Aleksander V (antypapież)

Aleksander V
Pietro Philarges di Candia
antypapież
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

ok. 1339
Heraklion

Data i miejsce śmierci

3 maja 1410
Bolonia

Miejsce pochówku?↗
Antypapież
Okres sprawowania

1409–1410

Arcybiskup Mediolanu
Okres sprawowania

1402–1409

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kościół tytularny

SS. XII Apostoli

Pontyfikat

26 czerwca 1409

Aleksander V (właśc. Pietro Philarges di Candia OFM; ur. ok. 1339[1] w Heraklionie, zm. 3 maja 1410 w Bolonii[2]) – franciszkanin, antypapież obediencji pizańskiej w okresie od 26 czerwca 1409 do 3 maja 1410[3].

Życiorys

Piotr z Candii był Grekiem i urodził się na Krecie, która znajdowała się wówczas pod panowaniem Republiki Weneckiej[2]. Pochodził z ubogiej rodziny; wcześnie osierocony trafił pod opiekę franciszkanów[2]. Po wstąpieniu do zakonu ok. 1357, studiował teologię w Padwie, Norwich i w Oksfordzie[2]. Wizytował domy zakonne w latach 1370–1375 na Litwie, gdzie poznał osobiście późniejszego króla Władysława Jagiełłę[4]. Następnie wykładał na uniwersytetach w Paryżu i w Padwie[2]. Został biskupem Piacenzy, a potem kolejno: Novary i Vicenzy[2]. W 1402 został arcybiskupem Mediolanu[3]. Trzy lata później, w 1405 został przez papieża Innocentego VII mianowany kardynałem-prezbiterem SS. XII Apostoli i legatem w Lombardii[2].

Na soborze pizańskim w 1409 wygłosił główne przemówienie, uznające obu papieży (Benedykta XIII i Grzegorza XII) za heretyków i schizmatyków, a następnie został wybrany papieżem[2]. Koronacja miała miejsce 26 czerwca. Zyskał uznanie Francji, Anglii, Czech, północnej Italii i Polski[2]. Miał to być wstęp do zakończenia Wielkiej Schizmy, w rzeczywistości wybór tylko pogłębił kryzys. Na początku pontyfikatu uczynił swoich przyjaciół i zwolenników biskupami i połączył oba kolegia kardynalskie[2]. Aby odzyskać Państwo Kościelne, Aleksander ekskomunikował króla Neapolu Władysława II i przekazał koronę Ludwikowi Andegaweńskiemu[2]. Zorganizował także wyprawę na podbój Rzymu, na czele z Baldassare Cossą, która odniosła sukces w styczniu 1410[2].

Był trzecim papieżem panującym równocześnie z Benedyktem XIII i Grzegorzem XII[3]. Wśród historyków nie ma pełnej zgody, który z nich był prawowitym papieżem. Przez cały swój pontyfikat rezydował w Bolonii, gdzie zmarł i został pochowany[3]. Następcą Aleksandra po jego śmierci w Bolonii w 1410 został Jan XXIII.

Przypisy

  1. ↑ Filargis, O.F.M., Pietro. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-03-26]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997. ISBN 83-06-02633-0.
  3. ↑ a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 117. ISBN 83-7006-437-X.
  4. ↑ Stefan Kuczyński: Rzeczywistość historyczna w "Krzyżakach" Henryka Sienkiewicza. Wyd. 2. Warszawa: PIW, 1967, s. 177.

Zobacz też

Bibliografia

  • Michał Gryczyński: Leksykon papieży. Katowice: "Książnica", 2007, s. 13. ISBN 978-83-7132-964-7.
  • Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1990, s. 129. ISBN 83-7006-069-2.
Biskupi i Arcybiskupi Mediolanu
Biskupi Mediolanu
  • Anatalon
  • Święty Kajus
  • Kastrycjan
  • Kalimerus
  • Mona
  • Mirokles (do 316)
  • Matern (316–328)
  • Protazy Algisi (328–343)
  • Eustorgiusz (344–350)
  • Dionizy Mariani (350–355)
  • Auksencjusz (355–374)
  • Święty Ambroży (374–397)
  • Symplicjan Soresini (397–400)
  • Weneriusz z Mediolanu (400–408)
  • Marolo (408–423)
  • Martynian Osio (423–435)
  • Gliceriusz Landriani (436–438)
  • Łazarz Beccardi (438–449)
  • Euzebiusz Pagani (449–462)
  • Geroncjusz Bescapè (462–465)
  • Benignus Bossi (465–472)
  • Senator Settala (472–475)
  • Teodor I de' Medici (475–490)
  • Wawrzyniec I Litta (490–512)
  • Eustorgiusz II (512–518)
  • Magnus de' Trincheri (518–530)
  • Dacjusz Agliati (530–552)
  • Witalis de' Cittadini (552–555)
  • Fronton (biskup Mediolanu) (556–566)
  • Auzan Crivelli (566–567)
  • Honorat Castiglioni (568–572)
  • Wawrzyniec II (573–592)
  • Konstantyn de' Cittadini (593–600)
  • Deodatus (601–629)
  • Asteriusz (biskup Mediolanu) (630–640)
  • Fortus (641–643)
  • Jan I Bono (649–660)
  • Antonin Fontana (660–661)
  • Maurycyliusz (661–662)
  • Ampeliusz (667–672)
  • Manswet Savelli (672–681)
  • Benedykt I Crespi (681–725)
Arcybiskupi Mediolanu
Franciszkanizm
Początki
Święci i błogosławieni
rodziny franciszkańskiej
Wybitni uczeni
franciszkańscy
Papieże
Działalność, instytucje,
siedziby
Zakon franciszkański
Św. Franciszek
Antypapieże według Kościoła katolickiego
III wiek
IV wiek
V wiek
VI wiek
VII wiek
VIII wiek
IX wiek
X wiek
XI wiek
XII wiek
XIV wiek
XV wiek
  1. ↑ Celestyn II ostatecznie nie objął urzędu. Od czasów badań Mercatiego zaliczany do antypapieży, jednak we współczesnej historiografii klasyfikacja ta jest kwestionowana i proponuje się określać go jako „papież elekt”

Media użyte na tej stronie

C o a Alexandre V (Pisa).svg
Autor: Odejea, Licencja: CC BY-SA 3.0
1=Armoiries d'Alexandre V, antipape de Pise : D'azur au soleil à sept rayons d'or entouré de sept étoiles de même

Source du blasonnement : http://www.araldicavaticana.com/pantalessandro5.htm

Figure utilisée : Template for Papal coat of arms.svg et Héraldique meuble Soleil avec visage.svg modifié.
Alexander V Papa Cretensis Graecus (BM 1871,1209.870).jpg
Portrait of Antipope Alexander V, half-length in profile to right, wearing tiara and cope, his coat of arms in top left-hand corner; illustration to "27 pontificum maximorum elogia et imagines accuratissimae ad vivum aeneis typeis delineatae". 1568
Engraving
StFrancis part.jpg
Górną częścią najstarsze Portret Franciszek z Asyżu, ścienne malowidła w Sacro Speco w Subiaco.