Aleksander (Inoziemcow)
| Nikołaj Inoziemcow | |
| Arcybiskup piński i poleski | |
.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 12 sierpnia 1887 |
| Data i miejsce śmierci | luty 1948 |
| Arcybiskup piński i poleski | |
| Okres sprawowania | 1927–1939 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne | 1912 |
| Prezbiterat | 1913 |
| Chirotonia biskupia | 4 czerwca 1922 |
| Odznaczenia | |
 | |
| Data konsekracji | 4 czerwca 1922 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Aleksander, imię świeckie Nikołaj Iwanowicz Inoziemcow (ur. 12 sierpnia 1887 w Tobolsku, zm. w lutym 1948 w Monachium) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, następnie Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego[1].
Życiorys
Ukończył seminarium duchowne w Tobolsku, zaś w 1913 również Akademię Duchowną w Petersburgu z tytułem kandydata teologii. Rok wcześniej złożył śluby zakonne i w tym samym roku był wyświęcany kolejno na hierodiakona i hieromnicha. W 1918 otrzymał godność archimandryty i został przeniesiony do pracy misyjnej w guberni mińskiej, gdzie współpracował z arcybiskupem mińskim i turowskim Jerzym. Razem z arcybiskupem Jerzym i innymi biskupami opuścił Mińsk w 1919, po czym przez Noworosyjsk na pokładzie statku „Irtysz” dotarł do Stambułu. Po krótkim pobycie w Tesalonikach dotarł do Włoch, gdzie ponownie spotkał się z arcybiskupem Jerzym. Podobnie jak on w 1921 udał się do Polski, gdzie zaangażował się w tworzenie struktur niezależnego od patriarchatu moskiewskiego Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. 4 czerwca 1922 odbyła się jego chirotonia na biskupa lubelskiego. W tym samym roku został przeniesiony na katedrę pińską i poleską, zaś w 1927 podniesiony do godności arcybiskupa.
W czasie II wojny światowej poparł dążenia Kościoła prawosławnego na Ukrainie do autokefalii, postulując tym samym całkowitą reorganizację struktur PAKP. Współtworzył niekanoniczny Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny, który mianował go metropolitą. W Pińsku przebywał do 1944, kiedy wyjechał stamtąd do Niemiec, gdzie ogłosił swoje przejście w jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. Przez pewien czas służył w cerkwi św. Włodzimierza w Mariańskich Łaźniach[2].
W 1948 w niewyjaśnionych okolicznościach zginął w hotelu w Monachium. Dymitr Pospiełowski jest zdania, że mógł zostać zamordowany przez ukraińskiego nacjonalistę[3].
Był odznaczony watykańskim Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Grobu Świętego[1].
Przypisy
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 7.
- ↑ Храм св. Владимира в Марианске Лазне.
- ↑ D. Pospielovsky, The Russian Church under the Soviet Regime 1917–1982, New York 1984, ISBN 0-88141-033-0, t. II.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
Biskup piński Aleksander (Inoziemcow)
Autor: Delehaye, Licencja: CC BY-SA 3.0
OESSG Ordine Equestre del Santo Sepolcro di Gerusalemme - Nastrino di Commendatore con Placca