Aleksander Tumidajski

Aleksander Tumidajski

porucznik
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1890 Radłów
Data i miejsce śmierci	9 stycznia 1919 Kiernica
Przebieg służby
Lata służby	1914-1919
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Piechoty Legionów 6 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska
Odznaczenia

Aleksander Tumidajski (ur. 20 marca 1890 w Radłowie, zm. 9 stycznia 1919 w Kiernicy^[1]) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Tablica pamiątkowa w Szkole Podstawowej w Zaborowie

Życiorys

Pochodził z wielodzietnej rolniczej rodziny - miał dziewięcioro rodzeństwa^[2]. Jego rodzicami byli Karol i Magdalena, z domu Jawień (ojciec był handlowcem, pełnił funkcję prezesa miejskiego Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Kasy Stefczyka)^[3]. Jego młodszy brat Kazimierz (1897-1947) był pułkownikiem Wojska Polskiego^[4].

Ukończył I Gimnazjum im. K. Brodzińskiego w Tarnowie. Podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Należał do Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej porzucił pracę i 25 sierpnia 1914 zgłosił się do Legionów Polskich, po czym został przydzielony do 9 kompanii 2 Pułku Piechoty Legionów (tak samo jego brat Kazimierz). W maju 1915 ukończył szkołę podchorążych pułku w Marmaros-Sziget. 11 listopada 1915 został awansowany do stopnia chorążego, po czym służył w III batalionie 6 Pułku Piechoty (w tym samym pułku brat Kazimierz). Uczestniczył w walkach na Polesiu, został ranny w bitwie pod Kuklami, był leczony, brał udział w bitwie pod Optową 5 lipca 1916, nad Styrem oraz nad Stochodem. Został wówczas odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V klasy.

Po kryzysie przysięgowym pracował w Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie. Z dniem 10 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem stopnia porucznika, ogłoszonego w rozkazie generała majora Edwarda Śmigły-Rydza 5 listopada tego roku^[5]. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w tym w walkach o Lwów. Zginął 9 stycznia 1919 pod wsią Kiernica koło Gródka Jagiellońskiego (został dwukrotnie ranny i dobity przez Ukraińców)^[4].

Został pochowany na cmentarzu w rodzinnym Radłowie, gdzie jego ciało sprowadził brat Kazimierz. Pośmiertnie został awansowany do stopnia kapitana.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6331 (za męstwo i odwagę okazane w obliczu wroga w 1916)
• Krzyż Niepodległości z Mieczami – pośmiertnie (6 czerwca 1931, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)^[6]
• Krzyż Pamiątkowy 6 Pułku Piechoty Legionów („Krzyż Wytrwałości”)
• Srebrny Medal Signum Laudis

Przypisy

Bibliografia

• Eligiusz Tomkowiak: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. T. T. II (1914-1921) Cz. 2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej, 1993, s. 221. ISBN 83-900510-0-1.
• Dariusz Szczepiński: Kazimierz Tumidajski – życiorys pisany wojnami. tarnowiny.info. [dostęp 2014-06-14].