Aleksander Bieniecki

Aleksander Franciszek Bieniecki

Łodzia

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 października 1893 Kalisz
Data śmierci	1944
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	Komenda Okręgu Lublin Armii Krajowej
Stanowiska	szef oddziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Aleksander Franciszek Bieniecki, ps. „Łodzia” (ur. 15 października 1893^[a] w Kaliszu, zm. przed 16 października 1944) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w Kaliszu, jako syn Franciszka Józefa. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Piechoty Legionów^[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 608. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. Później został przeniesiony do 14 Pułku Piechoty we Włocławku i przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu^[5][6]. Później został przydzielony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[7]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku^[8]. 2 listopada 1928 został powołany do Wyższa Szkoła Wojenna w Warszawie, w charakterze hospitanta kursu 1928/30^[9][10]. Z dniem 1 listopada 1930, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 2 Pułku Piechoty Legionów w Sandomierzu na stanowisko dowódcy I batalionu, detaszowanego w Staszowie^[11][12]. W październiku 1932 został przydzielony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu^[13]. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do stacjonującego w tym samym garnizonie 4 Pułku Piechoty Legionów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[15]. Z dniem 31 maja 1934 został przeniesiony w stan spoczynku^[16].

Na przełomie 1942 i 1943 objął obowiązki szefa Oddziału II Sztabu Komendy Okręgu Lublin Armii Krajowej^[17].

Pułkownik Bieniecki był żonaty z Jadwigą. Na początku października 1944 oboje zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy NKWD i osadzeni na zamku lubelskim. Ze sprawozdania generała Iwana Sierowa do Ławrientija Berii datowanego 16 października 1944 wynika, że pułkownik Bieniecki i jego żona Jadwiga zostali zastrzeleni bez wyroku sądowego, na rozkaz Stanisława Radkiewicza. Zbrodnia miała być popełniona prawdopodobnie w lesie pod Jastkowem^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych^[19]
• Medal Niepodległości (25 stycznia 1933)^[20]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[19]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[19]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ireneusz Caban, Zygmunt Mańkowski. Struktura terytorialna, organizacyjna, obsada personalna oraz kryptonimy lubelskiego okręgu Armii Krajowej. „Rocznik Lubelski”. 8, 1965. Lublin: Polskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 0080-3510. 
• Zofia Leszczyńska: Ginę za to co najgłębiej człowiek ukochać może: członkowie organizacji niepodległościowych na Lubelszczyźnie skazani na karę śmierci przez sądy wojskowe (1944–1955). Lublin: Wydawnictwo Test, 1998. ISBN 978-83-7038-018-2.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.