Aleksandr Budycho
Aleksandr Jefimowicz Budycho (ros. Александр Ефимович Будыхо; ur. 12 sierpnia 1893 w Wieliżu w Rosji, zm. 19 kwietnia 1950 w Moskwie) – generał major Armii Czerwonej, członek kierownictwa kolaboracyjnej Rosyjskiej Narodowej Partii Reformistów, a następnie wysoki oficer Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) przy sztabie niemieckiej 16 Armii podczas II wojny światowej.
Życiorys
Ukończył 4-klasową szkołę państwową. Brał udział w I wojnie światowej. W 1916 ukończył szkołę wojskową dla młodszych oficerów, po czym w stopniu porucznika został dowódcą kompanii.
18 kwietnia 1918 wstąpił do armii bolszewickiej. Uczestniczył w wojnie domowej z białymi. Objął funkcję szefa sztabu jednej z dywizji walczących na Dalekim Wschodzie z wojskami admirała Aleksandra W. Kołczaka. Od 1919 walczył na froncie zachodnim jako dowódca batalionu, a następnie pułku przeciw wojskom gen. Antona I. Denikina i Polakom. W 1921 objął dowództwo dywizji strzeleckiej działającej na Ukrainie. W 1922 przeszedł kursy dowódcze w Piotrogradzie, zaś w 1930 – wyższe kursy dowódcze "Wystrieł". Został szefem sztabu i dowódcą pułku, zaś w 1938 – zastępcą dowódcy 38 Dywizji Strzeleckiej. 4 listopada 1939 awansował do stopnia kombriga. 4 stycznia 1940 objął dowództwo 171 Dywizji Strzeleckiej na Ukrainie. Po wprowadzeniu stopni generalskich 4 czerwca tego roku otrzymał stopień generała majora[1].
22 października 1941 w rejonie Biełgorodu dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozach jenieckich w Połtawie, Włodzimierzu Wołyńskim i od kwietnia 1942 w Hammelburgu w Bawarii. Tam podjął kolaborację z Niemcami. Wstąpił do Rosyjskiej Robotniczej Partii Ludowej, wchodząc w skład jej kierownictwa i zostając szefem oddziału wywiadowczego. Od kwietnia 1943 w stopniu generała majora ROA był oficerem Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej przy sztabie niemieckiej 16 Armii walczącej pod Leningradem. Zajmował się werbunkiem b. żołnierzy Armii Czerwonej do Wehrmachtu.
Po zabiciu niemieckich oficerów i dezercji żołnierzy z dwóch Ostbatalionów w poł. października 1943 obawiając się powrotu do obozu jenieckiego zbiegł do partyzantów. Pod koniec listopada tego roku został przekazany funkcjonariuszom sowieckiego SMIERSZ-a, którzy przetransportowali go do Moskwy. Po zakończeniu wojny po procesie został 19 kwietnia 1950 skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, wykonaną jeszcze tego samego dnia. W 1957 został zrehabilitowany.
Przypisy
Bibliografia
- Siergiej G. Czujew, Спецслужбы Третьего Рейха, t. 2, Moskwa 2003