Alessandro Striggio

Alessandro Striggio
Data i miejsce urodzenia

ok. 1540
Mantua

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

29 lutego 1592
Mantua

Gatunki

muzyka poważna, muzyka renesansu

Zawód

kompozytor, instrumentalista

Alessandro Striggio (ur. około 1540 w Mantui, zm. 29 lutego 1592 tamże[1]) – włoski kompozytor i instrumentalista.

Życiorys

Był nieślubnym synem szlachcica z Mantui, w 1547 roku uznanym przez ojca za głównego spadkobiercę[2]. W latach 50. zasłynął jako wiolista, związany był z mantuańskim dworem Gonzagów[2]. W latach 60. XVI wieku służył na dworze Kosmy I Medyceusza we Florencji[1][2]. Tworzył oprawę muzyczną dworskich uroczystości, jego 40-głosowy motet Ecce beatam lucem, wykonany przez chór pod kierownictwem Orlanda di Lasso, uświetnił w 1568 roku ślub księcia bawarskiego Wilhelma V[2][3], a 12-głosowy madrygał koronację Kosmy I Medyceusza na wielkiego księcia Toskanii w Rzymie w 1570 roku[2]. W 1567 roku, po odbyciu podróży przez Austrię, Bawarię i Francję, odwiedził dwór angielski[2]. W 1571 roku poślubił śpiewaczkę i wiolistę Virginię Vagnoli[2]. W 1584 roku na zaproszenie Alfonsa II d’Este gościł w Ferrarze[1][2][3]. W 1587 roku osiadł z rodziną na stałe w Mantui[2]. W 1589 roku wziął udział jako wykonawca w uroczystościach z okazji zaślubin księcia Ferdynanda I we Florencji[2].

Jego syn, Alessandro zwany Alessandrino (ok. 1573–1630), był muzykiem i dyplomatą w służbie księcia Mantui oraz autorem libretta do Orfeusza Claudio Monteverdiego[1][2].

Twórczość

Był autorem siedmiu zbiorów madrygałów (wydane w latach 1558–1597), komedii madrygałowej Il cicalamento delle done al bucato (1567), muzycznych intermezzów przeznaczonych do grania między aktami sztuk scenicznych, madrygałów, mniejszych dzieł wokalno-instrumentalnych[3]. Ponadto był autorem 5-głosowej mszy Missa in domenicis diebus oraz mszy 40-głosowej z 60-głosowym Agnus Dei[2]. W swojej twórczości nawiązywał do stylistyki Willaerta i de Rore, jego utwory cechuje doskonałe opanowanie warsztatu kompozytorskiego, wyraźne powiązanie muzyki z treścią tekstu oraz siła wyrazu[2]. Cieszył się poważaniem wśród współczesnych, jego kompozycje były wielokrotnie przedrukowywane w różnych zbiorach[2]. Zachowane listy Striggia stanowią cenne źródło informacji o życiu muzycznym 2. połowy XVI wieku[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3515. ISBN 0-02-865571-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 176–177. ISBN 978-83-224-0866-7.
  3. ↑ a b c The Hutchinson Concise Dictionary of Music. London: Routledge, 2014, s. 638. ISBN 1-57958-178-1.