Aleksander Dziurowicz
| Pełne imię i nazwisko | Aleksander Bolesław Dziurowicz | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 września 1930 | ||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | 25 listopada 1992 | ||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 176 cm | ||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Aleksander Bolesław Dziurowicz (ur. 24 września 1930 w Sosnowcu, zm. 25 listopada 1992 tamże) – polski piłkarz (bramkarz Zagłębia Sosnowiec), trener. Wicemistrz Polski 1955, zdobywca Pucharu Polski 1962.
Kariera piłkarska
Początki kariery rozpoczynał w zespole Czarnych. Już jako 15-latek bronił bramki w drużynie seniorów. Po połączeniu w 1948 drużyn Czarnych i RKU Sosnowiec bronił bramki Metalu Sosnowiec, a po zmianie nazwy – Stali (wymiennie z Janem Powązką). W 1949 r. wywalczył awans do II ligi. W latach 1951–1952 odbywał służbę wojskową jako zawodnik wojskowego klubu OWKS Kraków. Tam awansował w 1951 r. awansował do I ligi. W I lidze zadebiutował 28 września 1952 w meczu ŁKS Łódź – Wawel Kraków (1:0), zmieniając w 75 minucie Leona Hajduka[2]. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do rodzinnego Sosnowca i w 1954 awansował z zespołem do I ligi. W barwach Zagłębia Dziurowicz rozegrał 118 spotkań. Karierę sportową zakończył w 1963.
Jego rekord 627 minut bez utraty bramki poprawił dopiero po 15 latach bramkarz Legii Warszawa Władysław Grotyński, który w latach 70. był bramkarzem Zagłębia Sosnowiec. Do historii przeszedł też niecodzienny występ Dziurowicza w meczu przeciwko Gwardii (Polonii) Bydgoszcz. W starciu z Norkowskim doznał na tyle poważnej kontuzji, że został przetransportowany do szpitala. W związku z tym od 36 minuty meczu bramki bronił pomocnik Pocwa I, jednak w 64 min do bramki ponownie wrócił Dziurowicz, przywieziony ze szpitala karetką na sygnale. W sezonie 1957, 30 marca w meczu Stal Sosnowiec – Budowlani Opole zdobył bramkę z rzutu karnego[3]. Tym samym jest jedynym bramkarzem w historii sosnowieckiego klubu, który zdobył gola na szczeblu I ligi.
Przez kibiców był nazywany „Lolek”, przez kolegów z boiska – „Paj”.
Pochowany został na sosnowieckim cmentarzu przy Alei Mireckiego.
Europejskie puchary
Dzięki zdobyciu przez Zagłębie Dziurowicz miał możliwość występów w rozgrywkach Pucharu Zdobywców Pucharów. Debiut (i zarazem jedyny występ) przypadł na mecz z węgierskim Ujpestem Dozsa Budapeszt. Zakończył się wysoką porażką sosnowiczan.
| lp. | Data | Miejsce | Gospodarz | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 12 września 1962 | Budapeszt | Újpest FC  | Zagłębie Sosnowiec  | 5:0 | PZP | 90' |
Statystyki piłkarskie
W I lidze rozegrał 119 meczów i zdobył 1 bramkę jako zawodnik dwóch klubów:
- OWKS Kraków – 4 mecze,
- Stal, późniejsze Zagłębie Sosnowiec – 115 meczów i 1 bramka
| Sezon | Klub | Liga | Mecze | Gole | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|
| 1950 | Stal Sosnowiec | II liga | 2 | 0 | |
| 1951 | OWKS Kraków | II liga | ? | ? | |
| 1952 | OWKS Kraków | I liga | 4 | 0 | |
| 1953 | Stal Sosnowiec | II liga | ? | 0 | |
| 1953/1954 | Stal Sosnowiec | Puchar Polski | ? | 0 | półfinał |
| 1954 | Stal Sosnowiec | II liga | 20 | 0 | awans do I ligi |
| 1954/1955 | Stal Sosnowiec | Puchar Polski | 1 | 0 | |
| 1955 | Stal Sosnowiec | I liga | 16 | 0 | wicemistrz Polski |
| 1956 | Stal Sosnowiec | I liga | 22 | 0 | |
| 1956/1957 | Stal Sosnowiec | Puchar Polski | 2 | 0 | |
| 1957 | Stal Sosnowiec | I liga | 22 | 1 | |
| 1958 | Stal Sosnowiec | I liga | 11 | 0 | spadek do II ligi |
| 1959 | Stal Sosnowiec | II liga | 7 | 0 | awans do I ligi |
| 1960 | Stal Sosnowiec | I liga | 15 | 0 | |
| 1961 | Stal Sosnowiec | I liga | 14 | 0 | |
| 1962 | Zagłębie Sosnowiec | I liga | 8 | 0 | |
| 1962 | Zagłębie Sosnowiec | Puchar Polski | 4 | 0 | zdobycie pucharu |
| 1962/1963 | Zagłębie Sosnowiec | I liga | 7 | 0 | brązowy medal MP |
| 1962/1963 | Zagłębie Sosnowiec | PZP | 1 | 0 | |
| suma | II liga | ? | 0 | ||
| suma | I liga | 119 | 1 | ||
| suma | Puchar Polski | ? | 0 | ||
| suma | PZP | 1 | 0 |
Kariera reprezentacyjna
Mimo wielu sukcesów sportowych Aleksander Dziurowicz nigdy nie wystąpił w reprezentacji Polski A. Zaliczył jedynie jeden oficjalny mecz w reprezentacji Polski B[4].
| lp. | Data | Miejsce | Gospodarz | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi | Zawodnik klubu |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 26 czerwca 1955 | Rzeszów | Polska B |  Bułgaria B | 1:1 | towarzyski | 90' |
Kariera trenerska
W 1959, jeszcze jako czynny zawodnik, został trenerem Górnika Sosnowiec (klub posiadał boisko przy Alei Mireckiego) i był nim aż do lat 70., kiedy to Górnik został przyłączony do Zagłębia. W związku z tym Dziurowicz został trenerem młodzieży w Zagłębiu, a następnie kierownikiem Stadionu Ludowego. Na początku lat 80. przeszedł na emeryturę i został trenerem KKS Czarni (sekcji męskiej i kobiecej) oraz Warty Zawiercie
Sukcesy
- wicemistrzostwo Polski 1955 ze Stalą Sosnowiec
- brązowy medal mistrzostw Polski 1963 z Zagłębiem Sosnowiec
- Puchar Polski 1962 z Zagłębiem Sosnowiec
- awans do I liga 1951 z OWKS Kraków oraz 1954, 1959 ze Stalą Sosnowiec
Życie prywatne
Jego żoną była Mirosława Dziurowicz, siostra Romy Krajewskiej – żony Ryszarda Krajewskiego[5].
Uwagi
- ↑ Bez danych z sezonów 1953–1954 i 1959.
Przypisy
- ↑ Dobromir Kotnis, Warta Zawiercie: Historia w statystyce, KP Warta Zawiercie [dostęp 2021-03-13].
- ↑ http://wikiliga.pl/liga/index.php?title=1952-09-28_%C5%81%C3%B3dzki_KS_-_Wawel_Krak%C3%B3w_1-0.
- ↑ http://wikiliga.pl/liga/index.php?title=1957-03-31_Stal_Sosnowiec_-_Odra_Opole_3-2.
- ↑ https://www.polska-pilka.pl/mecze/polska-b/1935-1960/1955/1955-6-26-polska-b-bulgaria-b-1-1?highlight=WyJkeml1cm93aWN6Il0=.
- ↑ Jacek Skuta – Zagłębie Sosnowiec. Historia piłki nożnej. Wiara, która przetrwała – Zagłębie SA, Sosnowiec 2018, str 318.
Bibliografia
- Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1945–1962). 100 lat prawdziwej historii (3), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
- Jacek Skuta – Zagłębie Sosnowiec. Historia piłki nożnej. Wiara, która przetrwała – Zagłębie SA, Sosnowiec 2018
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
