Aleksandr Kutiepow
ok. 1918 | |
generał piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 28 września 1882 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1904–1924 |
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego |
Jednostki | 85 Wyborski Pułk Piechoty, |
Główne wojny i bitwy | wojna rosyjsko-japońska, |
Późniejsza praca | działacz emigracyjny |
Odznaczenia | |
Aleksander Pawłowicz Kutiepow (ur. 16 września?/ 28 września 1882 w Czerepowcu, zm. po 26 stycznia 1930[1]) – generał piechoty armii Imperium Rosyjskiego z 1920 r., uczestnik wojny z Japonią 1904–1905, uczestnik I wojny światowej, uczestnik walk z bolszewikami.
Życiorys
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Zakończył gimnazjum klasyczne w Archangielsku i Szkołę Oficerską junkrów w Petersburgu. Oficer z 1904 r. Po mianowaniu na stopień oficerski służył w 85 Wyborskim Pułku Piechoty, w którym walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1907 r. oficer w Preobrażeńskim Pułku Gwardii Cesarskiej. W I wojnie światowej kapitan - dowódca kompanii, batalionu w tymże pułku. Od sierpnia 1917 dowódca Preobrażeńskiego Pułku Gwardii Cesarskiej. Siłami pułku w końcu 1917 r. próbował rozbroić żołnierzy Wołyńskiego i Litewskiego Pułków Gwardii Cesarskiej, stany osobowe których opowiedziały się po stronie bolszewików. 2 grudnia 1917 rozformował Preobrażenski Pułk Piechoty. W czasie I wojny trzykrotnie ranny.
24 grudnia 1917 wstąpił do powstającej Armii Ochotniczej. Walczył po stronie białych jako dowódca kompanii i batalionu w pułku Korniłowa. W końcu stycznia 1917 r. zdołał powstrzymać marsz czerwonych pod dowództwem Rudolfa Siwersa nad Don w bitwie pod Matwiejowym Kurganem, musiał jednak wycofać się do Taganrogu, gdzie wybuchło powstanie robotnicze. 2 lutego biali stracili kontrolę nad miastem[2].
Razem z Armią Ochotniczą wycofał się, wobec przewagi czerwonych, znad Donu na Kubań. Od 15-30 marca 1918 r. pomocnik dowódcy 1 pułku oficerskiego, a od 30 marca - 12 czerwca 1918 dowódca tego pułku. W czerwcu 1918 brał udział z pułkiem w drugim marszu kubańskim. Od 12 czerwca 1918 dowódca 1 Dywizji Piechoty z którą walczył pod Tichoriecką na kierunku Kuszczewskim. Od 15 lipca 1918 dowódca 1 Brygady w 1 Dywizji. Po zajęciu Nowoczerkaska przez białych gen. Anton Denikin mianował go generał-gubernatorem czarnomorskim, z siedzibą w Noworosyjsku[3], które to stanowisko piastował od 13 sierpnia 1918 do grudnia 1918. Od 26 stycznia 1919 do kwietnia 1920 dowódca 1 Korpusu Armijnego. Odniósł jedne z ostatnich zwycięstw białych w wojnie domowej, w końcu lutego 1920 r. na krótko powstrzymując marsz czerwonych na południe (operacja dońsko-manycka, operacja tichoriecka) i odbijając Rostów nad Donem. Musiał jednak wycofać się z miasta, zagrożony okrążeniem[4].
W marcu 1920, wobec niemożliwości utrzymania się białych na Północnym Kaukazie[5], ewakuowany razem z większością sił Denikina na Krym. Od 4 września 1920 dowódca 1 Armii Sił Zbrojnych Południa Rosji, po rozdzieleniu Armii Wrangla na 1 i 2 Armię. W listopadzie 1920 ewakuowany z pozostałościami Armii z Krymu do Turcji. i dowódcę 1 korpusu Armijnego w Turcji, w skład której wchodziły wszystkie jednostki armii rosyjskiej oprócz jednostek kozackich. 20 listopada 1920 mianowany generałem piechoty. Po ewakuacji z Krymu w listopadzie 1920 wyznaczony na pomocnika Naczelnego Dowódcy gdzie przebywał na emigracji. W grudniu 1921 r. razem z jednostkami Korpusu armijnego przybył do Bułgarii. 8 listopada 1922 zastępca Naczelnego Dowódcy armii rosyjskiej. W 1923 r. przeniósł się do Serbii. W marcu 1924 r. zwolniony ze wszystkich obowiązków i stanowisk wojskowych w związku z wyjazdem do Paryża do dyspozycji wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza.
Po przybyciu do Francji kierował tajnymi pracami na Rosję i był członkiem Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS). Po śmierci generała Piotra Wrangla 29 kwietnia 1928 Mikołaj Mikołajewicz wyznaczył go przewodniczącym tej organizacji.
W styczniu 1930 roku został porwany w Paryżu przez grupę OGPU Jakowa Sieriebrianskiego wraz z rezydentami francuskimi. Organizatorem porwania był późniejszy attaché Rosji Sowieckiej generał hrabia Aleksiej A. Ignatiew. Z Paryża został przetransportowany do Hawru na statek rosyjski "Nieftiesyndykat". Według jednego źródła statek ten przywiózł go do Leningradu 3 maja 1930 nieprzytomnego pod wpływem środków odurzających, a 5 maja dostarczono go do więzienia NKWD w Moskwie, gdzie zmarł nie odzyskawszy przytomności. Według innego źródła transportowany statkiem zmarł na Morzu Czarnym w pobliżu Noworosyjska.
Nagrodzony Bronią św. Jerzego, Orderem Świętego Włodzimierza IV stopnia z mieczami i kokardą, orderem św. Jerzego IV stopnia, Orderem św. Mikołaja Cudotwórcy II stopnia, Orderem Świętej Anny IV stopnia, Orderem Świętego Stanisława II i III stopnia, Złotym Medalem "Za Odwagę", Medalem Dla Upamiętnienia 300-lecia Panowania Domu Romanowów, Orderem Korony Prus, Orderem Korony Rumunii i wieloma odznakami.
Przypisy
- ↑ Bezpośrednio po porwaniu przez OGPU w Paryżu, w więzieniu NKWD w Moskwie - 6 maja, lub na statku bandery sowieckiej na Morzu Czarnym pod Noworosyjskiem - 5 maja
- ↑ P. Kenez, Red Attack, White Resistance: Civil War in South Russia 1918, New Academia Publishing, Washington DC, ISBN 978-0-9744934-4-2, s. 92-93.
- ↑ P. Kenez, Red Attack, White Resistance: Civil War in South Russia 1918, New Academia Publishing, Washington DC, ISBN 978-0-9744934-4-2, s. 204.
- ↑ P. Kenez, Red Advance, White Defeat. Civil War in South Russia 1919-1920, New Academia Publishing, Washington DC 2004, ISBN 0-9744934-5-7, s. 238.
- ↑ P. Kenez, Red Advance..., s. 239.
Bibliografia
- K. A. Zalesskij Prawitieli i wojennaczalniki, wyd. WECZE Moskwa 2000
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Jerzego
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Ribbon bar of Medal "For Merit in the Conduct of the All-Russian Population Census"
«Полковник А. П. Кутепов — губернатор Черноморской губернии». Журнал «Донская волна». Автограф под портретом.
Rank insignia of the Imperial Russian Army, here "General of the branch" – shoulder board 1909-1917 for officers of infantry, cavalry, 1st and 2nd Guard-Infantry-Division (excepted chief squadron / company) and Guard-Cavalry-Regiment. This shoulder board was also used for the ranks General of infantry, General of cavalry, and from 1904 General of artillery.
Autor: Thespoondragon, Licencja: CC0
Insignia of the en:Volunteer Army of the Russian en:White Movement
Baretka: Order Korony Rumunii (model 1881) – Oficer – Królestwo Rumunii.