Aleksander Kędzior

Aleksander Karol Kędzior

pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	10 października 1897 Ciężkowice, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 1986 Londyn, Wielka Brytania
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Artylerii Polowej 1 Pułk Artylerii Polowej Sztab Generalny 5 Dywizja Piechoty 10 Pułk Artylerii Ciężkiej 20 Pułk Artylerii Lekkiej 3 Dywizjon Artylerii Konnej Sztab Naczelnego Wodza
Stanowiska	dowódca dywizjonu artylerii szef sztabu dywizji zastępca dowódcy pułku attaché wojskowy szef Sztabu Naczelnego Wodza
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania francuska 1940
Odznaczenia

Aleksander Karol Kędzior (ur. 10 października 1897 w Ciężkowicach, zm. 9 stycznia 1986 w Londynie^[1]) – pułkownik dyplomowany artylerii Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

Syn Franciszka. W okresie I wojny światowej służył w Legionie Wschodnim by po jego rozwiązaniu znaleźć się w II Brygadzie Legionów. Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w randze podporucznika^[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził 6 baterią 2 pułku artylerii polowej Legionów^[3]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 1 pułku artylerii polowej Legionów^[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 101. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1923 pełnił służbę w 1 pap Leg. na stanowisku pełniącego obowiązki komendanta kadry baterii zapasowej w Warszawie^[5]. 1 grudnia 1924 awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 46. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W październiku 1925 przeniesiony został z II rocznika Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie 1923–1925 na II rocznik Kursu Normalnego WSWoj. 1924–1926^[6].

Od sierpnia 1926 roku służył w Oddziale III Sztabu Generalnego, w którym był kierownikiem referatu obrony przeciwlotniczej, następnie pełniącym obowiązki szefa wydziału^[7]. 27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony służbowo do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu^[8]. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu^[9]. 23 marca 1932 roku został przeniesiony do 20 pułku artylerii lekkiej w Prużanie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[10][11]. 24 stycznia 1934 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[12]. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie na stanowisko dowódcy dywizjonu^[13]. Od stycznia 1937 roku był attaché wojskowym przy Poselstwie RP w Lizbonie. Na tym stanowisku obserwował przebieg wojny domowej w Hiszpanii, przesyłając szczegółowe raporty o przebiegu działań wojennych i organizacji wojsk.

We wrześniu 1939 przybył z Portugalii do Paryża, gdzie został mianowany przez szefa polskiej Misji Wojskowej gen. Stanisława Burhardta-Bukackiego szefem sztabu Oddziałów Polskich we Francji. 1 października 1939 został mianowany szefem Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W tym czasie awansowany do stopnia pułkownika artylerii. Po przybyciu do Francji gen. Władysława Sikorskiego został wyznaczony 7 listopada 1939 na szefa Sztabu Naczelnego Wodza. 10 marca 1940 złożył prośbę o zwolnienie ze stanowiska, lecz Sikorski odmówił. W początku maja złożył ponowną dymisję w związku z wydaniem przez Naczelnego Wodza zgody na wymarsz 1 Dywizji Grenadierów na front. Został zwolniony ze stanowiska 5 czerwca 1940.

Po przedostaniu się do Anglii początkowo bez przydziału. W 1942 mianowany attaché wojskowym przy utworzonej 1 listopada 1942 Ambasadzie Rzeczypospolitej w Chongqingu w Chinach (przy rządzie Czang Kaj-szeka), gdzie przebywał do końca wojny. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł. Spoczywa w grobowcu rodzinnym w Ciężkowicach

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari^[14]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[15]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1922^[16])
• Polowa Odznaka Pilota^[17]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Bolesław Barszczewski: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Artylerii Polowej Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Tadeusz Panecki, Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Bellona, Warszawa 2003.
• Witold Biegański, Zaczęło się w Coëtquidan. Z dziejów polskich jednostek regularnych we Francji, Wydawnictwo MON, Warszawa 1977, s. 54.
• Krzysztof Tarka, Z nienawiści do Piłsudskiego i Andersa: kontakty płk. Aleksandra Kędziora i mjr. Marcelego Kyci z wywiadem PRL [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy 14(65)/2 (244), s. 201–212 wersja elektroniczna