Aleksandyr Girginow

Aleksandyr Girginow
Александър Гиргинов
Pełne imię i nazwiskoАлександър Ангелов Гиргинов
Data i miejsce urodzenia11 maja 1879
Wielkie Tyrnowo
Data i miejsce śmierci1 listopada 1953
Belene
Minister spraw wewnętrznych
Okresod 12 października 1931
do 19 maja 1934
PoprzednikAndrej Lapczew
NastępcaPetyr Midiłew
Minister finansów
Okresod 29 czerwca 1931
do 12 października 1931
PoprzednikWładimir Mołłow
NastępcaStefan Stefanow
Minister finansów
Okresod 2 września 1944
do 9 września 1944
PoprzednikDimityr Sawow
NastępcaPetko Stojanow

Aleksandyr Angełow Girginow (bułg. Александър Ангелов Гиргинов, ur. 11 maja 1879 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 listopada 1953 w Belene[1]) – bułgarski prawnik i polityk, minister spraw wewnętrznych Carstwa Bułgarii (1931-1934), dwukrotny minister finansów (1931, 1944), minister handlu i przemysłu (1944), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 14. (1908—1911), 16. (1913), 17. (1914–1919), 18. (1919—1920), 19. (1920—1923), 20. (1923), 21. (1923—1927), 22. (1927—1931) i 23. (1931—1934) kadencji.

Życiorys

Syn Angeła i Anastasii. Ukończył studia prawnicze w Lipsku, tam też obronił pracę doktorską[1]. Po powrocie do kraju wykonywał zawód adwokata i działał w Partii Demokratycznej[1]. W 1908 wybrany po raz pierwszy deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Wspólnie z Aleksandrem Bałabanowem i Josephem Herbstem redagował prorządowe czasopismo Време (Wreme).

Po obaleniu rządu Aleksandra Stambolijskiego w 1923 Girginow związał się z Porozumieniem Demokratycznym, ale z czasem z niego wystąpił i powrócił do Partii Demokratycznej[1]. W 1931 objął kierownictwo resortu spraw wewnętrznych w rządzie Nikoły Muszanowa. Po zamachu stanu w 1934 przeszedł do opozycji. W czasie II wojny światowej był zwolennikiem zachowania neutralności przez Bułgarię[1].

2 września 1944 wszedł do rządu Konstantina Murawiewa jako minister finansów i minister handlu i przemysłu[1]. Po przejęciu władzy przez komunistów skazany na rok więzienia. Wyszedł na wolność latem 1945 i podjął próbę odbudowania Partii Demokratycznej. Ponownie represjonowany od 1947, przymusowo eksmitowany wraz z rodziną z Sofii do Razgradu, a następnie do Dułowa w północno-wschodniej Bułgarii[2]. W 1952 osadzony w obozie Belene. Zmarł 1 listopada 1953 w obozowym karcerze[1]. Oficjalną przyczyną śmierci miał być wylew krwi do mózgu[2].

W 1996 Sąd Najwyższy anulował wyrok komunistycznego sądu w sprawie Girginowa[1].

Publikacje

  • 1907: Парламентаризъм и поемането на властта
  • 1919: Отговорностите в навечерието на войната и становището на Демократическата партия
  • 1921: Държавното устройство на България
  • 1922: Кабинетът на Малинов-Костурков в 1918 г.
  • 1923: България пред Великата война
  • 1926: Народната катастрофа. Войната 1912 – 1913
  • 1936: Изпитанията във войната 1915 – 1918

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 120–121.
  2. ↑ a b Смъртта на един политик в концлагера „Белене” (bułg.). desebg.com. [dostęp 2020-03-30].

Bibliografia

  • Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 120–121.