Aleksiej Achmatow

Aleksiej Achmatow

Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1817 Biełyj Klucz, gubernia symbirska
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1870 Florencja
oberprokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego
Okres	od marca 1862 do czerwca 1865
Poprzednik	Aleksandr Tołstoj
Następca	Dmitrij Tołstoj

Aleksiej Achmatow

generał adiutant
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1817 Biełyj Klucz↗
Data śmierci	25 listopada 1870
Przebieg służby
Lata służby	1836–1865
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Główne wojny i bitwy	kampania węgierska 1849, wojna krymska
Odznaczenia

Herb szlachecki Achmatowów.

Aleksiej Pietrowicz Achmatow (ros. Алексей Петрович Ахматов, ur. 22 listopada 1817 w Biełym Kluczu, zm. 25 listopada 1870 we Florencji) – rosyjski generał adiutant, gubernator charkowski w latach 1860–1862, oberprokurator Świątobliwego Synodu Rządzącego w latach 1862–1865.

Życiorys

Urodził się we wsi Biełyj Klucz w guberni symbirskiej w rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec był podporucznikiem^[1].

Po kursie kandydackim na Uniwersytecie Kazańskim rozpoczął w 1836 służbę wojskową jako podoficer w elitarnym Pułku Kawalergardów. Uczestniczył w tłumieniu powstania węgierskiego w 1849, walcząc m.in. pod Ács, Komárnem i Temeszwarem^[2]. Udział w kampanii węgierskiej przyniósł mu ostatecznie awans na pułkownika.

Wraz z rozpoczęciem wojny krymskiej Achmatow został mianowany w 1853 szefem sztabu 1 Rezerwowego Korpusu Kawalerii, w 1854 przeniesiony na to samo stanowisko w 3 Korpusie Piechoty, a w 1855 – 2 Rezerwowym Korpusie Kawalerii. 6 kwietnia 1856 został mianowany szefem sztabu całości wojsk rosyjskich działających na Krymie.

Podczas kampanii 1855 brał bezpośredni udział w działaniach wojennych m.in. pod Sakami^[3].

5 lipca 1855 Achmatow został odwołany ze stanowiska i przeniesiony do świty cesarza. 26 sierpnia awansowano go stopnia generała majora, a 26 października mianowano członkiem specjalnej komisji powołanej w celu zbadania nadużyć w dostawach żywności dla wojska walczącego w wojnie krymskiej^[2][4].

Aleksiej Achmatow został mianowany 20 listopada 1860 wojskowym gubernatorem charkowskim, a dwa lata później, w dniu 28 lutego – oberprokuratorem Świątobliwego Synodu Rządzącego. Ten ostatni urząd objął dzięki poparciu metropolity moskiewskiego Filareta, którego znał z czasów młodości, oraz Andrieja Nikołajewicza Murawjowa. W tym okresie, za panowania Aleksandra II, rozpoczęły się istotne przemiany w Cerkwi rosyjskiej, w których Achmatow nie odegrał istotnej roli. W ważniejszych kwestiach, np. mianowania archirejów, kierował się zdaniem metropolity Filareta, zaś sprawy bieżące pozostawił dyrektorowi Wydziału Szkolno-Duchownego Świątobliwego Synodu Rządzącego, Siergiejowi Nikołajewiczowi Urusowowi^[1]. Z drugiej strony wykazywał się aktywnością na swoim urzędzie, m.in. występował przeciwko ułatwieniom w zawieraniu małżeństw mieszanych (prawosławnych z luteranami) oraz przeciwko usiłowaniom episkopatu, aby ograniczyć rolę oberprokuratora^[5].

Od grudnia 1863 do czerwca 1865 był członkiem Rady Państwa^[2].

Mając poczucie niewielkiego udziału w reformach cerkiewnych, Achmatow złożył rezygnację 3 czerwca 1865 ze względu na zły stan zdrowia. Wyjechał na leczenie za granicę, gdzie zmarł we Florencji. Został pochowany w ławrze Troicko-Siergijewskiej^[1][2].

Był dalekim krewnym Anny Achmatowej^[6].

Awanse

• junkier – styczeń 1837^[2]
• kornet – 1838
• porucznik – 1840^[2]
• sztabsrotmistrz – 1846^[2]
• fligeladiutant Mikołaja I^[7] – 3 kwietnia 1849
• pułkownik – 7 sierpnia 1849
• generał major – 26 sierpnia 1855
• generał lejtnant – sierpień 1863^[2]
• generał adiutant – 19 kwietnia 1864

Odznaczenia

• Order Świętej Anny II klasy (1849)
• Złoty Pałasz „Za Waleczność” w kampanii węgierskiej 1849
• Order Świętego Stanisława I klasy (1860)
• Order Świętej Anny I klasy (1861)
• Order Świętego Włodzimierza II klasy (1863)^[2]

Przypisy