Aleksjanie

Aleksjanie

Pełna nazwa	Zgromadzenie Braci Aleksjanów
Nazwa łacińska	Congregatio Fratrum Cellitarum seu Alexianorum
Skrót zakonny	CFA
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Założyciel	nieznany
Data założenia	ok. 1330 roku
Data zatwierdzenia	1472
Przełożony	br. Edward Walsh CFA
Strona internetowa

Zgromadzenie Braci Aleksjanów – Aleksjanie, Bracia Aleksjanie lub Cellici, Lollardzi. Zgromadzenie laickie założone przez braci zakonnych w XII wieku na terenach dolnego Renu. Zakonnicy żyją według reguły św. Augustyna^[1], skupiają się na pomocy ubogim, chorym i umierającym. Prowadzą szpitale, kliniki specjalistyczne^[2], ośrodki opiekuńcze dla niepełnosprawnych, domy starości^[3], hospicja, ośrodki dla osób zakażonych wirusem HIV. Zakon złożony jest z braci zakonnych, jednak na drodze wyjątku członkowie mogą przyjąć święcenia diakonatu lub święcenia kapłańskie.

Historia

Od początku istnienia zakonu bracia opiekowali się chorymi, ubogimi, chowali zmarłych. Pierwsze wspólnoty powstały w Mechelen, w księstwie Brabancji (dzisiejsza Belgia) w pierwszej połowie XIV wieku. Na szeroką skale uaktywnili się w 1346 roku podczas epidemii dżumy. Bracia pozostali wśród chorych, niosąc im pomoc, a także zmarłym przygotowując pochówek. Z tego okresu pochodzi również ich pseudonim cellici (łac. cella - komórka, a więc także i część grobu). Wtedy też wybrali na swojego patrona św. Aleksego Bożego – patrona chorych, od którego imienia przyjęli oficjalną nazwę. Nazywani byli również lollardami od staroniemieckiego słowa lollon co oznacza śpiewać cicho. Kojarzono ich z cichym śpiewem swoich pieśni za zmarłych. W rezultacie byli często myleni z lollardami – ruchem plebejsko - religijnym sprzeciwiającym się jawnie działalności Kościoła. Prześladowania zakonników były tak poważne, że papież Grzegorz XI zmuszony był wydać bullę Ad Audientiam Nostram z 2 grudnia 1377 roku. Kierował ją przede wszystkim do biskupów niemieckich z Kolonii, Trewiru i Moguncji. Zakazał prześladowań aleksjanów i narzucił karę dla prześladowców. Podobne bulle wydał papież Bonifacy IX 7 stycznia 1396 roku, papież Eugeniusz IV w dniu 12 maja 1431, następnie papież Mikołaj V i papież Pius II. W 1469, dom zakonny w Aix-la-Chapelle wyraził prośbę do Louisa de Bourbona, księcia-biskupa Liège o podniesienie tego domu do rangi klasztoru Zakonu Świętego Augustyna. Wniosek został rozpatrzony pozytywnie i w 1472 roku, wspólnoty braci których łączył jeden wspólny cel, zostały uznane przez papieża jako zgromadzenie zakonne. w tym samym roku przyjęto regułę św. Augustyna. W tym okresie, powstają cztery prowincje zakonu: w Górnej i Środkowej Nadrenii, Flandrii i Brabancji. Kierowane są przez komisarzy lub prowincjałów, wybranych spośród członków innego zakonu, a nad niektórymi klasztorami władzę sprawował miejscowy biskup. Rewolucja francuska znacznie osłabiła strukturę zakonu. Braci zostali zmuszeni do życia świeckiego, w klasztorze w Akwizgranie zostało tylko 3 aktywnych członków. w 1854 roku brat Dominic Brock przeprowadził reformę zgromadzenia. Liczba braci wzrosła, powstały nowe domy zakonne w Niemczech oraz poza jego granicami. W 1866 powstał klasztor w USA. Od 1870 roku aleksjanie podlegają Stolicy Apostolskiej. Na początku XX wieku aleksjanie mieli cztery szpitale w Stanach Zjednoczonych. Pierwszy powstał w Chicago w 1866 roku (zniszczony w wyniku pożaru 9 października 1871 roku, odbudowany w roku następnym). Drugi, wzniesiony w Saint Louis w 1869 roku szpital dla obłąkanych, ze schorzeniami układu nerwowego. Trzeci w Oshkosh w Wisconsin, zbudowany w roku 1880. Czwarty został zbudowany w Elizabeth. Biskup Herbert Vaughan z Salford w Anglii (później kardynał), zwrócił się do aleksjanów z prośbą przejęcia szpitala i nowego domu w jego diecezji co doprowadziło do ustanowienia nowej filii zakonu w 1884 roku. Rok później, bracia otworzyli nowicjat w Wielkiej Brytanii w klasztorze Najświętszej Maryi Panny w Newton Heath. Następnie przeniesiono go do Twyford Abbey w pobliżu Ealing.

Zakon obecnie

Obecnie szpitale i kliniki aleksjanów znajdują się w Chicago (Elk Grove, Illinois), Hoffman Estates (szpital psychiatryczny św. Aleksego i Centrum Medyczne), Missouri, Tennessee i Wisconsin. Inne zostały zamknięte lub sprzedane. Zakon prowadzi szpitale, domy opieki dla osób starszych, ośrodki pomocy chorym na AIDS w Stanach Zjednoczonych, w Indiach, na Filipinach i na Węgrzech. W Londynie, Manchesterze, Dublinie i Limerick znajdują się domy pomocy dla starszych i niepełnosprawnych oraz punkty wsparcia dla osób cierpiących na choroby psychiczne. Niemiecki oddział^[4] posiada domy w Akwizgranie, Krefeld, Malseneck, Münster i Twistringen. W Belgii mają ośrodki w Boechout, Tienen, Grimbergen^[5] i Henri-Chapelle, gdzie świadczone są usługi psychiatryczne.

Na czele zakonu stoi rektor generalny z tytułem pater, rezydujący od II wojny światowej w Signal Mountain (stan Tennessee). Na początku lat 70. zakon liczył 450 członków w 22 domach. W Polsce zakon jest nieobecny.

Strój zakonny

Czarny habit przepasany skórzanym paskiem i czarny szkaplerz. Na szyi biała koloratka po zewnętrznej stronie habitu, przedzielona na przodzie. Na Filipinach i w Indiach habit ze szkaplerzem białe. Nowicjusze noszą taki sam habit ale bez zewnętrznego szkaplerza.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• http://www.alexianer.de/
• https://web.archive.org/web/20111225034438/http://www.alexius-altenhilfe.de/