Aleksander Pik

Aleksander Pik

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1873 Łódź
Data i miejsce śmierci	20 października 1943 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1891–1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	Departament Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych Najwyższy Sąd Wojskowy
Stanowiska	szef departamentu i naczelny prokurator wojskowy prezydent Najwyższego Sądu Wojskowego
Późniejsza praca	adwokat
Odznaczenia

Aleksander Pik (ur. 10 maja 1873 w Łodzi, zm. 20 października 1943 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego, adwokat.

Życiorys

Był synem Karola i Marii z Kurnatowskich. Od 8 stycznia 1906 żonaty z Reginą z Marszałków, primo voto Chołodecką. Prawdopodobnie bezdzietny. Edukację odbierał w gimnazjum w Kaliszu (1883–1891), potem wstąpił do Oficerskiej Szkoły Kwalerii w Twerze, skończywszy ją w 1893, po czym w 1896 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego^[1].

W latach 1902–1908 pełnił służbę w korpusie sądownictwa marynarki wojennej. W latach 1908–1917 był szefem Wydziału Ustawodawczego w Głównym Zarządzie Sądownictwa Morskiego. W 1915 awansował na generała majora. Od czerwca 1917 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości Rosji.

20 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika, i przydzielony do Sekcji Prawnej Ministerstwa Spraw Wojskowych^[2]. 7 grudnia 1918 został mianowany szefem Departamentu II Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[3]. 21 lipca 1919 został członkiem Rady Wojskowej. W grudniu 1919 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu VI Wojsko-Prawnego M.S.Wojsk. 10 marca 1920, po kolejnej reorganizacji ministerstwa, Naczelny Wódz mianował go szefem Oddziału VI Prawnego Sztabu M.S.Wojsk. 10 sierpnia 1921, z chwilą wejścia w życie pokojowej organizacji Ministerstwa Spraw Wojskowych, został szefem Departamentu IX Sprawiedliwości^[4]. 3 kwietnia 1924 minister spraw wojskowych zwolnił go ze stanowiska Naczelnego Prokuratora Wojskowego i pozostawił nadal na stanowisku szefa departamentu^[5]. 31 lipca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a Minister Spraw Wojskowych zwolnił ze stanowiska szefa departamentu^[6]. 10 czerwca 1926 Prezydent RP, Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego^[7]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[8]. Od 1930 był adwokatem w Warszawie.

Zmarł 20 października 1943 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja 47-1-1)^[9].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) – 1892
• porucznik (Поручик) –
• sztabsrotmistrz (Штабс-ротмистр) – 1896
• kapitan (Капитан) –
• podpułkownik (Подполковник) –
• pułkownik (Полковник) –
• generał major (Генерал-майор) – 1915
• generał podporucznik Korpusu Sądowego - 20 listopada 1918 z dniem przyjęcia do WP, zatwierdzony 1 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w Korpusie Sądowym, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”
• generał brygady - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 41. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[10]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 147.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 248, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .