Aleksander Krupkowski

Aleksander Wacław Krupkowski
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1894
Nadarzyn

Data i miejsce śmierci

1 maja 1978
Kraków

profesor
Alma Mater

Państwowy Uniwersytet Politechniczny w Sankt Petersburgu

Uczelnia

Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Aleksander Wacław Krupkowski (ur. 27 marca 1894 w Nadarzynie koło Warszawy, zm. 1 maja 1978 w Krakowie) – polski metalurg i metaloznawca, profesor Akademii Górniczo Hutniczej, członek rzeczywisty PAN (1952), autor prac z zakresu teorii procesów metalurgicznych, głównie metali nieżelaznych, oraz fizykochemi i podstaw termodynamiki stopów tych metali.

Ukończył szkołę realno-handlową w Petersburgu (1912), następnie studiował metalurgię w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu (1912–1917). W latach 1918–1921 nauczał chemii w gimnazjum w Łomży, oraz Państwowej Szkole Włókienniczej w Łodzi. W 1921 podjął pracę jako asystent w Katedrze Technologii Metali na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1928 uzyskał doktorat, a dwa lata później został docentem. W 1930 przeniósł się na Akademię Górniczo Hutniczą w Krakowie, gdzie został profesorem nadzwyczajnym a w 1937 prof. zwyczajnym na Wydziale Hutniczym. W 1939 w czasie tzw. Sonderaktion Krakau został aresztowany i osadzony w Sachsenhausen, a po zwolnieniu w lutym 1940 nauczał początkowo w Szkole Handlowej a następnie, do zakończenia wojny, w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej w Krakowie. W latach 1945–64 kierował Katedrą Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH. Był też w latach (1953–1968) kierownikiem mieszczącego się w Krakowie Zakładu Metali IPPT PAN, który w 1977 został przekształcony w Instytut Metalurgii PAN (obecnie Instytut Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego PAN). Od 1969 do śmierci był przewodniczącym jego Rady Naukowej.

W latach 1962–65 był wiceprezesem PAN, a w 1961–68 przewodniczącym Oddziału PAN w Krakowie. Był też wieloletnim przewodniczącym Komitetu Hutnictwa PAN.

W 1949 otrzymał indywidualną Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt prac, a w 1966 również I stopnia za rozwinięcie teorii redukcji tlenków metali, roztworów i kondensacji par metali.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951)[1], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954)[2] i I klasy (1958) oraz Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1964)[3], Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[4].

W 1964 otrzymał doktorat honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej[5].

Życiorys

  • Andrzej Śródka: Uczeni Polscy XIX i XX stulecia, Wyd. Aries, Warszawa (1995) Tom II, str.357-359.

Przypisy

  1. ↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007.
  2. ↑ 16 lipca 1954 „za wybitne zasługi w dziedzinie nauki” M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1566
  3. ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964. 
  4. ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 256.
  5. ↑ Doktoraty honoris causa nadane przez AGH. agh.edu.pl. [dostęp 2011-02-23].

Media użyte na tej stronie

POL Order Budowniczych Polski Ludowej (1960) BAR.svg
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).