Aleksander Załęski

Aleksander Załęski

generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Aleksander Jan Załęski
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1875 Kurhan
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1947 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1899–1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski 12 pułk strzelców polskich XII Brygada Piechoty 12 pułk strzelców polskich 14 Wielkopolska Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa
Odznaczenia

Aleksander Jan Załęski (ur. 7 lipca 1875 w Kurhanie, zm. 1 lutego 1947 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Aleksander Jan Załęski urodził się 7 lipca 1875 roku w Kurhanie, w ówczesnej guberni tobolskiej, w rodzinie polskiego powstańca styczniowego zesłanego na Syberię. Kształcił się w Niemirowie na Podolu. Od 25 października 1895 roku pełnił zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1899 roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Odessie i jako oficer wziął udział w interwencji Rosji w Chinach. Walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. kapitan z 1911. Podpułkownik z 1914 roku jako dowódca batalionu.

W I wojnie światowej dowódca i pułku na froncie niemieckim. Walczył w operacji łódzkiej i w obronie Warszawy, na Wileńszczyźnie, pod Rygą. Pułkownik z 1916. W latach 1917–1918 zastępca dowódcy Legii Rycerskiej w I Korpusie Polskim w Rosji. Potem na polecenie Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie wstąpił do Armii gen. Antona Denikina.

W Wojsku Polskim od lutego 1919 roku, oficer łącznikowy Naczelnego Dowództwa WP z Dowództwem Okręgu Generalnego „Łódź”. Dowódca 12 pułku strzelców polskich w Armii gen. J. Hallera. 28 maja 1919 roku został mianowany dowódcą XII Brygady Piechoty^[1]. Zweryfikowany jako pułkownik z 1 czerwca 1919. W 1921 roku ukończył kurs wyższych dowódców i do 1925 roku dowódca piechoty dywizyjnej 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu (od października 1922 roku, z powodu choroby, zastępował go płk SG Franciszek Kleeberg^[2]). 1 grudnia 1924 roku awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 31. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 3 grudnia 1924 roku został mianowany dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie^[3]. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[4]. Na emeryturze osiadł w Poznaniu^[5]. W 1935 roku wystąpił publicznie w obronie honoru munduru bezczeszczonego przez niektórych wojskowych w sprawie brzeskiej. Sądzony przez Oficerski Sąd Honorowy.

We wrześniu 1939 roku zgłosił się do służby, lecz przydziału nie otrzymał. Mimo to Niemcy osadzili go w oflagu. Uwolniony z obozu Koenigstein w 1941 roku, jako gen. Olbrycht, ze względu na stan zdrowia, został wysiedlony z Poznania. Znalazł się w Warszawie. W 1945 roku zgłosił się do służby w ludowym Wojsku Polskim, przydziału nie otrzymał. Otrzymał pracę w wojsku jako pracownik cywilny. Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[6], grób nie istnieje.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Korony (Belgia)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Piotr Kosk, Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny, tom 2 M-Ż, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .