Aleksandria (obwód mohylewski)

Aleksandria
Państwo

 Białoruś

Obwód

mohylewski

Rejon

szkłowski

Populacja (2009)
• liczba ludności


524[1]

Nr kierunkowy

+375 2239[2]

Kod pocztowy

213000

Położenie na mapie Białorusi
Ziemia54°19′47″N 30°17′00″E/54,329722 30,283333
Portal Białoruś

Aleksandria (biał. Александрыя, ros. Александрия) – wieś (agromiasteczko) na Białorusi, w rejonie szkłowskim obwodu mohylewskiego, centrum sielsowietu aleksandryjskiego. Niegdyś miasteczko w powiecie orszańskim województwa witebskiego.

Znajduje tu się przystanek kolejowy Aleksandria, położony na linii Orsza - Mohylew.

Położenie

Aleksandria leży na prawym brzegu Dniepru 12 km na północ od Szkłowa, na wprost oddalonej o 1 km miejscowości Kopyś, gdzie znajduje się najbliższa stacja kolejowa.

Nazwa

Toponim "Aleksandria"[3] utworzony został od imienia Aleksandra Chodkiewicza, założyciela miejscowości[4].

Historia

Pierwsza wzmianka o Aleksandrii pochodzi z XVII wieku. Znajdowała się ona w posiadaniu Chodkiewiczów jako część tzw. hrabstwa szkłowskiego na obszarze powiatu orszańskiego województwa witebskiego.

W wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej (1772) Aleksandria znalazła się w granicach Imperium Rosyjskiego, w ujeździe kopyskim guberni mohylewskiej. W 1775 r. miasteczko było własnością hrabiego Siemiena Zoricza. W l. 1783-1784 znajdowały się tu 53 domy, dwie cerkwie, dwór, poczta, młyn wodny oraz prom na Dnieprze. W 1886 były tu 54 domy, 2 cerkwie prawosławne, dwie szkoły przycerkiewne, żydowski dom modlitwy, dwa młyny wodne, kuźnie.

Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego w końcu XIX w. Aleksandria była miasteczkiem w gminie Starosiele ujezdu orszańskiego guberni mohylewskiej. Miasteczko liczyło 46 drewnianych domów i 330 mieszkańców (302 prawosławnych i 28 żydów). Oprócz wspomnianych wcześniej świątyń znajdował się tu zapasowy spichlerz gminy.

Rozwój miasteczka nastąpił wraz z otwarciem linii kolejowej Witebsk - Orsza - Żłobin (1902), przebiegającej w pobliżu Aleksandrii. W 1909 r. znajdowało się tu 99 domów.

W czasie I wojny światowej Aleksandrię okupowały wojska niemieckie (od lutego do listopada 1918 r.).

1 stycznia 1919 r. I Zjazd Komunistycznej Partii Białorusi ogłosił powstanie Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, której częścią miała być także Aleksandria. Jednakże decyzją Moskwy już 16 stycznia wraz z innymi etnicznie białoruskimi terytoriami znalazła się w granicach Rosyjskiej FSRR. W marcu 1924 r. Aleksandria powróciła do BSRR, stając się centrum sielsowietu.

1 stycznia 1925 r. mieszkało tu 990 osób, było 175 domów, szkoła podstawowa, dom kultury i czytelnia, jednak status osady spadł do rangi wioski. W 1939 r. znajdowało się tu 147 domów i żyło 1371 mieszkańców.

Podczas II wojny światowej od lipca 1941 do czerwca 1944 r. wieś była pod okupacją niemiecką.

W 1944 roku Aleksandria liczyła 131 domów i 860 mieszkańców, zaś w 1990 r. odpowiednio - 178 i 357.

W 2007 r. Aleksandria oficjalnie otrzymała status agromiasteczka. Znajduje się tu szkoła średnia, przedszkole, biblioteka, dom kultury. Co roku odbywa się tu festyn: Noc Kupały. Aleksandria gromadzi znajomych (Александрыя збірае сяброў)[5].

W pobliżu agromiasteczka Aleksandria leży też wieś (przysiółek) Aleksandria 2[6].

We wsi Aleksandria dzieciństwo i wczesną młodość spędził Alaksandr Łukaszenka[7][8]. Tu też chodził do szkoły. Jego dom znajdował się jednak w Aleksandrii 2[9].

Przypisy

  1. ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mohylewskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. ↑ Почтовые индексы, почтовые коды, телефонные коды городов
  3. ↑ І. А. Гапоненка, i in.: Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Магілёўская вобласць: нарматыўны даведнік. Валянціна Лемцюгова (red.). Mińsk: 2007. ISBN 978-985-458-159-0.Sprawdź autora:2.
  4. ↑ Андрэй Старжынскі: Разгорнем часаў шаты, або Чытаем Шклоўшчыну як кнігу. "Культура" № 35 (801), 2011-09-01. [dostęp 2012-06-14].
  5. ↑ Свята "Купалле" ў аграгарадку Александрыя. [dostęp 2012-06-14]. (biał.).
  6. ↑ Александрыя збірае сяброў. [dostęp 2012-06-14]. (biał.).
  7. ↑ Małgorzata Nocuń, Andrzej Brzeziecki: I śmieszno, i straszno. "Tygodnik Powszechny", 2011-01-11. [dostęp 2012-06-14].
  8. ↑ Cezary Goliński: Białoruskie dzieło wydane z okazji urodzin prezydenta Aleksandra Łukaszenki. Gazeta Wyborcza, 2002-08-29. [dostęp 2012-06-14].
  9. ↑ Падарожжа ў вясну (фота)

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie