Aleksander Ochocki

Grób filozofa Aleksandra Ochockiego na Cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Aleksander Mariusz Ochocki (ur. 6 stycznia 1942 w Wilnie, zm. 25 września 2019^[1]) – polski filozof, profesor zwyczajny w Akademii Teatralnej w Warszawie i w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Filozofii Społecznej, a od 2008 do 2012 r. dyrektora Instytutu. Od 6 lutego 2010 r. do 22 lutego 2012 r. pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Hegla i Marksa. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kolumbarium CIII-2-7)^[2].

Prace

• Problem alienacji estetycznej u Marksa (1964);
• Dialektyka i historia: człowiek i praca w twórczości Karola Marksa (1980);
• Lenin – filozofia wojny domowej (1991);
• Kryzys i filozofia (1993);
• Filozofia i burze dziejowe (2001);
• Trzy opery, czyli podmiotowość komiczna (2003).

Opracowania, redakcje i tłumaczenia

• Wybrane teksty marksistowskie do nauczania filozofii, socjologii, ekonomii politycznej i nauki o polityce (opracowanie):
  • tom 1: Filozofia (1988);
  • tom 2: Socjologia (1988);
  • tom 3: Ekonomia polityczna (1988);
  • tom 4: Nauka o polityce (1989);
• Ulrich Beck, Europa kosmopolityczna: społeczeństwo i polityka w drugiej nowoczesności (2009);
• Johann Gottlieb Fichte, Zamknięte państwo handlowe i inne pisma (1996);
• Zygmunt Freud, Człowiek imieniem Mojżesz a religie monoteistyczne (1994);
• Zygmunt Freud, Pisma społeczne (1998);
• Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Ustrój Niemiec i inne pisma polityczne (1994).

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Prof. dr hab. Aleksander Mariusz Ochocki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2009-10-19] .
• Aleksander M. Ochocki - Brecht, Lukács i cień Falstaffa. strebski.dyktatura.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (plik pdf)