Aleksander Antoni Fredro

Aleksander Antoni Fredro
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

1674
Pleszowice

Data i miejsce śmierci

26 kwietnia 1734
Radymno

Biskup diecezjalny chełmski
Okres sprawowania

1719–1724

Biskup diecezjalny przemyski
Okres sprawowania

1724–1734

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

31 października 1700

Nominacja biskupia

29 marca 1719, 27 września 1724

Sakra biskupia

1719

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1719

Miejscowość

Chełm

Konsekrator

Stanisław Szembek

Aleksander Antoni Fredro herbu Bończa (ur. 1674 w Pleszowicach, zm. 26 kwietnia 1734 w Radymnie) – biskup chełmski (29 marca 171927 września 1724) oraz biskup przemyski w latach (17241734), kantor i kanonik gnieźnieńskiej kapituły katedralnej.

Życiorys

Syn kasztelana czernihowskiego Stanisława i Katarzyny Bełżeckiej[1].

W latach 1694-1695 przebywał w seminarium księży misjonarzy w Warszawie[2]. Studiował zarówno w kraju, jak i za granicą. Po powrocie do Polski został najpierw sekretarzem królewskim na dworze Augusta II Mocnego, następnie – wiceprezydentem Trybunału Głównego Koronnego w latach 1708 i 1710, sekretarzem wielkim koronnym i wreszcie prezydentem trybunału w latach 1714 i 1716[3]. Przez dwadzieścia lat pełnił funkcje proboszcza parafii i prepozyta jarosławskiej kolegiaty. Została ona obdarowana przez niego ozdobnymi mszałami i srebrnymi kielichami, ponadto ufundował obrazy Matki Boskiej Częstochowskiej i świętej Trójcy oraz kamienną figurę świętego Jana Nepomucena.

29 marca 1719 otrzymał nominację na biskupa chełmskiego. Rządy w diecezji rozpoczął od wizytacji diecezji, poświęcając w czasie jej trwania szczególną uwagę ludziom najbardziej potrzebującym. Stąd też zyskał sobie przydomek “ojca ubogich”, których wspierał na co dzień licznymi ofiarami pochodzącymi głównie z prywatnego majątku. Po pięcioletnich rządach w diecezji chełmskiej, 27 września 1724 mianowany został na biskupem przemyskim. Jako przemyski ordynariusz rozpoczął wielki remont świątyni katedralnej, nadając jej nowy barokowy styl. Wysiłki te zostały w dużym stopniu zniweczone katastrofą budowlaną w 1733. Nie żałował pieniędzy na renowację kościołów, czy też wyposażenie ich w sprzęt liturgiczny. Z jego inicjatywy oraz z jego fundacji wybudowano w latach 1724–1730 kościół w Radymnie, pod koniec lat 20. kościół Paulinów w Starej Wsi (wspólnie z ks. Franciszkiem Goźlińskim[4]), a w latach 1724–1756 w Jaśliskach. Także z jego inicjatywy wyremontowano kościoły w Lubaczowie i Felsztynie oraz rezydencję biskupią koło Brzozowa.

Kapituła katedralna ufundowała mu nagrobek w późnobarokowej kaplicy Fredrów z 1724 w katedrze przemyskiej. W Muzeum Archidiecezjalnym w Przemyślu znajduje się jego portret na tle trzech kościołów: w Jarosławiu, Starej Wsi oraz przebudowanej katedry w Przemyślu.

Przypisy

  1. Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych, opracował Jan Korytkowski, t. II, Gniezno 1883, s. 28-29.
  2. Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 170.
  3. Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej od roku 1000 aż do dni naszych. Podług źródeł archiwalnych. t.2, Gniezno 1883, s. 29.
  4. Lucjan Krynicki: Kolegiata pw. Przemienienia Pańskiego w Brzozowie. Brzozów: 1997, s. 66–67. ISBN 83-86801-50-6.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie