Aleksiej Pierwuszyn

Aleksiej Pierwuszyn

Алексей Николаевич Первушин

generał major
Data i miejsce urodzenia	20 września 1905 Termez
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1975 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1919–1953
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Stanowiska	dowódca 44 Armii, Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego, Odeskiego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji wojna radziecko-fińska II wojna światowa
Odznaczenia

Aleksiej Nikołajewicz Pierwuszyn (ros. Алексей Николаевич Первушин, ur. 7 września^?/ 20 września 1905 w Termezie, zm. 6 kwietnia 1975 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał major.

Życiorys

Urodził się w Termezie.

W 1919 roku wstąpił Armii Czerwonej i był żołnierzem Termezowskiego konnego zwiadu wojsk pogranicznych. W czasie wojny domowej brał udział w walkach we wschodniej Bucharze.

Po zakończeniu wojny domowej ukończył w 1922 roku 15 ałma-atski kurs kawalerii, a następnie dowodził plutonem kawalerii. Brał udział w latach 1922 – 1926 w walkach z basmaczami na terenie Uzbekistanu. W październiku 1927 roku został szefem wydziału zwiadu Północnej Grupy Wojsk w Turkmenistanie. Następnie zajmował kolejno stanowiska komendanta szkoły pułkowej, pomocnika szefa sztabu i szefa sztabu pułku kawalerii, szefa wydziału operacyjnego dywizji kawalerii i pomocnika szefa sztabu dywizji kawalerii. W tym czasie ukończył w 1926 oraz 1934 Wyższą Wschodnią Szkołę Wojskową.

W 1939 roku został oficerem do zleceń dowódcy Grupy Frontowej Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego i wziął udział w walkach nad Chałchin-Goł z wojskami japońskimi. Następnie został oficerem do zleceń dowódcy 8 Armii i wziął udział w wojnie radziecko-fińskiej. W kwietniu 1941 roku został zastępcą dowódcy 156 Dywizji Strzeleckiej Odeskim Okręgu Wojskowym.

Po ataku Niemiec na ZSRR został dowódcą 106 Dywizji Strzeleckiej, którą dowodził do grudnia 1941 roku, w tym czasie brała ona udział w walkach Krymie na linii obronnej na Perekopie, a następnie w obronie płw. Kerczeńskiego i miasta Kercz.

W grudniu 1941 roku został dowódcą 44 Armii, którą dowodził w czasie operacji desantowej na płw. kerczeński. Armią ta dowodził do stycznia 1942 roku, gdyż w dniu 12 stycznia 1941 roku został ciężko rany po zbombardowaniu sztabu 44 Armii^[1].

W okresie od stycznia 1942 do sierpnia 1943 roku przebywał na leczeniu. Po powrocie do służby został zastępcą dowódcy Środkowoazjatyckiego Okręgu Wojskowego, które stanowisko zajmował do marca 1944 roku, w tym okresie od 19 sierpnia do 11 września 1943 roku pełnił obowiązki dowódcy tego okręgu. W marcu 1944 roku został zastępcą dowódcy Odeskiego Okręgu Wojskowego, którą pełnił do końca wojny.

Po zakończeniu wojny został pomocnikiem ds. wyszkolenia dowódcy Odeskiego Okręgu Wojskowego. W 1950 roku ukończył wyższy kurs akademicki przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. Po jego ukończeniu został w maju 1950 roku pomocnikiem ds. wyszkolenia dowódcy Nadbałtyckiego Okręgu Wojskowego, funkcję tę pełnił do czerwca 1953 roku, a następnie do grudnia 1953 pozostawał w dyspozycji wydziału kadr Ministerstwa Obrony ZSRR, po czym został przeniesiony do rezerwy.

Po przeniesieniu do rezerwy zamieszkał w Moskwie, gdzie zmarł.

Awanse

• generał major (1 stycznia 1942)

Odznaczenia

• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie)
• Order Kutuzowa II kl.
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
• Medal „Za obronę Kaukazu”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

Przypisy

Bibliografia

• Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 169-170. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).