Alessandro Del Piero

Alessandro Del Piero

Alessandro Del Piero (2014)
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1974 Conegliano
Wzrost	173 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1981−1988 San Vendemiano 1988−1991 Calcio Padova
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1991–1993 Calcio Padova 14 (1) 1993–2012 Juventus 513 (208) 2012–2014 Sydney FC 48 (24) 2014 Delhi Dynamos FC 10 (1) W sumie: 585 (234)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1991  Włochy U-17 3 (1) 1992−1993  Włochy U-18 14 (12) 1993−1996  Włochy U-21 12 (3) 1995−2008  Włochy 91 (27) W sumie: 120 (43)
Dorobek medalowy
MŚ I miejsce Niemcy 2006 piłka nożna ME II miejsce Belgia/Holandia 2000 piłka nożna

Alessandro Del Piero (ur. 9 listopada 1974 w Conegliano^[1]) – włoski piłkarz grający na pozycji napastnika, wielokrotny reprezentant Włoch, mistrz świata z 2006 roku.

Kariera klubowa

Początki

Pierwszym klubem Del Piero był San Vendemiano. Gdy dołączył do drużyny był jej najmłodszym piłkarzem, bo miał zaledwie 9 lat. Podczas jednego z meczów jego drużyna była obserwowana przez Vittorio Scantaburlo, obserwatora drugoligowej drużyny AC Padwa, który zauważył Alessandra Del Piero^[2]. Po czterech latach spędzonych w San Vendemiano Alessandro Del Piero przeniósł się do Padwy. W tym klubie spędził dwa lata. Przez dwa sezony rozwijał swe umiejętności w Serie B, gdzie zagrał w 14 meczach strzelając jedną bramkę.

22 listopada 1992 zaczął grę w podstawowym składzie Padwy w meczu przeciw Ternanie. Wówczas jego partnerami z drużyny byli tacy piłkarze jak Angelo Di Livio, Demetrio Albertini czy Antonio Benarrivo. Po udanych występach w Serie B, Del Piero został zauważony przez działaczy Juventusu oraz Milanu. W wieku lat 19 przeniósł się do Turynu. W Juventusie zaczął grę od zespołów juniorskich w Primaverze^[3]. Wraz z tą drużyną wygrał turniej w Viareggio. Pomogło mu to w dostaniu się do pierwszego zespołu. 12 września 1993 nastąpił jego debiut w Serie A, w meczu przeciwko Foggi, zakończony remisem 1:1. W następnym meczu z Reggianą dostał kolejną szansę. W 80 minucie został wprowadzony na boisko za Fabrizia Ravanelliego i 10 minut gry wystarczyło, aby strzelił swoją pierwszą bramkę w Serie A.

Po niedługim czasie zdobył swojego pierwszego hat-tricka w zawodowej karierze w meczu z Parmą. W decydującym o mistrzostwie meczu, Juventus przegrywał z Fiorentiną 0:2, wówczas dwa trafienia zaliczył Gianluca Vialli, a zwycięskiego gola zdobył właśnie Del Piero.

Lata 1995–1999

W 1996 Juventus zdobył Scudetto, wygrał Ligę Mistrzów oraz zdobył Puchar Interkontynentalny, do czego w dużej mierze przyczyniły się gole Alessandro Del Piero. Zdobył między innymi decydującego gola w Pucharze Interkontynentalnym z River Plate, który dał Juventusowi miano najlepszej drużyny globu.

Gorsze chwile nadeszły wraz z rokiem 1998. Podczas MŚ we Francji Del Piero nie grał zbyt wiele. Włosi, kandydujący do zdobycia mistrzostwa odpadli w ćwierćfinale. Po mistrzostwach szkoleniowiec Romy Zdenek Zeman oskarżył Del Piero oraz innych wielkich graczy Juve o stosowanie niedozwolonych środków dopingujących.

8 listopada 1998 podczas ligowego meczu z Udinese Calcio, Del Piero uległ bardzo ciężkiej i skomplikowanej kontuzji, która wyłączyła go z gry na okres 9 miesięcy. Wówczas poddał się operacji w USA i przez kolejne 3/4 roku dochodził do formy. Pod jego nieobecność Juve spisywało się bardzo słabo, zajmując dopiero 6 lokatę w Serie A. Del Piero powrócił 4 sierpnia 1999 i zaraz po powrocie podpisał z Juventusem 5-letni kontrakt, który sprawił, że Del Piero był w tym czasie najlepiej zarabiającym piłkarzem na świecie.

Lata 2000–2005

Sezon 1999/00 był bardzo ważny dla Del Piero. W Juventusie skończyła się era Lippiego i nadeszły dwa sezony pracy Ancelottiego. Del Piero zdobył z Juve 2 wicemistrzostwa Włoch i kilka nagród na najlepszego gracza sezonu, w różnych kategoriach. 12 lutego umarł Gino Del Piero – ojciec Alessandro. Pogrążony w smutku w następnym meczu strzelił bramkę, dedykując ją ojcu.

W sezonie 2001/02 wrócił Lippi. Liga Mistrzów dla Juventusu skończyła się w drugiej rundzie grupowej. Atak Del Piero – Trezeguet prowadził Juventus do 26 mistrzostwa kraju. Przed ostatnią kolejką Juve było drugie, z jednym punktem straty do Interu Mediolan. „Bianconeri” musieli pokonać Udinese Calcio i liczyć na potknięcie Interu w meczu z S.S. Lazio. Lazio wygrało 4:2, a Juve po bramkach Del Piero i Trezegueta wygrało i zdobyło „scudetto”. Del Piero ponownie został wybranym najlepszym napastnikiem sezonu w Serie A.

Sezon 2002/03 był jednym z lepszych w wykonaniu Aleksa. Wraz Trezeguetem i Nedvědem stworzyli bardzo groźne trio w Lidze Mistrzów. Juventus doszedł do finału Ligi Mistrzów, gdzie przegrał z Milanem w rzutach karnych. Na pocieszenie Juventus zdobył „scudetto”. Sezon 2003/04 to jedno wielkie rozczarowanie. Juventus nie zdobył żadnego trofeum, a w dodatku przegrał w lidze z Romą aż 4:1. Juventus skończył sezon na 3. miejscu. W finale pucharu Włoch przegrał w dwumeczu z S.S. Lazio. Sezon 2004/05 był w miarę udanym sezonem dla Juve. W letnim okienku transferowym do Juventusu przybyli Emerson, Ibrahimović, Mutu, Cannavaro i Zebina, a nowym trenerem został Fabio Capello. W Lidze Mistrzów odpadają w ćwierćfinale z Liverpoolem, który potem sięgnął po to trofeum. Del Piero grał cały czas poniżej oczekiwań i często był zmieniany. Miał jednak momenty przebłysków dawnego geniuszu takich jak np. w decydującym o mistrzostwie meczu z Milanem, kiedy to w fenomenalny sposób zagrał piłkę przewrotką do Davida Trezegueta, który strzelił bramkę na wagę mistrzostwa.

Lata 2006–2012

W sezonie 2005/06 trener Capello nie widział go w pierwszym składzie dając częściej szansę gry Ibrahimoviciowi. Del Piero wchodził jednak w końcówkach meczu i strzelał bramki, często na wagę zwycięstwa, jednak dało się zauważyć konflikt z trenerem Fabio Capello. W tym sezonie Del Piero zdobył swoją 183 bramkę dla Juve, tym samym stał się najlepszym strzelcem w historii klubu.

Koszulka upamiętniająca 500. występ Del Piero w barwach Juventusu

Po zdobyciu przez reprezentację Włoch Mistrzostwa Świata, we Włoszech doszło do rozstrzygnięcia tzw. Afery Calciopoli, w wyniku której Juventus został zdegradowany do Serie B oraz zostały mu odebrane dwa mistrzostwa Włoch z poprzednich dwóch sezonów. Jednak Alessandro Del Piero postanowił pozostać wierny swojemu klubowi. Nowym trenerem w tym czasie klubu został, przyjaciel Del Piero z czasów początku jego kariery, Didier Deschamps. Tymczasem Del Piero w wygranym meczu z Modeną (4-0) strzelił swoją 199. bramkę w koszulce Juventusu.

28 października 2006 kapitan Juventusu w meczu przeciwko Frosinone zdobył swoją 200. bramkę dla klubu.

Niespełna 3 miesiące później, wybiegając na boisko w meczu z Bari Del Piero odnotował swój 500. występ w barwach „Starej Damy”. 17 lutego 2007 roku w meczu 24. kolejki Serie B przeciwko Crotone kapitan Juventusu zdobył swojego 6. w karierze hat-tricka. Ponad 2 tygodnie później, 4 marca, Del Piero powtórzył swój wyczyn – zdobywając 7. hat-tricka poprowadził Bianconerich do zwycięstwa 4:0 nad Piacenzą. Ostatecznie został królem strzelców Serie B z 20 bramkami na koncie.

W sezonie 2007/2008 potwierdził swoją wysoką formę, prowadząc Juventus do trzeciego miejsca w Serie A. Indywidualnie został królem strzelców ligi włoskiej z 21 bramkami, tuż przed kolegą z zespołu Davidem Trezeguet (20 bramek). Rok 2008 był jednym z najbardziej udanych w karierze napastnika piłkarskiej reprezentacji Włoch i Juventusu – z 28 bramkami w przeciągu jednego roku mistrz świata z 2006 roku poprawił swój najlepszy wynik. Został również rekordzistą włoskiej Serie A, bowiem nikt w historii rozgrywek nie zdołał w ciągu roku strzelić 20 goli^[4].

Popis swoich umiejętności pokazał także w meczu Ligi Mistrzów przeciwko Realowi Madryt strzelając dwie bramki. Dzięki niemu „Stara Dama” wygrała z „Królewskimi” 2:0^[5]. Pod koniec meczu zmienił go De Ceglie. Hiszpańscy kibice na stojąco pożegnali brawami schodzącego z boiska Włocha. W wywiadzie podkreślił: „żyję dla takich emocji” i przyznał, że wygranie Ligi Mistrzów było dla niego ważniejsze niż zdobycie Scudetto.

14 marca 2010 r. Alessandro Del Piero po raz kolejny zapisał się w annałach historii, tym razem przy okazji strzelenia 300 i 301 bramki dla Juventusu. Włoski napastnik zdobył dwie bramki w spotkaniu przeciwko AC Siena. Najpierw w 2. minucie rozpoczął strzelanie, a pięć minut później podwyższył na 2:0. Jednak nie dało to zwycięstwa Juventusowi, gdyż w ostatecznym rozrachunku padł remis 3:3. Del Piero jest nie tylko najlepszym strzelcem w historii Juventusu, ale i piłkarzem, który najczęściej bronił barw klubowych. W tym sezonie Alex zagrał w 29 meczach, strzelając jedenaście bramek. 23 występy zaliczył w Serie A, a dwa w Lidze Mistrzów i trzy w Lidze Europy.

20 maja 2012 Alessandro Del Piero rozegrał swój ostatni mecz w historii w barwach Juventusu, było to 705. spotkanie Del Piero w koszulce „Starej Damy”, Juventus podejmował SSC Napoli w finale Coppa Italia. Mecz zakończył się porażką turyńczyków 0:2 (0:0). W ciągu 19 lat gry w Juventusie rozegrał 705 oficjalnych spotkań i strzelił w nich 290 goli co czyni go najlepszym strzelcem w historii klubu.

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Włoch Del Piero zadebiutował 25 marca 1995. Podczas Euro 96 w Anglii zagrał zaledwie 45 minut. Potem były Mistrzostwa Świata we Francji w 1998, jednak na nich Del Piero również był rezerwowym. Włosi odpadli w ćwierćfinale po rzutach karnych z Francją. Większe zaufanie Alessandro Del Piero zyskał u Dino Zoffa podczas ME 2000 roku. Co prawda Del Piero nie grał w każdym meczu, ale był podstawowym graczem, który pomógł reprezentacji zajść aż do finału. W finale Włosi przegrali z Francją 1:2, prowadząc do 90 min 1:0. Następne lata w reprezentacji to czasy „panowania” Trapattoniego i MŚ w Japonii i Korei. Po raz kolejny trener nie chciał od początku postawić na Del Piero. Jednak wystarczyło mu 20 minut meczu z Meksykiem, aby strzelić gola dającego awans Italii do następnej rundy. Gdy wydawało się, że po tym wyczynie znalazł miejsce w pierwszym składzie, Squadra Azzurra pożegnała się z turniejem. W 2004 jako pewniak Del Piero pojechał na ME do Portugalii. Nie zdobył tam jednak bramki i Reprezentacja Włoch szybko odpada po „Skandynawskim Spisku”.

Po rocznej przerwie Del Piero z reprezentacją, nowy trener Marcello Lippi zaczął powoływać go na mecze eliminacji do Mistrzostw Świata w Niemczech. Alessandro Del Piero otrzymał także powołanie do kadry Włoch na Mistrzostwa Świata 2006. W Niemczech Del Piero grywał głównie końcówki meczów, nie zdobywając żadnej bramki aż do 4 lipca 2006. Tego dnia wszedł na drugą część dogrywki meczu półfinałowego z Niemcami i strzelił bramkę na 2:0, ostatecznie decydując o wyniku spotkania. W finale z Francją także wszedł pod koniec spotkania i zdobył bramkę w serii rzutów karnych (wygranych 5-3). Dzięki temu wywalczył wraz z reprezentacją Włoch Mistrzostwo Świata^[7].

Trener reprezentacji Włoch Roberto Donadoni powołał Del Piero na Euro 2008. Wystąpił na tym turnieju w trzech meczach – z Holandią, Rumunią oraz z Hiszpanią w ćwierćfinale. Były to jego czwarte Mistrzostwa Europy i siódmy wielki turniej.

Statystyki kariery

Sukcesy

Z Juventusem

• Mistrz Włoch: 1994/95, 1996/97, 1997/98, 2001/02, 2002/03, 2004/05, 2005/06, 2011/12
• Puchar Włoch: 1994/95
• Superpuchar Włoch: 1995, 1997, 2002, 2003
• Mistrz Serie B: 2006/07
• Liga Mistrzów: 1995/96
• Liga Mistrzów (2. miejsce): 1996/97, 1997/98, 2002/03
• Superpuchar Europy: 1996
• Puchar Interkontynentalny: 1996
• Puchar Intertoto: 1999
• Turniej we Viareggio: 1994

Z reprezentacją Włoch

• Mistrzostwo Świata: 2006
• Wicemistrzostwo Europy: 2000
• Mistrzostwo Europy do lat 21: 1994, 1996

Sukcesy indywidualne

• Najlepszy młody gracz w Europie (Bravo Award): 1996
• Piłkarz roku we Włoszech: 1998
• Najlepszy strzelec Ligi Mistrzów: 1997/1998
• FIFA 100 (lista stu najlepszych piłkarzy wszech czasów utworzona przez Pelé)
• Najlepszy strzelec Pucharu Włoch: 2006
• Golden Foot (Złota Stopa): 2007
• Najlepszy strzelec Serie B: 2007
• Najlepszy strzelec Serie A: 2008
• Nagroda imienia Gaetano Scirei: 2008
• Najlepszy napastnik Ligi Mistrzów ostatniego 10-lecia
• Najlepszy strzelec w historii Juventusu
• Najwięcej występów w historii Juventusu

Ordery

• Kawaler Orderu Zasługi Republiki Włoskiej: 2000
• Oficjalny Orderu Zasługi Republiki Włoskiej: 2006

Bramki

Del Piero w 705^[8] występach zdobył dla Juventusu 289 bramek.

• 188 w Serie A
• 20 w Serie B
• 28 w Coppa Italia
• 3 w Super Coppa Italiana
• 50 w Lidze Mistrzów (razem z meczami kwalifikacyjnymi)
• 2 w Pucharze UEFA
• 1 w Pucharze Intertoto
• 2 w Superpucharze Europy
• 1 w Pucharze Interkontynentalnym

Inne

W styczniu 2015 niepowodzeniem zakończyło się głosowanie w radzie Turynu w sprawie przyznania honorowego obywatelstwa piłkarzowi^[9].

Przypisy

Bibliografia

• www.alessandrodelpiero.com Oficjalna strona Alessandra Del Piero
• A. Del Piero, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [online] [dostęp 2021-01-01] .
• Alessandro Del Piero w bazie Tutto Calciatori (wł.)
• Alessandro Del Piero w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
• Alessandro Del Piero w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
• Alessandro Del Piero w bazie WorldFootball.net (ang.)
• Alessandro Del Piero w bazie National Football Teams (ang.)
• Alessandro Del Piero, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2020-11-18] .
• Profil na PlayerHistory (ang.)