeciego miejsca na etapie do Ax3 Domaines za Chrisem Froomem i Richiem Porte. Następnego dnia Porte stracił 15 minut, dzięki czemu Alejandro awansował na drugą pozycję. Na 10 etapie Valverde złapał gumę i stracił około 10 minut i wypadł z pierwszej dziesiątki Touru. Valverde zdołał odrobic niewielkie straty kończąc wyścig na 8 miejscu.

2018

W 2018 roku w austriackim Innsbrucku zdobył mistrzostwo świata w wyścigu ze startu wspólnego^[4].

Najważniejsze osiągnięcia

Miejsca w Grand Tourach

Grand Tour	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019
Giro	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	3	–	–	–
Tour	–	–	–	DNF	DNF	6	8	–	–	–	20	8	4	3	6	DNF	14	9
Vuelta	DNF	3	4	–	2	–	5	1	–	–	2	3	3	7	12	–	5	2

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil w bazie CQ Ranking (ang.)
• Profil na cyclingarchives.com (ang.)
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-25)]. (ang.)
• Profil na stronie ekipy Movistar (hiszp.)